Íþróttablaðið - 01.02.1975, Page 24

I erli hins daglega lífs er mann-
eskjan stöðugt að aðhafast eitthvað,
sem í raun ógnar lífi hennar og
heilsu.
Við reykjum og drekkum, skerum
okkur til blóðs eða hruflum okkur.
Við tökum á sprett til að komast í
verzlun áður en lokað er eða við
hlaupum til að missa ekki af strætis-
vagninum. Það er hóstað eða hnerrað
framan í okkur i troðningi eða mann-
þröng. Við sleikjum frímerki, sem
handleikin hafa verið af afgreiðslu-
manninum, rétt eftir að hann taldi
velkta hundraðkrónuseðla. Við skell-
um okkur í gufubað, þar sem hitinn
fer jafnvel uppfyrir 100 gráður á cel-
cius eða þá við förum á skíði í 20
stiga frosti.
Þrátt fyrir þetta háttalag verða
margir okkar 90 ára, sumir jafnvel
meira en 100 ára.
Ástæðan er sú, að líkaminn getur
gripið til ýmissa varna- og varúðarráð-
stafanna án þess að manneskjan sjálf
ráði nokkru þar um. Ósjálfrátt snýst
líkaminn til varnar aðsteðjandi erfið-
leikum.
Þér blæddi, þegar þú skarst þig í
fingurinn. — Auðvitað — hugsa sum-
ir — einfalt og sjálfsagt. — Nei, al-
deilis — við storknunina fer fram
mjög flókin atburðarrás.
Þegar þú hljópst í búðina eða á
eftir strætisvagninum myndaðist svo
mikil mjólkursýra í vöðvunum, að þeir
hefðu skaðast, ef líkaminn kynni ekki
ráð til að fjarlægja sýruna fljótlega.
Við hlaupin varð líkaminn svo
heitur að eggjahvítuefni hans hefðu
storknað, ef ekki væri hægt að lækka
hitann samstundis niður á eðlilegt
stig.
Hið aukna starf vöðvanna krefst
aukins súrefnis, — svo mikils, að ekki
væri nægilegt eftir fyrir önnur líf-
færi ef hjartað brigði ekki skjótt við
og yki ferðina. Einnig verður andar-
drátturinn örari. Þegar þú skaust inn
um dyr verzlunarinnar á slaginu sex,
sló hjartað því ótt og títt og þú náð-
24