Íþróttablaðið - 01.05.1967, Side 15

inu.... þeim hinum fyndist
hann sjálfsagt gera vitleysu að
vera að lengja sér leiðina. Hann
beið, þar til þeir voru komnir
um það bil 25 metra inn í beygj-
una, en þaut þá fram á hlið við
Ny. Hann skynjaði svarvið-
brögð Cunninghams fyrir aftan
sig. Hann hikaði, eins og hann
hefði séð sig um hönd. Hann
stytti skrefin og fékk örlítið
meiri framhalla við það .... Og
svo þaut hann fram úr Ny og
tók sprettinn inn á langhliðina,
og hann varð ekki var neins
fótataks á hæla sér.
„Þrjú hundruð metrar eft-
ir — Lovelock hleypur fyrst-
ur,“ hrópaði Abrahams.
„Þrjú hundruð metrar eftir.
Lovelock!"
í holu tímavarðanna höfðu
mennirnir með eyrnaskjólin,
sem æðisleg hróp mannf jöldans
höfðu engin áhrif á, tekið tím-
ann 3:05,4 mín. á 1200 m, og
höfðu þá þriðju 400 m verið
hlaupnir á aðeins 60,2 sek. Það
var sami tími og beztur hafði
áður náðst á 1200 m í mílu- eða
1500 m hlaupi....
Hann hljóp nú fyrir síðustu
beygjuna. Hann vissi, að hann
hafði komið þeim rækilega á
óvart. Hann vissi, að Cunning-
ham og Beccali mundu elta hann
sem óðir.
„Cunningham er fyrstur —
nei, nei, Lovelock er þrjá
metra á undan“, ruglaði Abra-
hams. „Áfram með þig, Cunn-
ing —. . ..“
Hann vissi, að hann yrði að
halda þessu bili milli sín og
þeirra — en samt mátti hann
ekki gera sig sekan um neitt
óðagot, sem skemmt gæti fyrir
honum. Hann varð að ráða yfir:
Hraða, Afslöppun, Takti. Og
það gerði hann. Hann hallaði
sér lítið eitt til vinstri, einbeitti
sér að því að halda takti með
löngum, jöfnum skrefum. . .
Síðasta beygjan, og svo tæki við
beina brautin, þar sem mark-
snúran biði. Eitt augnablik, þeg-
ar beygjunni virtist aldrei ætla
að ljúka, velti hann vöngum
yfir, hvort hann fyndi kannski
krafta sína þverra. Hann sló
örlítið af til að spara þá nokkuð
til lokaátakanna, að þau skæru
úr um úrslitin.
„Cunningham dregur á og
Beccali er kominn á hlið við
hann“, æpti Abrahams með
gnýinn að baki sér. „Lovelock
er fyrstur! Lovelock! Love-
lock! . ..“
Nú var hann að komast út úr
beygjunni. Nú var tíminn kom-
inn. Nú . . . . Og það barst um
hann líkt og rafmagnsstraumur,
frá hverri taug líkamans, allt
frá fingurgómum og niður í tær.
Ólgan brauzt fram eins og
vatnsflaumur í gljúfri. Hann
kallaði á alla orku sína ....
Honum fannst sem brautin
endurgyldi honum högg. Hann
varð þess var, að hendur hans
yfirgáfu stöðuna yfir mjöðmun-
um og tóku að slettast um úln-
liðina og slá í ákafa til hliðar
og til baka, eins og til að ryðja
brautina, knýja hann áfram.
Það var allt og sumt. Aðeins
hendurnar....
Völlurinn innan brautar þaut
hjá í grárri móðu, en í eyrum
hans suðaði daufur niður ....
„Áfram, Jack, hundrað
metrar eftir“. Rödd Abra-
hams var hás af æsingi.
„Áfram, Jack! Guð minn
góður, hann hefur það. Jack!
Áfram! . . .“
Hann vissi, að nú gat hann
slappað af. Hann vissi það.
Hann þurfti naumast að skyggn-
Hringur eftir af hlaupinu. Sviinn Ny hefur tekið forystu, en í tvöfaldri röð
á eftir honum koma (f. v.) Lovelock, Cunningham, Beccali, Edwards og
Cornes.
171