Morgunblaðið - 21.07.2020, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. JÚLÍ 2020
✝ Rafnar KarlKarlsson fædd-
ist í Reykjavík 12.
nóvember 1937.
Hann lést 4. júlí
2020 á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi.
Foreldrar hans
voru Karl Nilson
Jónsson á Stað í
Grindavík, f. 31.
júlí 1902, d. 12. jan-
úar 1962, og Jóhanna Þuríður
Oddsdóttir, f. 21. júlí 1895 á
Vesturhúsum í Landbroti, d. 2.
maí 1972. Rafnar ólst upp hjá
foreldrum sínum í Kópavogi og
átti hann níu hálfsystkini. Systk-
ini Rafnars samfeðra voru:
Brynjólfur, f. 27.12. 1925, d. 6.5.
2013, Guðbjartur, f. 16.10. 1927,
d. 15.9. 1977, Helga, f. 29.1.
1929, d. 21.6. 1987, Guðmundur,
f. 2.2. 1930, d. 7.9. 2009, og Sig-
urjón Nielsen, f. 6.7. 1928, d. 1.6.
2015. Systkini Rafnars sam-
mæðra: Jóhanna Einarsdóttir, f.
kennari, f. 15. feb. 1965, barn
hennar Jana Rós Reynisdóttir,
sambýlismaður Per Jörgen Nik-
las Landin, f. 15. ágúst 1989,
sonur þeirra Jakob Ýmir, f. 4.
apríl 2020. 4) Rafnar Karl
prentari, f. 16. júlí 1968, giftur
Regínu Sólveigu Gunn-
arsdóttur, f. 1. júlí 1969, d. 27.
október 2011, börn þeirra a)
Gunnar, f. 28. feb. 2002, b)
Skorri Hrafn, f. 7. ágúst 2004.
Sambýliskona Rafnars er Ragn-
heiður Kolviðsdóttir, börn henn-
ar a) Sylvía Líf, f. 29. mars 1994,
b) Margrét Eva, f. 24. maí 2002.
b) Kolviður Sævar, f. 30. janúar
2005.
Rafnar fór ungur á vertíð til
Vestmannaeyja og vann um
tíma hjá hernum á Keflavík-
urflugvelli. Hann lærði prent-
verk hjá Guðmundi Jóhannssyni
og vann um árabil hjá Let-
urprenti. Um tíma starfaði hann
í afleysingum á millilandaskip-
um Eimskipafélagsins og á
sumrin hjá Hval hf. Árið 1985
stofnaði hann prentsmiðjuna
Rúnir og starfaði þar allt fram
til 2017 þegar sonur hans tók
við.
Útförin fer fram frá Linda-
kirkju í dag, 20. júlí 2020, og
hefst athöfnin klukkan 13.
18.5. 1919, d. 2.1.
1998, Þorgrímur
Einarsson, f. 20.6.
1920, d. 21.7. 2007,
Anna Sigríður Ein-
arsdóttir Björns-
dóttir, f. 5.7. 1921,
d. 10.3. 2016, Einar
Oddur Þór Ein-
arsson, f. 10.7.
1925, d. 31.3. 2010.
Rafnar kynntist
eiginkonu sinni,
Unu Olgu Ragnarsdóttur Løv-
dal, f. 28. janúar 1940 í Reykja-
vík, vorið 1957. Foreldrar henn-
ar voru Hulda Ingibjörg
Benediktsdóttir, f. 6.9. 1916, d.
19.4. 1998, og Ragnar Kornelius
Løvdal, f. 25.3. 1910, d. 8.10.
1979. Saman eignuðust þau
fjögur börn: 1) Karl Jóhann
matreiðslumaður, f. 18. maí
1959, börn hans: a) Örn, f. 29.
sept. 1983, b) Emil, f. 23. des.
1988, c) Jóhann f. 30. sept. 1992.
2) Dóttir, f. 1. nóv. 1961, d. 1.
nóv 1961. 3) Hulda Ingibjörg
Elsku pabbi, nú hefur þú
fengið hvíldina eftir stutt snörp
veikindi sem tóku á. Þú kvart-
aðir aldrei en hvíslaðir stundum
að mér hvað þetta væri erfitt.
