Morgunblaðið - 28.03.2020, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. MARS 2020
✝ Þórdís Kar-elsdóttir fædd-
ist 24. október 1932
í Reykjavík. Hún
lést á Landspítala
Fossvogi 16. mars
2020.
Þórdís var dóttir
hjónanna Karels
Gíslasonar, f. 1894,
d. 1950, og Aldísar
Hugbjartar Krist-
jánsdóttur, f. 1912,
d. 1990. Þórdís átti einn bróður,
Matthías, f. 1935, d. 2007, og
fóstursystur, Ingu Hallgerði
Ingibergsdóttur, f. 1937, d. 1990.
Fyrri maður Þórdísar var
Kristján E. Kristjánsson, f. 1929,
d. 2009, þau skildu. Þeirra sonur
var Karel, f. 1950, d. 2014. Maki
hans var Þórdís Soffía Friðriks-
dóttir, f. 1953, d. 1993. Börn
þeirra eru Friðrik Ingi og Þór-
dís.
Seinni maður Þórdísar var
Þorbjörn Finnbogason skipstjóri,
f. 1926, d. 1999. Dóttir Þorbjörns
af fyrra hjónabandi er Jónína, f.
1952, hennar maki
er Hjalti Magnús-
son. Börn Jónínu
eru Ingibjörg, Krist-
ín Laufey og Ívar.
Dætur Þórdísar
og Þorbjörns eru: 1)
Ágústa, f. 1958,
hennar maki er
Guðmundur
Harðarson, börn
þeirra eru Þorbjörn,
Kristín og Berg-
steinn. 2) Hlédís, f. 1962, hennar
maki er Valdimar Ólafsson, börn
þeirra eru Bergdís, Ólafur Valdi-
mar og Þorbjörn.
Þórdís lærði til hárgreiðslu á
Bylgjunni og starfaði við það
fyrstu árin. Þórdís var lengi
heimavinnandi og starfaði einnig
sem ráðskona á barnaheimili, í
mötuneyti Búnaðarbankans og
mötuneyti Lögreglustöðvarinn-
ar á Hverfisgötu.
Útför Þórdísar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
27. mars 2020, í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Hún mamma fór ekki troðnar
slóðir og gerði og upplifði margt
sem margar konur af hennar kyn-
slóð gerðu ekki.
Þegar móðir mín skildi við fyrri
manninn sinn á sínum tíma var
það ekki „normið“. Það var ekki
algengt í þjóðfélaginu að vera ung
einstæð móðir og samfélagið leit
það ekki sömu augum og gert er í
dag. Það var á brattann að sækja
en hún stóð stolt og keik. Mamma
fann ástina aftur, kynntist pabba
og þau hófu búskap á Bugðulæk í
Reykjavík. Þau fluttu síðan á
Eyrarbakka, þar sem mamma átti
ættir að rekja og stóran frænd-
garð. Þau byggðu hús, pabbi var
með útgerð, mamma hugsaði um
heimilið, saumaði öll föt á okkur
systurnar, bakaði fyrir útgerðina
og klippti vini og vandamenn.
Árið 1968 urðu þáttaskil í lífi
okkar þegar pabbi þáði starf hjá
Sameinuðu þjóðunum við kennslu
fiskveiða í Pakistan. Heimsmynd-
in var önnur í þá daga og lítið
hægt að „gúggla“ hluti eða staði.
Dvölin í Pakistan var okkur öllum
lærdómsrík. Flóð, hvirfilbylur og
óeirðir voru daglegt brauð en allt-
af höfðu foreldrar mínir að leið-
arljósi að tefla ekki í tvísýnu og
bera virðingu fyrir menningu og
siðum í því landi sem við vorum.
Mamma lagði sérstaka áherslu á
að við værum fulltrúar þjóðar
okkar og ættum að kunna okkur
og koma vel fyrir. Annar staður
sem við fjölskyldan dvöldum lengi
á var Malasía. Þar naut mamma
sín. Hún lærði malasísku, hlustaði
á enskt linguaphone, saumaði út,
fór á batíknámskeið, lærði kopar-
stungur og gerði mörg góð verk.
