Hvöt - 01.02.1949, Blaðsíða 7

H V ö T
5
Útsýni frá Skansinum.
heim til Gunnillu Borgström. Þar
var mér tekið forkunnarvel, raunir
mínar voru á enda.
Síðar um daginn skoðaði ég mig
örlítið um ásamt Gísla Kolbeins,
guðfræðinema. Hann var fulltrúi
Stórstúku íslands á mótinu í Öst-
hammar. og kom á undan mér til
Stokkhólms.
Við 'fórum m. a. á Skansinn. Þar
var allt og allir í hátíðabúningi,
karlar og konur, börn og gamal-
menni, og náttúran sjálf. Ég var frá
mér numinn og hálfruglaður, allt
var svo nýtt, fagurt og tilkomumik-
ið. Mannhafið var geysilegt, hver og
einn var scm dropi í vitsæ.
Um sama leyti daginn áður sat
ég gneyptur á Hovedbanegaarden í
Kaupmannahöfn. Hvílíkur munur,
að sitja hér og sleikja sólina, anda
að sér angan blómanna, hlusta á
glaðværa tónlist og hrynjandi þjóð-
dansanna.
Mikið var um dýrðir. Á stóru og
skrautlegu leiksviði fóru fram
margs konar skemmtiatriði. Hljóm-
sveit úr hinum konunglega sænska
flota lék ýmis lög. Söngflokkar, leik-
flokkar og dansflokkar komu fram
og auk þess allmargir einstaklingar.
Mér virtist skemmtiatriðin takast
ágæta vel, ef dæma átti eftir lófa-
klappinu og hinum mörgu blóm-
sveigum, sem bárust til sviðsins.
Mér fannst söngurinn framúr-
skarandi góður, en ekkert jafnaðist
þó á við þjóðdansana. Hrynjandin
marglitir búningarnir, hin björtu
bros dansaranna, léttar og líflegar
hreyfingar þeirra, hin mikla tign og
gleði, allt var þetta svo áhrifaríkt,