Hvöt - 01.02.1949, Blaðsíða 31

HVÖT
29
CjuÍbjCit'lur Cjí,
unnaróáon.
} JC
bolai
ennaraónolanLun.
Einstaklingurinn og fxjóðfélagið.
Lögmál er nauðsynlegt öllu lífi,
ekki sízt lifi mannsins.
Þelta lögmál mannsins er upp-
haflega ytra lögmál, en með aukn-
um þroska og skilningi, þróast það
með einstaklingnum hið innra, og
beygir hann til virðingar og hlýðni.
Þegar einstaklingurinn hefur náð
þeim þroska, að geta skilið og við-
urkennt lögmál lífsins, þá er hann
fyrst fær um að geta hagnýtt sér það
frelsi á réttan hátt, sem heimurinn
veitir lionum.
Frelsið er dýrmæt g'jöf.
Það er tvíeggjað vopn í höndum
einstaklingsins, og staðreyndir veru-
leikans sanna, að bezt er það notað
með ldýðni við innra lögmál. Þetta
lögmál er livorki geðþótti valdhaf-
anna né duttlungar múgsins, lieldur
er það ópersónulegur og göfugur
mælikvarði, sem stjórnendurnir
verða fyrstir að lúta.
En stjórnendur eru ekki aðeins
þeir, sem fara með æðstu vöMin í
þjóðfélaginu.
Hver einasti einstaklingur er liáð-
ur því lögmáli, að vera siðferðislegur
stjórnandi sjálfs sín. Hann má aldrei
missa sjónar af liinu eiginlega og
raunverulega takmarki sínu, því „að
vcra liann sjálfur“.
Svo framarlega, sem lífið liefur
einhvern lilgang, þá er þetta tak-
mark bundið æðstu lífsskyldu
mannsins.
Guðbjartur Gunnarsson.
En o'ft virðist vanta mikið á, að
menn geri sér það ljóst, að þeir eru
skynsemi gæddar verur, sem lifa
eiga skipulögðu menningarlífi, í
samræmi við ])á efnislegu og and-
legu þróun, sem átt hefur sér stað í
rás aldanna.
Einstaklingarnir mynda þjóðfé-
lagið. Sé það byggt upp og skipu-
lagt í samræmi við þarfir og getu
einstaklingsins, þá verður aldrei
skortur á verkefnum.
Þessi verkefni, sem skipulagt
þjóðfélag leiðir af sér, eru lífsstörf
fyrir þegna þess.
Þá hlýtur tiver „sannur maður“
að finna, að það sem þjóðfélagið
krefst af honum er, að hann standi
dyggilega í þeirri liðsmannsstöðu,
sem fallið lie'fur í lians hlut, og að
lionum ber að móta hugsun sína
eftir þeim kringumstæðum.