Hvöt - 01.02.1949, Blaðsíða 32

30
H V ö T
En því aðeins getur starf einstak-
lingsins borið jákvæðan árangur,
bæði í'yrir þjóðfélagið og hann
sjálfan, að liann starfi samkvæmt
köllun sinni.
Og hér liggur kjarni málsins.
Hafi þér tekist að finna köllun
þína í li'finu, liefurðu þá tima og
leyfi tii að leika þér að henni?
Hefurðu ekki frekar of lítinn
tíma til að sinna þeim skyldum, sem
liún óhjákvæmilega leggur þér á
herðar? Er líf þitt nógu langt til
að þú getir leyft þér að fara taf-
samar krókaleiðir, þar, sem hinn
heini vegur er til?
Það er út frá þessum forsendum
að ég leyfi mér að draga hér lítil-
lega fram einn þátt úr okkar mjög
svo margbrotna lífi.
★
Ef að við getum lotið i auðmýkt
og' sannfæringu þeirri staðreynd, að
við höfum skyldur að rækja gagn-
vart þjóðfélagi voru, menningu þess
og þróun, þá hljótum við einnig að
hafa óljóst hugboð um, að við rækj-
um þær ekki alltaf sem skyldi.
Einnig i okkar litla þjóðfélagi eru
margir þegnanna, sem meta meira
hin ytri veraldargæði en liinn innra
auð, og oft týna þeir sjálfum sér,
manndómi sinum og heilbrigðri
skynsemi í hismi og tómleik hinnar
einhliða efnishyggju.
Slíka menn má auðvelldlega finna
i öllum „stéttum“ þjóðfélagsins,
jafnt meðal hinna snauðustu verka-
manna og' efnaðra broddborgara.
Þetta er svo algengt, að við veitum
því varla eftirtekt, og mörgum
'finnst ekkert við slíkt að athuga, en
sætta sig við hið „sigilda“ afsökun-
arsvar: „Þetta er nú einu sinni
svona, og þvi verður ekki breytt.“
En livað segir samvizka þin, eða
sefur hún ennþá?
Viltu rétt gefa gaum að einu á-
þreifanlegasta og jafnframt óhugn-
anlegasta átumeini íslenzkrar sið-
menningar, — meini, sem nú hef-
ur verið innlimað af ráðandi siða-
postulum í siðakerfi vort —, og
nefnt „drykkj umenning“.
Ég ætla ekki að fjölyrða um, livað
mér finnst, en láta staðreyndirnar
tala sínu máli.
í fyrstu ætlar enginn að verð.a
svo háður veraldargæðunum, að
neitt verði eftir því tekið af „öðr-
um“; enginn ætlar að verða of-
drykkjumaður, sem liggur ósjálf-
bjarga í göturæsinu, þótt honum
finnist ekkert athugavért við að
taka staup við og við.
Vissulega eru þeir margir, sem
geta haft áfengi um hönd, án þess
að verða ofdrykkjunni að bráð, og
o'ft lítur þannig út, að þetta séu
hinir „útvöldu“, enda liafa þeir
sjálfir lýst því yfir.
Margir þessara manna hafa og
að verðleikum hlotið lof samborg-
ara sinna fyrir vel unnin störf.
En vísindin fullyrða, að engir
tveir menn séu eins.
Og eingöngu með því að líta í
kring um sig, er hægt að fá þetta
staðfest. Skapgerð manna er mjög
misjö'fn, og sálrænir eiginleikar
jafnt sem líkamlegir æði marg-
brotnir, þótt hægt sé að finna all-
marga einstaklinga, sem liafa eitt-
hvað sameiginlegt.