Dagblaðið Vísir - DV - 31.01.2020, Blaðsíða 44

44 FÓKUS 31. janúar 2020
Á
gústa Eva Erlendsdóttir, leik- og
söngkona, hefur verið viðloðandi
skemmtanaiðnaðinn í rúman ára-
tug. Hún fer með eitt aðalhlutverk-
ið í norsku þáttaröðinni Beforeigners, sem
notið hefur mikilla vinsælda, samhliða því
að syngja með hljómsveit sinni Sycamore
Tree. Ágústa segist aldrei hafa verið ferils-
lega drifin þótt hún hafi sannarlega þörf
fyrir að skapa það sem skemmti öðrum.
Ágústa leiddist inn á braut listarinn-
ar fyrir talsverða tilviljun. Ferillinn varð
langur og ótal verkefnum síðar landaði
hún stóru hlutverki í sjónvarpsþáttaseríu
sem framleidd er fyrir HBO en fjölmargar
leikkonur börðust um bitann. Þættirnir,
Beforeigners, hafa notið mikilla vinsælda
á Norðurlöndum en þeir verða frumsýndir
á amerískum markaði síðar í mánuðinum.
„Þegar ég fékk fyrst boð um að koma
í prufu var dóttir mín einungis tveggja
mánaða. Mér fannst ég ekki geta farið með
hvítvoðung til þriðja landsins á svo stutt-
um tíma svo ég afþakkaði boðið. Nokkrum
mánuðum síðar fékk ég aftur tölvupóst
frá framleiðanda þáttanna sem bað mig
að endurskoða hug minn. Hann frétti að
ég hefði búið í Noregi sem barn og talaði
tungumálið – að endingu lét ég undan og
mætti í prufuna. Daginn eftir fékk ég sím-
hringingu þar sem þau báðu mig um að
koma út með næsta flugi, sem ég og gerði.
Þá kom í ljós að það var þeirra allra síð-
asti dagur til að loka leikaramálum. Þar
voru leikkonur sem höfðu verið í ferlinu
mánuðum saman og voru orðnar þreyttar
og pirraðar. Skiljanlega fannst þeim súrt að
bæði ég og finnska leikkonan Krista kæm-
um nýjar inn á síðasta degi og yrðum ráðn-
ar í hlutverkin. Þær voru ekkert síðri en við,
þvert á móti, þarna voru algerar kanónur.
Þau voru einfaldlega að leita að afmörk-
uðum persónueinkennum í þessi hlutverk
sem við höfðum frá náttúrunnar hendi.
Svona er þessi bransi stundum, hann getur
virkað ósanngjarn og óskiljanlegur.“
Súrrealískur heimur býður upp á góða
djóka
Ágústa segir fyrsta tökudaginn hafa tekið
talsvert á taugarnar.
„Þarna var verið að taka upp atriði í yfir-
gefnum bæ fyrir utan Ósló. Húsin voru
hrörleg og þá ég við brotna glugga og mik-
inn sóðaskap. Þegar ég gekk niður að töku-
staðnum til að forvitnast um hvað væri
um að vera heyrði ég margar konur öskra
og hlaupa um í annarlegu ástandi, sumar
í rifnum fötum frá 1800, sem líktust gleði-
kvennafötum, sjúskaðar og reyttar eins
og taugaveiklaðar hænur. Eftir því sem ég
nálgaðist húsið heyrði ég æ betur annar-
leg öskur og stunur berast út. Þetta líktist
helst einhvers konar kynlífsorgíuhljóðum
svo ég staldraði við og sneri til baka, en í
þann mund mætti ég kviknöktum manni
með steinaldar tattú, vígtennur og bein
í gegnum nefið. Hann heilsaði mér með
djúpum, ógnvænlegum rómi og glotti út
í annað. Ég viðurkenni að ég fékk þarna
aðeins í magann og furðaði mig á því að
hafa samþykkt að taka þátt í þessu verk-
efni þar sem ég hafði ekki einu sinni lesið
allt handritið. Tilfinningin var eins og að
ganga á glerhurð. Ég var auðvitað aldrei að
fara að viðurkenna fyrir nokkrum manni
að ég hefði ekki lesið handritið til hlítar
svo ég brosti bara þarna og kinkaði kolli
til mannsins, en hljóp svo sveitt beint inn
í hjólhýsið mitt og hófst handa við að lesa
handritið, með nakta manninn hlaupandi
um fyrir utan, felandi sig í runnum.“
Aðspurð hvernig tökuferlið hafi gengið
segir Ágústa leikhópinn hafa fallið saman
eins og flís við rass.