En þú fórst sáttur, hafðir upp-
lifað margt og gert nánast allt
sem þig langaði til að gera eins
og þú orðaðir það sjálfur.
Minningar úr æsku eru lit-
aðar af endalausum ævintýraleg-
um útilegum að sumri og oftast
var veiðistöngin með. Og þær
voru ófár veiðiferðirnar sem við
fórum bara tvö saman, eld-
snemma var lagt af stað með
hundana upp á hálendi. Hund-
arnir voru alltaf með, hvort sem
þú áttir þá eða ekki. Við systkin-
in áttum hunda sem við sáum
nánast ekki á sumrin því þeir
voru í veiðiferðum með þér hing-
að og þangað um landið. Þegar
ég kom í bæinn með dýrin mín
var erfitt að sjá hvorir voru
ánægðari með endurfundina,
hundarnir eða þú.
Við ræddum oft jafnrétti út
frá ýmsum sjónarhornum og
vorum ansi oft sammála um að
vera ósammála. Þó að mér fynd-
ist þú litaður af gömlum karl-
lægum hefðum varstu nú samt
þannig gerður að þú kenndir
mér í stað þess að gera hlutina
fyrir mig. Þú vildir að ég yrði
sjálfbjarga með sem flest. Karl-
lægu hefðirnar náðu nú ekki
lengra en það.
Þú áttir erfitt með að sitja
auðum höndum. Varst alltaf að
dunda þér eitthvað; gera upp
bíla, dytta að húsinu, vinna í
garðinum, smíða fyrir sumarbú-
staðinn. Það lék allt í höndunum
á þér.
Í vor kom fyrsta langafabarn-
ið. Það sem þú varst ánægður
með þennan langafastrák. Í
veikindunum var hann ljósið, þú
þreyttist ekki á að horfa á hann
og dást að því hvað hann var
góður.
Þú varst stríðinn, stundum
fyndinn og reyndir stundum á
þolinmæðina. Góðar minningar
um þig pabbi minn. Núna situr
þú sennilega í einni veiðiferðinni
með einn kaldan á bakkanum og
bíður þess að landa þeim stóra.
Þín dóttir,
Hulda Ingibjörg
Rafnarsdóttir.
Elsku afi minn. Nú ertu far-
inn frá okkur og ég sakna þín
svo mikið. Upp úr stendur þó
þakklæti fyrir allan þennan tíma
sem við áttum og allar minning-
arnar okkar.
Allir þeir sem kynntust þér,
hversu mikið eða lítið sem það
var, hafa orð á því hversu góður
maður þú varst. Þú varst ein-
staklega mikill dýravinur og þú
kenndir mér mikilvægi þess að
vera góður við dýrin. Að þínu
mati var óþarfi að eitra fyrir eða
leggja gildrur fyrir mýsnar. Það
var miklu meira vit í að gefa
þeim að éta til þess að þær
kæmu ekki inn. Þú hafðir rétt
fyrir þér.
Þú varst alltaf boðinn og bú-
inn að hjálpa mér og þú varst
einstaklega laginn við að finna
lausnir á ýmsum vandamálum
og svo varstu algjör listamaður
þótt þú hafir aldrei viðurkennt
það. Þú hafðir orð á því við mig
einu sinni að þú hefðir aldrei
ætlað þér að verða prentari, sem
varð þitt ævistarf. Þú hafðir
tröllatrú á mér og kenndir mér
að ég gæti orðið hvað sem ég
ætlaði mér og ég ætti að fylgja
hjartanu í þeim efnum. Það hef-
ur reynst mér svo mikilvægt og
gott veganesti í lífið.
Þú varst alltaf svo þolinmóður
við okkur barnabörnin og leyfðir
okkur alltaf að vera með í öllu
sem þú varst að gera. Þau eru
ófá kvöldin sem við eyddum
saman í að slá blettinn, tína ána-
maðka fyrir veiðiferðir, þrífa bíl-
ana og svona mætti áfram telja.