Mamma var listræn. Hún hafði
auga fyrir fegurð og hafði gaman
af að skapa. Ég man eftir einu
skipti í skólanum hjá mér þegar
átti að vera jólasýning. Við áttum
að koma fram í þjóðbúningum og
syngja jólalag frá heimalöndum
okkar. Auðvitað vorum við ekki
með íslenskan þjóðbúning með
okkur en mamma dó ekki ráðlaus
hún tók sig til og saumaði á mig
íslenskan búning og hann var
ekki síðri en aðrir búningar á sýn-
ingunni. Svona var mamma, hún
dó ekki ráðalaus.
Eftir áratuga starf hjá Samein-
uðu þjóðunum fannst pabba nóg
komið. Staðirnir voru ekki orðnir
fýsilegir og við stelpurnar komn-
ar á hættulegan giftingaraldur.
Við fluttum því heim til Íslands.
Þegar heim var komið settist fjöl-
skyldan að í Vogahverfinu í
Reykjavík og pabbi hóf fljótlega
störf sem veiðieftirlitsmaður hjá
Hafrannsóknarstofnun. Mamma
sinnti ýmsum störfum í mötu-
neytum og tók virkan þátt í fé-
lagsstarfi Kvennadeildar Slysa-
varnafélags Íslands. Hún var í
húsakaupanefnd sem sá um að
kaupa húsnæði fyrir kvennadeild-
ina, sem var mikil lyftistöng fyrir
félagið.
Mamma stóð með sínu fólki,
hugsaði um pabba í hans erfiðu
veikindum, fór til hans á hverjum
degi upp á Landakot og barðist
fyrir sinn mann þegar henni
fannst læknarnir ekki vera gera
það sem rétt var. Eflaust hefur
hún gengið allt of nærri sér þar.
Hún stóð einnig þétt við bakið á
bróður mínum í öllum hans veik-
indum og börnum hans eftir að
hann dó. Þegar ég fór að hlaða
niður börnum á stuttum tíma og
vantaði hjálp flutti hún til mín og
hjálpaði mér í gegnum erfitt tíma-
bil þó að hún hefði enga heilsu í
það. Ég verð henni ávallt þakklát
fyrir það.
Mamma átti við heilsuleysi að
stríða síðustu ár og reyndust síð-
ustu tvö ár henni einkar erfið.
Hún var inn og út af spítala, oft
mjög veik en þrátt fyrir allt missti
hún aldrei þennan hárfína húmor.
Hún gat komið með einhverja litla
skemmtilega athugasemd sem
létti andrúmsloftið og gerði henni
lífið bærilegra. Þegar ég átti af-
mæli í febrúar síðastliðnum var
hún á spítala og var mjög veik.
Henni fannst leiðinlegt að hún
væri ekki búin að kaupa eitthvað
handa mér og var alveg með það á
hreinu hvað hún ætlaði að gefa
mér; augnskugga, ég hef ekki not-
að svoleiðis síðan ég gifti mig árið
2001, og tösku undir alla handa-
vinnuna mína, ég hef ekki tekið í
handavinnu síðan ég útskrifaðist
úr grunnskóla.
Ég vil nota tækifærið og þakka
öllu heilbrigðisstarfsfólki fyrir
frábæra umönnun á liðnum árum.
Alls staðar mætti henni hlýja,
virðing og kærleikur.
Takk fyrir allt mamma mín og
farðu í friði. Þín dóttir,
Hlédís Þorbjörnsdóttir.
Meira: mbl.is/andlat
Elsku hjartans amma mín og
alnafna hefur kvatt okkur. Við
amma vorum góðar vinkonur, hún
var kröfuhörð og stundum hvöss
en á sama tíma bjó hún yfir mikilli
manngæsku og kærleika sem hún
deildi glöð með mér og fjölskyldu
minni. Hún var haukur í horni,
hún stóð ávallt við bakið á mér og
á ég henni margt að þakka.
