Íþróttablaðið - 01.05.1981, Page 31

Rennt fyrir lax íhinni fallegu á: Laxá íKjós.
í Norðurá má aðeins veiða á
maðk og flugu. Þegar tilraunirnar
með maðkinn báru ekki árangur
var sjálfsagt að reyna fluguna,
þótt undirritaður verði að viður-
kenna að hann er enginn sér-
fræðingur í slíkum veiðum.
Hvaða fluga skyldi nú henta
best? Ég renndi augunum yfir
boxið og var í vafa. Jú, þama var
ein álitleg, — Rauðhetta ver hún
kölluð, Verst var að eiga ekki
fluguna sem þeir veiddu mest á
um daginn og hét því furðulega
nafni „Tveir á kamrinum“.
En ekki vildi laxinn líta við
henni Rauðhettu minni, og ekki
víst að nokkrum heilvita lax-
veiðimanni hefði dottið í hug að
reyna hana. Það kom að félaga
mínum að renna meðan ég varð
mér úti um aðra flugu. Því skaut
upp í hugann að gott hefði verið
að hafa þann snjalla laxveiði-
mann Björn J. Blöndal til þess að
leiðbeina sér. Sá hefði ekki verið
lengi að finna flugu sem laxinn
hefði lyst á.
Loks tek ég svarta túpu upp úr
stórkarla — hóteleigendur, tann-
lækna og jarðeigendur. Það er
þriðjudagur þegar okkur ber að
að garði hins reisulega veiðihúss
við Norðurá. Hópurinn sem var á
undan okkur, „hollið,“ eins og
laxveiðimenn kalla oft slíkan hóp
er að taka saman og yfirgefa
staðinn. Það er greinilegt að þeir
hafa fengið töluverðan fisk. Einn
stendur yfir fullum bala af laxi —
sumir þeirra eru stórir. Aðrir eru
aðeins með einn eða tvo fiska.
Það er alltaf verið að segja að það
sé ekkert aðalatriði að veiða
mikið, heldur að hafa gaman af
því. Og það er líka orð að sönnu.
Sumum gleymast þau, eins og t.d.
„hollinu," sem var að veiðum við
Laxá í Dölum fyrir nokkrum ár-
um. Það fékk 190 laxa á einum
degi. Slíkar veiðar minna meira á
veiðar í troll en laxveiðar á stöng,
og eftir þetta munu íslendingar
ekki hafa verið neinir auðfúsu-
gestir í þeirri ár. En þetta er önn-
ur saga.
Eftir að við höfðum komið
okkur fyrir var að vita hvar við
ættum að byrja. Við fengum
þann stað í ánni sem kallast
Stekkur. Það tók nokkum tíma
að koma sér þangað, og eftir-
væntingin fór vaxandi. Þegar við
vorum loks komnir á bakkann
sáum við laxa stökkva. — Hvers
vegna skyldu laxarnir annars
vera að stökkva. Því hefur víst
enginn svarað með vissu ennþá.
Við byrjuðum á maðkinum, en
laxinn vildi ekki líta við honum.
Vissi greinilega ekki hvað maður
var búinn að hafa fyrir að ná
honum — skríða á fjórum fótum í
rennblautu grasinu og ala hann á
rándýrum sykri.
Beðið
eftir þeim
stóra
31