Og allar útilegurnar okkar og
sumarbústaðarferðirnar. Og öll
jólin sem við sátum yfir mynda-
gátunni. Við höfðum svo gaman
af félagsskap hvort annars. Við
vorum alltaf eitthvað að bralla
saman og það var alltaf svo
gaman hjá okkur. Þú kenndir
mér að spila ýmis spil en þú
taldir mig oft vera að svindla
þegar ég vann þig og stundum
sagðist þú ekki vilja spila meira
þegar ég hló að því hversu miklu
betur mér gekk í spilinu. En það
var allt í gamni gert og þú varst
aldrei strangur eða reiður við
okkur barnabörnin.
Þegar ég byrjaði á unga aldri
að fikta í bókhaldinu í prent-
smiðjunni sá ég að sumir við-
skiptavinir voru ekki nægilega
duglegir að borga reikningana.
Ég vildi taka á þeim fastari tök-
um en þér var tamt en lærði
fljótlega af þér að til lengdar
væri miklu betra að vera ekki of
strangur við viðskiptavinina. Það
væri best að byggja gott lang-
tímasamband á gagnkvæmu
trausti og finna lausn á vanda-
málum í sameiningu. Þannig
varst þú. Það voru aldrei nein
læti eða dramatík í kringum þig,
elsku afi minn. Þú hafðir líka
rétt fyrir þér og þetta hefur
reynst mér dýrmæt lexía.
Ég kveð þig nú í bili, elsku afi
minn, með miklum söknuði. Ég
mun segja Jakobi sögur af þér,
sýna honum myndir af þér og
kenna honum allt það mikilvæga
sem þú hefur kennt mér. Það
gleður mig svo að þið náðuð að
hittast.
Þú ert og verður besti afi í
öllum heiminum.
Þig, sem í fjarlægð fjöllin bak við
dvelur
og fagrar vonir tengdir líf mitt við,
minn hugur þráir, hjartað ákaft
saknar
er horfnum stundum ljúfum dvel ég
hjá.
Heyrirðu ei, hvern hjartað kallar á,
heyrirðu ei storm er kveðju mína ber?
Þú fagra minning eftir skildir eina
sem aldrei gleymist meðan lífs ég er.
(Valdimar Hólm Hallstað)
Jana Rós Reynisdóttir.
Hinsta kveðja frá
Lionsklúbbi Kópavogs
Í dag kveðjum við einn af
máttarstólpum klúbbsins okkar,
Rafnar K. Karlsson.
Rafnar gekk í klúbbinn árið
1996 og alla sína tíð í klúbbnum
hefur hann verið mjög virkur og
tekið þátt í öllum okkar fjáröfl-
unarstörfum og oftast fremstur í
flokki. Sérstaklega þegar um
veislur var að ræða svo sem
herrakvöld og skötuveislur, þar
var hann æðsti maður í eldhús-
inu sem hann stýrði með miklum
sóma. Auk þess sá hann um að
prenta flest okkar gögn svo sem
félagaskrá, jólakort og aðgöngu-
miða í veislur okkar svo eitthvað
sé nefnt. Rafnar gegndi mörgum
stjórnunarstörfum innan klúbbs-
ins af trúmennsku og kostgæfni.
Fyrir störf sín var hann sæmdur
Melvin Jones-orðunni. Við fé-
lagarnir komum til með að
sakna hans sárt. Minning um
góðan félaga lifir. Við sendum
innilegar samúðarkveðjur til eft-
irlifandi eiginkonu hans, Unu R.
Ragnarsdóttur, og fjölskyldunn-
ar allrar.
F.h. Lionsklúbbs Kópavogs,
Sigurjón Sigurðsson, ritari.
Rafnar Karl
Karlsson
✝ Guðbjörg Gísla-dóttir fæddist í
Reykjavík 25. ágúst
1940. Hún lést á
Hjúkrunarheimili
Hrafnistu DAS í
Boðaþingi 10. júlí
2020. Foreldrar
hennar voru Unnur
Ólafsdóttir, hús-
móðir í Reykjavík,
f. 10.7. 1915, d.
27.7. 1975, og Gísli
Jakobsson, bakari í Reykjavík,
f. 22.12. 1913, d. 26.12. 1993.