Ég á margar kærar minningar
um ömmu. Það sem við nöfnurnar
áttum sameiginlegt er að við und-
um okkur báðar einstaklega vel í
sumarhúsinu hennar, Brennu á
Eyrarbakka. Hún í garðinum sín-
um að hlúa að blómunum sínum
og ég úti í fjöru að leika mér með
vinum mínum. Henni þótti sárt að
þurfa að kveðja Brennuna og
garðinn sinn og ég sakna ávallt
sumranna minna við leik á Eyrar-
bakka.
Þó svo að amma þyrfti að
kveðja garðinn sinn á Eyrarbakka
eignaðist hún íbúð í Ofanleitinu
þar sem hún nýtti hvern einasta
fermetra í garðinum sínum undir
blómin sín og var alltaf mikill
spenna eftir að fyrstu laukarnir
spruttu upp á vorin. Hún gaf mér
afleggjara af einu af blómunum
sínum og á ég eftir að hlúa að því
eins og hún hlúði að garðinum sín-
um.
Á jólunum virtist oft á tíðum
sem ég hefði einkarétt á að hjálpa
ömmu með jólaskrautið sitt. Það
gat verið krefjandi að hjálpa konu
sem vissi upp á hár hvernig hún
vildi hafa hlutina en hafði ekki
beint þolinmæðina til að segja frá
því. Það tók alveg nokkur ár að
fínpússa þetta hjá okkur en þegar
við vorum báðar búnar að þrosk-
ast heilmikið var þetta farið að
ganga ljómandi vel hjá okkur.
Um áramót fór ég til ömmu í
humar; humar steiktan í smjöri,
karríi og ferskum ananassafa.
Þegar hún varð heilsuminni varð
það henni kappsmál að kenna mér
að elda humarinn eftir hennar
uppskrift ef ske kynni að hún gæti
ekki matreitt hann sjálf. Þegar
amma lá á Landakoti buðum við
Einar sambýlismaður minn henni
heim í áramótahumarveislu og
hún ljómaði öll því henni hafði tek-
ist að kenna mér að matreiða
humarinn vel. Hún fékk humarinn
sinn og lögg af hvítvíni með.
Amma hafði gaman af því að
spila. Ég og Einar komum stund-
um í heimsókn til hennar og tók-
um einn hring með henni í horna-
fjarðarmanna. Alltaf þegar við
héldum að við myndum sigra hana
þá fyrst tók hún mann í bakaríið.
Það var alveg sama hversu slöpp
hún var; hún var alltaf með tíu stig
í plús á mig og Einar. Það hlakk-
aði alveg í henni þegar hún fór
sem verst með okkur.
Hvernig er hægt að þakka,
það sem verður aldrei nægjanlega
þakkað.
Hvers vegna að kveðja,
þann sem aldrei fer.
Við grátum af sorg og söknuði
en í rauninni ertu alltaf hér.
Höndin sem leiddi mig í æsku
mun gæta mín áfram minn veg.
Ég veit þó að víddin sé önnur
er nærveran nálægt mér.
Og sólin hún lýsir lífið
eins og sólin sem lýsti frá þér.
(Sigríður Ögmundsdóttir)
Ég er þakklát fyrir að þú
fékkst að hitta hann Sófus Karel
minn eða Sesar Karel eins og þú
kallaðir hann. Ég er þakklát fyrir
þig og allt sem þú kenndir mér, þú
ert mér ómetanleg gjöf sem ég á
alltaf eftir að sakna.
Þórdís Karelsdóttir,
Einar Andrésson og
Sófus Karel Einarsson.
Ég kynntist Þórdísi þegar ég
varð heimagangur á heimili henn-
ar þegar við Hlédís, dóttir hennar,
urðum vinkonur á menntaskóla-
aldri. Ég kunni þegar í stað vel við
Þórdísi enda var hún skemmtileg
kona og kynni okkar þróuðust
þannig að við spjölluðum oft þeg-
ar ég kom í heimsókn til Hlédísar.