„Við áttum virkilega gott og ánægjulegt
samstarf. Hlógum mikið, enda að leika í
súrrealískum heimi sem bauð upp á góða
djóka. Við vorum líka heppin með veður
þótt það hafi orðið ansi kalt þegar komið
var til Litháen. En það voru allir svo ánægð-
ir að vinna fyrir HBO og mikil virðing borin
fyrir öllum.“
„Dagurinn sem ég dó án efa erfiðastur“
Þættirnir fengu eins og þekkt er orðið
glimrandi góða dóma og hafa gagnrýnend-
ur keppst við að hæla öllum þeim sem að
þeim komu. Ágústa heldur þó fast í hóg-
værðina en segist þakklát fyrir góðar við-
tökur. „Við fengum fullt hús stiga bæði í
Noregi, Danmörku og Svíþjóð samhliða
því að setja áhorfsmet í niðurhali á þátt-
um í Noregi, en við unnum líka áhorfenda-
verðlaunin þar í landi. HBO ætlar svo að
frumsýna þættina í Ameríku frá og með 17.
febrúar svo ég get fullyrt að ég hef aldrei
komist í jafn mikla dreifingu og þetta ver-
kefni ber með sér.“
Reyndi eitthvert atriði meira á þig en
annað?
„Dagurinn sem ég var skotin var án
nokkurs vafa erfiðastur. Þetta var ein löng
sena, hlaup, texti, skot, leika að deyja, ein-
ræða og dauði – allt í einni töku. Og ég
ítreka, þetta var bara ein taka. Tæknilegasta
erfiðasta sena sem ég hef gert, leiklistar-
lega, andlega og líkamlega séð. Ég þurfti
að æfa þetta aftur og aftur í huganum og
halda mér í undarlega erfiðu ástandi allan
daginn. Ég gætti þess að tala ekki við neinn
nema áhættusprengjukallinn minn allan
daginn sem tökur fóru fram. Ég horfði á
alvöru myndbönd af fólki vera skotið og
drepið og stúderaði allt sem við því kem-
ur, hvað gerist í líkamanum, hvenær og í
hvaða röð. Ég vildi vita hvað lamast, fyrst
út frá taugum, útlimum, heila, skynfær-
um og tali, í raun vildi ég vita hvað gerist
þegar þú deyrð. Hvernig sársaukinn er og
á hvaða tímapunkti adrenalínið kikkar inn.
Hvenær þú raunverulega áttar þig á að þú
hafir verið skotin og hvernig tilfinning það
er að vita að maður sé að kveðja, hvað þú
segir og hvernig þú getir yfirhöfuð komið
því frá þér. Leikaralega séð er þetta það erf-
iðasta sem ég hef gert en á sama tíma eitt af
því sem ég er hvað stoltust af á mínum ferli.
Ég fann það svo sterkt í eftirvinnslunni að
ég grét við að taka upp líkamshljóðin í
„Þetta er það
erfiðasta sem
ég hef gert“
Boðuð í prufu fyrir stóra þáttaröð með hvítvoðung í fanginu - Fær í
magann af meðvirkni við að ganga um rauða dregla og veifa til fólks
Íris Hauksdóttir
iris@dv.is
M
Y
N
D
: S
A
G
A
S
IG
U
R
Ð
A
R
D
Ó
T
TI
R