Guðbjörg var þriðja í röð sex
systkina: Ólöf Sjöfn, f. 1936, d.
11. feb. 2020, Gunnlaugur Haf-
stein, f. 1937, Guðbjörg, f.
1940, d. 10.7. 2020, Þorsteinn,
f. 1947, Gísli, f. 1955, og Guð-
rún Indíana, f. 1957.
Guðbjörg gift-
ist 9.7. 1966 Sig-
urði Sigurðssyni
vélvirkja, f. 8.
jan. 1939. Fyrir
átti Guðbjörg
Unni Guðbjarg-
ardóttur, f. 20.
janúar 1962, en
saman eignuðust
þau eina dóttur,
Laufeyju, f. 26.
apríl 1967, maki
Jón Bjarki Sigurðsson, f. 1965,
börn þeirra: a) Sigurður
Björn, f. 1991, maki Sig-
urbjörg Ósk, barn Elmar
Trausti; b) Arnór Ingi, f. 1993,
maki Lina Marija.
Útförin fer fram frá Linda-
kirkju í dag, 21. júlí 2020, kl.
13.
Guðbjörg ólst upp á Njarðar-
götu í Reykjavík í húsi stórfjöl-
skyldunnar og gekk í
Miðbæjarskóla þar til þau fluttu
í Hafnarfjörð 1953, þá fór hún í
Flensborg og lauk gagnfræða-
prófi þaðan. Eftir gagnfræða-
próf vann hún á Fæðingarheim-
ilinu þar til hún hóf störf í
Landsbankanum 23.10. 1962,
síðast sem útibússtjóri eða til
loka síns starfsaldurs, 31.12.
2003.
Guðbjörg var öflug í fé-
lagsstarfi allt sitt líf, sat í
stjórn starfsmannafélags
Landsbankans í mörg ár auk
Selvíkurnefndar sem var með
sumarbústaði starfsmanna
Landsbankans þar sem fjöl-
skyldan eyddi oftast einni viku
af sumarfríi fjölskyldunnar.
Hún var í málfreyjum ITC.
Síðar lá leið hennar í Oddfel-
lowregluna, 12. febrúar 2005,
og lauk hún öllum stigum í
sinni stúku auk þess að vera í
Rebekkubúðum. Þegar golf-
bakterían tók yfir sat hún í
stjórn Golfklúbbsins Odds.
Guðbjörg og Sigurður voru
mjög samrýnd hjón og gerðu
flestallt saman, höfðu gaman af
að spila hvort sem það var vist,
bridge eða golf. Þau fóru nær
árlega til Gran Kanarí frá u.þ.b.
1975 þar til þau byrjuðu í golfi,
þá breyttust ferðir þeirra í golf-
ferðir, en auk þess fóru þau oft
í veiði á Arnarvatnsheiði með
vinafólki. Þessu til viðbótar
hafði Guðbjörg gaman af
handavinnu, lestri góðra bóka
og henni þótti sæti bitinn alltaf
góður.
Við systur erum afskaplega
lánsamar með foreldra. Mamma
var besta móðir sem hægt er að
hugsa sér; hjartahlý, brosmild
og alltaf tilbúin að hjálpa ef hún
gat, hvort sem það var okkur,
vinum okkar eða öðrum. Vinir
okkar systra voru ávallt vel-
komnir heim til okkar og í eitt-
hvert skiptið sem Unnur var
með partí heima dásamaði
mamma hvað vinir hennar voru
góðir að aðstoða Laufeyju með
lestur fyrir bílprófið. Það sem
hún vissi ekki var að þeir voru
að kenna henni að hraðahindr-
un þýddi kvennaskóli fram und-
an o.s.frv. Við systur erum viss-
ar um að mamma hefði haft
húmor fyrir þessari kennslu.
Þegar barnabörnin voru hjá
henni fengu þau að gera allt og
ekki er ég viss um að öll
tveggja ára börn fengju að
spreyta sig á hamri og sög eða
yfirtaka stofuna í fleiri daga
með legó. Þegar langömmu-
drengurinn fæddist sagði hún
að það væri ekki til fallegra
barn í heiminum og þegar ein-
hver sagði við hana að það
fyndist öllum langömmum sagði
hún að það væri ekki rétt, hann
væri langfallegasta barnið, og
hún lýstist upp þegar hún talaði
um hann eða sá hann.
Við erum lánsöm að hafa
fengið að alast upp hjá mömmu
og pabba og hafa fylgt henni í
gegnum líf okkar, hennar verð-
ur minnst fyrir allar ánægju-
legu stundirnar sem við áttum
saman og yljum okkur við þær.
Við erum þakklát fyrir að hún
fékk að fara eins og staðan var
orðin þó svo að hennar verði
saknað.
Unnur, Laufey og fjölskylda.
Því fylgir sorg og söknuður
að kveðja systur sína. Guðbjörg
– eða Böggí eins og hún var
kölluð – var stoð og stytta í
uppeldi bróður síns frá barn-
æsku fram yfir unglingsárin.
Þær góðu minningar leita
sterkt á hugann nú við leið-
arlok. Ég minnist samvistanna
á Hagamel og síðar á Tómasar-
haga þar sem ég sem unglingur
átti gott athvarf. Það var henni
happafengur að kynnast eftirlif-
andi manni sínum, Skagamann-
inum Sigurði Sigurðssyni, sem
flest er til lista lagt, en alla tíð
var hjónaband þeirra fallegt og
ástríkt.
Nánast allan sinn starfsaldur
vann Böggí í Landsbankanum
við góðan orðstír. Hún var virk
í félagsmálum, m.a. Oddfellow-
reglunni, og saman stunduðu
þau Siggi og Böggí golf af mikl-
um þrótti samhliða því sem þau
sinntu af natni og ástúð dætrum
sínum og barnabörnum. Systir
mín var glaðlynd og kraftmikil
en síðustu misserin tók hrak-
andi heilsa sinn toll. Því mætti
Böggí eftir sem áður með brosi
og glampa í augum þegar við
hittumst. Það var því fátt sem
benti til kveðjustundar því hjá
Böggí var ávallt allt í sóma. En
daginn eftir brúðkaupsafmæli
hennar og Sigga og á fæðingar-
degi móður okkar kvaddi hún,
en þær mæðgur voru mjög nán-
ar alla tíð.
Böggí, Siggi og dæturnar,
Unnur og Laufey, lögðu ekki
síður sitt af mörkum við ungan
bróðurson og frænda, hann
Magnús Kjartan, sem átti
margar góðar samverustundir
með þeim á Tómasarhaganum –
og yngri bræður hans og systir,
þau Jóhannes, Þorsteinn og
Hallbera Guðný, minnast ekki
síður heimsókna og góðra
stunda með þeim. Eftirlát var
Böggí frændliði sínu, sem féll
þeim vel í geð, en bróður sínum
gerði hún þá perutertu, sem
alla tíð er til viðmiðunar þeirri
list að baka hina fullkomnu
perutertu.
Nú hafa tvær systur mínar,
Böggí og Dúdda, kvatt á árinu
en báðar höfðu þær mikil áhrif
á uppvöxt og þroska bróður
síns. Aðeins fimm mánuðir
skilja að hinstu för þeirra og
það fylgja þeim báðum hlýjar
minningar og væntumþykja.
Böggí var svipmikil manneskja,
hlý, brosmild og kraftmikil.
Þeir mannkostir öfluðu henni
góðra og tryggra vina og lögðu
grunn að farsæld í starfi og
ekki síst góðri fjölskyldu. Henn-
ar verður saknað af þeim sem
áttu skjól í gæsku hennar og
vináttu.
Við Hallbera þökkum fyrir
fallega og blíða samfylgd á liðn-
um áratugum og við kveðjum
systur og mágkonu með sökn-
uði. Við leiðarlok og þessa
hinstu kveðju birtast minningar
um góða daga og fallegar sam-
verustundir. Við sendum Sigga
og fjölskyldunni samúðarkveðj-
ur með þeirri ósk að minning
Böggíar megi lifa áfram björt
og falleg.
Gísli Gíslason.