Hún sýndi mér athygli sem, eftir á
séð, hefur líklega verið vel þegin
af minni hálfu komandi frá barn-
mörgu heimili þar sem mikil eftir-
spurn var um athygli foreldranna.
Einnig höfðum við sameiginlegt
áhugamál, sem var handavinna.
Hún sýndi mér alltaf það sem hún
var að vinna að hverju sinni og ég
kom iðulega með það sem ég var
að vinna að til að sýna henni. Oft
lengdist í spjalli okkar og það kom
alveg fyrir að Hlédís missti þolin-
mæðina, kom til okkar og spurði
hvern ég væri eiginlega að heim-
sækja.
Samskipti okkar Þórdísar urðu
minni með árunum eftir að Hlédís
flutti að heiman en ég hitti hana
alltaf af og til í boðum á heimili
Hlédísar og sótti þá í skemmtilega
félagsskapinn hennar. Hún sýndi
börnunum mínum alltaf áhuga
þannig að ég hef alltaf sent henni
jólakort með mynd af þeim, jafn-
vel þó að börnin séu orðin harð-
fullorðin og komin með maka sem
kippt var með á myndina og kunni
hún vel að meta þessar sendingar.
Af öllum góðum minningum er
mér sérstaklega minnisstætt þeg-
ar elsta barn Hlédísar var fermt.
Þegar við komum til veislunnar
þá var Þórdís komin og við sett-
umst hjá henni. Smám saman
fjölgaði í salnum og þegar ég sá
að afkomendur Þórdísar sátu
víðsvegar fékk ég samviskubit yf-
ir að einoka hana svona og sagði
að við skyldum flytja okkur svo
hún gæti spjallað við fjölskylduna
sína. Þórdís leit þá á mig og sagði
„þið eruð fjölskylda“ og þar með
var það útrætt og við sátum sem
fastast. Mér hlýnaði mjög um
hjartarætur þegar hún sagði
þetta og er þessi minning mér
mjög kær.
Ég þakka Þórdísi kærlega fyr-
ir samfylgdina öll þessi ár og
sendi ástvinum hennar innilegar
samúðarkveðjur. Góð og
skemmtileg kona er gengin sem
mikill missir er að. Minning henn-
ar lifir.
Auður Ólína Svavarsdóttir.
Elsku amma mín. Góða amma
mín. Þú sem kunnir svo mikið um
álfa og huldufólk og sagðir svo
skemmtilegar sögur ert dáin. Ég
skrifa þetta á jarðarfarardegin-
um þínum og á erfitt með að
sætta mig við að hafa ekki geta
verið heima til að kveðja þig eins
og ég hefði viljað. En ég ylja mér
við minningar um þig og yndis-
legu tímana sem við höfum átt.
Tímarnir á Eyrarbakka standa
uppúr. Það var enginn staður í
heiminum sem var betra að sofa á
en í Brennunni hjá þér og afa. Að
spila, borða nýveiddan silung með
nýuppteknum kartöflum og leika
sér á Eyrarbakka eru sælar
minningar.
Nýlega fann ég gamlan bréfa-
bunka frá því að við bjuggum í
Ísrael og meðal þeirra voru bréf
frá þér. Húmorinn þinn og um-
hyggja skein svo í gegnum allt
sem þú skrifaðir til mín. Og orðin
þín sýndu svo greinilega hversu
vel þú þekktir mig. Ég met þessi
bréf svo mikils núna og er svo
þakklát fyrir að þú skrifaðir mér
þó svo að 10 ára ég hafi sjaldan
nennt að skrifa til baka.
Þú studdir mig og hvattir mig í
öllu sem ég tók mér fyrir hendur
og þú varst minn stærsti aðdá-
andi á meðan ég spilaði fótbolta
og handbolta. Þegar ég flutti til
Noregs varstu opin um að þú vild-
ir nú að ég flytti heim en ávallt á
þann hátt að ég fann fyrir stuðn-
ingi og skilningi á valinu um að
búa erlendis. Ég óska þess að
stelpurnar mínar hefðu fengið að
umgangast þig meira og þeim
þykir svo vænt um þig og sakna
þín.