Guðbjörg systir mín, Böggý,
lést 10. júlí síðastliðinn. Hún
lést á afmælisdegi móður okkar,
en þeirra samband var alltaf
náið og kært. Fyrir fimm mán-
uðum lést Ólöf Sjöfn, Dúdda,
elsta systir okkar. Það er því
stórt skarð höggvið í sex systk-
ina hóp á stuttum tíma.
Það er ljúfsárt að kveðja
hana Böggý. Hún var stóra
systir, sem alltaf var til staðar í
sorg og gleði. Minningarnar eru
margar. Hún var sjö árum eldri
en ég og ætíð tilbúin að styðja
og styrkja.
Hjartahlýrri manneskju hef
ég sjaldan kynnst. Minningarn-
ar um þessa góðu systur mína
eru margar. Það er skrýtið að
hugsa til þess að geta ekki leng-
ur rætt í trúnaði við þessa ljúfu
og góðu konu. Eftir lát móður
okkar leitaði ég til hennar, bæði
með hversdagslega hluti og
flókna. Fyrstu minningarnar
eru frá bernskunni, þegar alltaf
var sól og Böggý var með vin-
konum sínum skátastúlkunum.
Það voru í minningunni gleði-
tímar. Og minningarnar svo ótal
margar og ljúfar: Böggý á leið í
útilegu með gleði og söng í
hjarta. Böggý að setja brillj-
antín í hárið á mér, þrettán ára
gömlum, svo ég gæti líkst amer-
ískum glanssöngvurum. Og á
öðrum stað, þegar hún kom
heim úr vinnunni í kjötbúðinni
og sagði við mig: „Steini, ég
heiti á þig að ef ég fæ vinnu í
Landsbankanum skal ég gefa
þér hálskeðju með nafninu
þínu!“ Og auðvitað stóðst það
og Böggý fór að vinna í Lands-
bankanum, þótt ung væri. Háls-
keðjan entist einhver ár en
Landsbankastarfið sýnu lengur.
Þeir hjá Landsbankanum báru
gæfu til að átta sig á því hve
góður starfskraftur hún systir
mín var. Árin í bankanum urðu
því ekki aðeins mörg heldur
varð ferillinn innan hans far-
sæll, eins og við var að búast.
Böggý vann sig upp í metorð-
um, ár frá ári, og varð að síð-
ustu útibússtjóri. Einhvern tíma
þurfti ég að ræða við banka-
stjóra Landsbankans um að-
stoð. Þegar hann vissi hver
systir mín væri sagði hann ein-
faldlega: „Nú, er þetta bróðir
Guðbjargar? Hjálpið mannin-
um!“
Böggý giftist ung Sigurði Sig-
urðssyni sundkappa af Skagan-
um og þau bjuggu sér fyrst
heimili á Tómasarhaga, síðan í
Árbæ og loks í Ársölum í Kópa-
vogi. Á öllum þessum stöðum var
gestrisnin og góður andi þeirra
beggja alltumlykjandi. Dæturn-
ar, Unnur og Laufey, fengu því
ástúðlegt uppeldi í hvívetna.
Böggý og Siggi voru samhent
hjón. Bæði störfuðu í Oddfellow-
reglunni. Þau höfðu gaman af
spilamennsku og voru í bridge-
klúbbum. Bæði stunduðu golf-
íþróttina af miklu kappi. Böggý
var um tíma í stjórn golfklúbbs-
ins síns, því allir vildu njóta
starfskrafta hennar. Við Maja
nutum þess alltaf að spila við
þau golf, bæði hér heima og er-
lendis. Og við hjónin settum okk-
ur aldrei úr færi að spila með
þeim golfhring. Maja spurði allt-
af: „Eru Böggý og Siggi að
spila? Er laust með þeim?“
Óminnishegrinn sótti
grimmilega að báðum systrum
mínum síðustu mánuði þeirra
jarðvistar. Minningin í brjósti
mér er þó um væntumþykju,
trúmennsku og hlýju.
Við María kveðjum Böggý
systur mína með sárum sökn-
uði. Við vottum einnig Sigga
okkar, dætrunum og afkomend-
um okkar innilegustu samúð.
Þorsteinn Gíslason.
Guðbjörg
Gísladóttir