Ég er þakklát fyrir tímann sem
við fengum í febrúar í síðustu
heimsókn minni. Við áttum
skemmtileg samtöl, hlógum sam-
an og minntumst liðins tíma.
Kveðjustundina held ég mikið
upp á. Þá var heilsan þín þannig
að við áttum að forðast faðmlög
og þess háttar og myndin af þér, í
huga mínum, þar sem þú brosir
breitt, hlærð, sendir fingurkossa
til mín og býrð til kyssuhljóð út í
loftið er ómetanlega dýrmæt. Svo
innilega í þínum anda.
Alltaf þegar ég hugsa til þín
hljómar lagið Dansi, dansi dúkk-
an mín í kollinum. Þetta söngstu
fyrir mig þegar við lékum okkur
með dúkkur og seinna fyrir stelp-
urnar mínar, bæði þegar við hitt-
umst og þegar við töluðum í sím-
ann. Ég held áfram að syngja
þetta fyrir stelpurnar og minni
þær á hver kenndi mér það og af
hverju mér þykir svo vænt um
það.
Dansi, dansi dúkkan mín,
dæmalaust er stúlkan fín.
Voða fallegt hrokkið hár,
hettan rauð og kjóllinn blár.
Svo er hún með silkiskó,
sokka hvíta eins og snjó.
Heldurðu‘ ekki‘ að hún sé fín?
Dansi, dansi dúkkan mín.
Hvíldu í friði, elsku amma. Þín
verður sárt saknað.
Kristín Guðmundsdóttir.
Þórdís
Karelsdóttir
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
SIGFRÍÐ VALDIMARSDÓTTIR,
Heiðarbrún 88,
Hveragerði,
lést 19. mars á Heilbrigðisstofnun
Suðurlands.
Útförin fór fram í kyrrþey í ljósi aðstæðna í þjóðfélaginu.
Minningarathöfn mun fara fram síðar.
Ásdís Birna Stefánsdóttir Sigurður Hjalti Magnússon
Ragnhildur Guðmundsdóttir
Einar Guðmundsson Inga P. Línberg Runólfsdóttir
Valdimar Ingi Guðmundsson
Hrefna Guðmundsdóttir
Ásta María Guðmundsdóttir
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN FRIÐRIK JÚLÍUSSON
kranabílstjóri,
Brekkugötu 38,
sem lést á heimili sínu 20. mars verður
jarðsunginn frá Akureyrarkirkju þriðjudaginn
31. mars kl. 13.30.
Vegna aðstæðna í þjóðfélaginu verður mjög takmarkaður
aðgangur að útförinni, en henni verður streymt á FB-síðu.
Aðstandendur veita nánari uppýsingar um það.
Þeim vildu minnast hans er bent á Heimahlynningu á Akureyri.
Aldís Ragna Hannesdóttir
Júlía Björk Kristjánsdóttir Eggert Þór Ingólfsson
Eva Laufey, Jón Októ,
Aldís Hulda og Kristín Edda
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
BJÖRN HELGI GUÐMUNDSSON
bílamálari,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði 8. mars.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey.
Starfsfólki Hrafnistu er þakkað sérstaklega fyrir ást og umhyggju
sem hinum látna var sýnd árin sem hann dvaldi þar.
Margrét S. Björnsdóttir Baldvin Jónsson
Sophus Jón Björnsson Yan Zhang Björnsson
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
INGIBJÖRG S. KARLSDÓTTIR,
lést sunnudaginn 22. mars á Hrafnistu,
Reykjavík. Vegna aðstæðna í þjóðfélaginu
fer útför fram í kyrrþey en minningarathöfn
verður auglýst síðar.
Karl Jónsson Guðrún H. Aðalsteinsdóttir
Þóra Kristín Jónsdóttir Grétar Viðar Grétarsson
Kristján Jónsson Diljá Þórhallsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn