Morgunblaðið - 26.11.2020, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. NÓVEMBER 2020
✝ Bertha Stef-anía Sigtryggs-
dóttir fæddist á
Húsavík 22. ágúst
1941. Hún lést á
heimili sínu í
Reykjavík 14. nóv-
ember 2020. For-
eldrar hennar voru
Sigtryggur Pét-
ursson, f. 26. ág.
1912, d. 3. okt.
1966, og Helena
María Líndal, f. 18. des. 1912, d.
29. nóv. 1995. Systkini hennar
voru Helena Bjargey, f. 25. mars
1946, d. 26. okt. 2020, Björn Lín-
dal, f. 21. maí 1934, d. 14. júlí
2017, og Pétur Örn, f. 29. júní
1937.
Bertha giftist 27.12. 1969 Há-
koni Árnasyni hæstaréttarlög-
manni. Börn þeirra eru Helena,
f. 18.9. 1971, Harri, f. 31.12.
1974, og Tryggvi, f. 22.10. 1977.
Helena er í sambúð með Svein-
birni Sigurðssyni, f. 21.4. 1960,
og eiga þau tvö börn, Berthu
Stefaníu, f. 9.11. 2009, og Davíð
Marinó, f. 13.2. 2011. Harri er
kvæntur Lísu Birgisdóttur, f.
14.6. 1974, og eiga
þau þrjú börn,
Thelmu Rán, f.
11.4. 2003, Hákon
Reyr, f. 24.1. 2005,
og Indiönu Rut, f.
9.9. 2008. Tryggvi
er kvæntur Sól-
veigu Árnadóttur,
f. 8.1. 1981, og eiga
þau þrjá syni, Einar
Árna, f. 14.7. 2011,
Snorra Frey, f.
31.3. 2015, og Úlf Ara, f. 3.4.
2018.
Bertha lauk stúdentsprófi við
Menntaskólann á Akureyri 1960
og kennaraprófi 1963. Hún vann
sem barnaskólakennari í
Varmalandi í Borgarfirði 1963-
1964, á Húsavík 1964-66, í Lækj-
arskóla í Hafnarfirði 1967-74 og
í Breiðagerðisskóla 1981-2004.
Útför Berthu fer fram frá
Árbæjarkirkju í Reykjavík í
dag, 26. nóvember 2020, kl. 13.
Streymt verður frá útförinni:
https://streyma.is/utfor/
Virkan hlekk á streymi má
nálgast á
https://www.mbl.is/andlat
Ég held að ég hafi aldrei sagt
henni að ég elskaði hana, en ég
kýs að trúa því að hún hafi vitað
það.
Við vorum einstaklega ólíkar,
tengdamóðir mín og ég, en það
ríkti samt alltaf mikil virðing og
væntumþykja á milli okkar.
Hún tók mig inn í fjölskyldu
sína með opnum örmum stuttu
eftir að ég hafði nýverið misst
mína eigin móður og ég held að
henni hafi fundist ábyrgð sín
gagnvart mér meiri þess vegna.
Ég man að það fyrsta sem hún
sagði við mig þegar við sáumst í
fyrsta skipti var:
„Mikið ertu lík henni mömmu
þinni.“ Eflaust ekki orð að
sönnu en nákvæmlega það sem
mig langaði að heyra og hugs-
anlega sagði hún þetta við mig
þess vegna. Hún var mér alltaf
alveg einstaklega góð og ekki
síst þess vegna vona ég að hún
hafi vitað að ég elskaði hana.
Við vorum alveg hreint ágæt-
ar vinkonur og það var alltaf
hægt að leita til hennar og hægt
að tala um velflest við hana,
enda var hún bráðgreind og vel
lesin og alltaf uppfull af um-
hyggju.
Hún var höfðingi heim að
sækja en þegar við hjónin
hringdum og boðuðum komu
okkar með börnin um helgar
beið okkar ævinlega veisla af
alls konar ostum, salötum og
kexi og alltaf eitthvað smá sætt
handa krökkunum og lengi vel
eftir að við Tryggvi byrjuðum
að búa bauð hún okkur í mat á
sunnudagskvöldum.
En hún var ekki bara góð
tengdamóðir heldur var hún
líka einstök móðir og ákaflega
natin amma. Hún var ákaflega
barngóð, enda gamall barna-
skólakennari, og barnabörnin
hennar voru öll mjög hænd að
henni.
Hún taldi það aldrei eftir sér
að leika við barnabörnin sín og
fór oft með þau út á róló á með-
an heilsan leyfði það.
En eins og svo oft vill verða
þá svíkur líkaminn hugann og
það var nákvæmlega það sem
gerðist hér. Bertha var ákveðin
og viljasterk kona og það átti
ekki vel við hana að geta ekki
lengur gert svo margt sem hún
hafði áður gert, eins og að fara
út með barnabörnin.
Því var það í raun blessun
fyrir hana að veikindalegan var
ekki lengri.
En nú eru þau bæði farin
tengdaforeldrar mínir og ég kýs
að trúa því að þau séu saman og
séu bæði laus við sín veikindi og
líði bara vel og líti eftir okkur,
sem eftir erum. Ég lofaði Há-
koni, tengdaföður mínum, því,
þegar ég kvaddi hann, að ég
myndi gæta þeirra sem hann
skilur eftir hérna megin og ég
lofa þér þessu líka, elsku Bertha
mín. Strákarnir mínir þrír
senda ömmu sinni kveðjuknús
og ég kveð þig með þessum orð-
um sem lýsa þér vel:
Trú, von og kærleikur, þetta þrennt,
en þeirra er kærleikurinn mestur.
(1. Kor. 13.13)
Þín tengdadóttir,
Sólveig Árnadóttir (Solla).
Það sem kemur upp í huga
minn við þessa kveðjustund og
þegar ég hugsa um kynni mín af
Berthu fyrir um það bil þremur
árum er hversu óútreiknanlegar
ferðir okkar í lífinu eru og lend-
ingarnar misjafnlega margar og
langar, eins hvernig það kom
óvænt til að okkur fjölskyldunni
gafst tækifæri til að lenda heim-
ili okkar um stund á neðri hæð-
inni á Heiðarásnum í húsinu
þeirra Berthu og Hákonar sem
féll frá fyrir rétt rúmu ári.
Þessi þrjú ár hafa gefið okk-
ur nýja sýn á lífið, ný tækifæri
til að njóta lífsgæða og frelsis
sem okkur var sárlega farið að
vanta okkur til handa.
Bertha var í mínum huga
sterk kona sem gott var að eiga
í samskiptum og samvinnu við;
léttleikinn, æðruleysið, heiðar-
leikinn, víðsýnin, viskan og
ósérhlífnin eru þeir af hennar
kostum sem koma sterkt upp í
huga minn.
Við áttum góðar stundir sam-
an í garðinum ég og hún þar
sem við tókum til hendinni og
spjölluðum gjarnan um lífið og
tilveruna, þar hlotnaðist mér
frá henni heilmikil viska, víð-
sýni og nýr vinkill á allskyns
málum tengdum lífsins ólgusjó.
Bertha sparaði ekki þakklæti
sitt fyrir eljusemi mína í garð-
inum sem hún hafði í mörg ár
haldið í heiðri en var farin að
eiga erfiðara með enda feikna-
mikill og gróðursæll; hún sagði
mig minna sig á hana sjálfa á
yngri árum þar sem ég gat aldr-
ei stoppað fyrr en ég var búin
að ná ákveðnum árangri.
Hún saknaði þess tíma. Hún
dásamaði oftar en ekki vand-
virkni mína og sagði þessa eft-
irminnilegu setningu við mig
sem mun ætíð hlýja mér um
hjartarætur: „Það verður bara
allt fallegt sem þú snertir.“
Það gefur augaleið í okkar
huga að þessi millilending í lífi
okkar fjölskyldunnar hjá þeim
heiðurshjónum Berthu og Há-
koni, sem við notum hér tæki-
færið til að minnast líka, varð
aðeins styttri en við vonuðumst
til en var okkur til heilla.
Ég gæti alveg haldið áfram
að mæra þennan tíma okkar,
margt og mikið kemur upp í
hugann, sumarbústaðurinn á
Laugarvatni sem við höfum haft
aðgang að í mörg ár og eigum
góðar minningar frá, umhyggj-
an fyrir gæludýrunum okkar og
svo margt fleira sem við minn-
umst og þökkum.
Við geymum góðar minning-
ar um gott fólk og komum hér
með á framfæri þakklæti til
þess.
Vona að þau heiðurshjón
Bertha og Hákon séu nú sam-
einuð á ný. Samúðarkveðjur
sendum við til barna þeirra,
Harra, Lenu, Tryggva og fjöl-
skyldna þeirra, líka til annarra
vina og vandamanna.
Gleym mér ei
Rauð lítil stúlka rjóð í kinnum
raular ég gleym’ ei okkar kynnum
Meðan lífið áfram líður
manstu þá eftir mér
Tifar tíminn áfram tíður,
tárin tala, blómið bíður
Þá frá sólu hverfur ský
þú blómstrið lítur á ný
Blátt lítið blóm eitt er,
ber nafnið gleym ei mér
(Aurora Borealis)
Kærleikskveðja,
Helga Hrund og fjölskylda.
Bertha Stefanía
Sigtryggsdóttir
✝ Þórir Sigurðs-son fæddist á
Geysi í Haukadal
17. október 1939.
Hann lést á dval-
arheimilinu Ási í
Hveragerði 19. nóv-
ember 2020.
Foreldrar Þóris
voru Sigrún
Bjarnadóttir frá
Bóli í Biskupstung-
um, f. 7. nóvember
1903, d. 10. ágúst 1979, og Sig-
urður Greipsson frá Haukadal í
Biskupstungum, f. 22. ágúst
1897, d. 19. júlí 1985.
Þórir átti 5 systkini: Bjarni, f.
8. maí 1933, d. 13. apríl 1936.
Bjarni, f. 26. apríl 1935, d. 2. maí
2018. Katrín, f. 20. febrúar 1937,
d. 7. desember 1938. Greipur, f.
17. maí 1938, d. 19. september
1990. Már, f. 28. apríl 1945, d. 3.
maí 2017.
Eiginkona Þóris er Þórey
Jónasdóttir, f. 23. nóvember
1946, frá Kjóastöðum í
Biskupstungum. Foreldrar
hennar voru Jónas Ólafsson,
bóndi frá Kjóastöðum, f. 5. des-
ember 1912, d. 20. desember
1997 og Sigríður Gústafsdóttir
húsfreyja frá Kjóastöðum, f. 29.
febrúar 1920, d. 27. nóvember
2011. Þórey á 15 systkini.
Þórir og Þórey giftust á jóla-
dag 1966 í Skálholti.
Börn þeirra eru: Sigrún
María, f. 11. júní 1966.
Þórir stundaði margar
íþróttagreinar með góðum ár-
angri. Hann var afreksmaður í
sundi og glímu.
Þórir starfaði í Ungmenna-
félagi Biskupstungna og setti
mikinn svip á íþróttalífið í Bisk-
upstungum. Þórir var gjaldkeri
Umf. Biskupstungna um árabil,
sá um veitingasölu í Aratungu,
stýrði árshátíðum, kvöldvökum
eða íþróttakvöldum. Þórir var
gerður að heiðursfélaga Ung-
mennafélags Biskupstungna á
90 ára afmæli félagsins árið
1988.
Þórir var íþróttakennari í
Reykholtsskóla í 20 ár og sinnti
skólaakstri í 40 ár. Þórir og Þór-
ey stunduðu garðyrkju og ráku
flutningafyrirtæki um árabil,
fluttu grænmeti úr Tungunum
til Reykjavíkur og hinar ýmsu
vörur til baka. Þau ráku einnig
tjaldsvæði í Reykholti í mörg ár
og byggðu upp ferðaþjónustu
við heimili sitt í Haukadal og
síðar golfvöll ásamt ásamt
fjölskyldunni sinni.
Þórir stjórnaði Geysisgosum
um árabil og var einnig land-
vörður á hverasvæðinu á Geysi.
Síðustu misserin dvaldi hann
á hjúkrunarheimilinu Ási í
Hveragerði.
Útförin fer fram frá Skál-
holtskirkju í dag, 26. nóvember
2020, klukkan 14, að við-
stöddum nánustu ættingjum.
Streymt verður frá athöfninni á
facebooksíðu Skálholts:
https://tinyurl.com/y3hz7ba6
Virkan hlekk má nálgast á
https://www.mbl.is/andlat
Jónas Sigþór, f.
16. mars 1970. Í
sambúð með Jes-
sicu Danielsson, f.
17. febrúar 1986.
Dóttir Jónasar og
Önnu Maríu
Bjarnadóttur er
Marey, f. 8. október
1993. Marey er gift
Birgi Blöndahl
Arngrímssyni, f.
28. september 1992
og eiga þau eina dóttur, Brynju
Blöndahl, f. 30. apríl 2019.
Sonur Jónasar og Freydísar
Örlygsdóttur er Sölvi Freyr, f.
8. nóvember 2001.
Ágústa, fædd 15. ágúst 1973,
gift Einari Tryggvasyni, f. 12.
mars 1965.
Sonur Ágústu og Svavars
Þórissonar er Atli Þór, f. 21. júlí
1989. Unnusta hans er Guðrún
Gísladóttir, f. 23. janúar 1991.
Synir Ágústu og Einars eru
Ólafur Aron, f. 22. mars 1993 og
Karl Jóhann, f. 16. júní 2002.
Þórir ólst upp á heimili for-
eldra sinna, Sigurðar Greips-
sonar og Sigrúnar Bjarnadótt-
ur, í Íþróttaskólanum í
Haukadal. Hann fór til náms í
Sönderborg í Danmörku þar
sem hann útskrifaðist sem
íþróttakennari árið 1961. Hann
stundaði nám í Garðyrkjuskól-
anum á Reykjum í Ölfusi og lauk
þaðan garðyrkjuprófi vorið
1963.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
Þú þreyttur varst orðinn og þrekið
smátt,
um þrautir og baráttu ræddir fátt
og kveiðst ekki komandi degi.
(Hugrún)
Hvíl í friði, pabbi minn.
Þín dóttir,
Ágústa.
Í dag kveðjum við Þóri Sig-
urðsson tengdapabba. Dugnað-
arfork sem alltaf var að.
Íþróttakennsla, garðyrkja,
skólaakstur, ferðaþjónusta,
flutningafyrirtækið. Hann
stoppaði aldrei. Það virtust fleiri
klukkustundir í sólarhringnum
hjá honum en hjá okkur hinum.
Eftirminnileg sagan sem Jónas
mágur skrifaði um jólahaldið í
æsku, en hann skrifar: Á að-
fangadagskvöld borðaði fjöl-
skyldan saman góðan mat, svo
fórum við að taka upp pakkana
með mömmu, en pabbi fór í bók-
haldið. Alltaf að, en svo gaf hann
sér líka tíma og skemmti sér
með sínum og þá gjarnan bland-
að í Egils-þykkni og vatn, já eða
appelsín á betri dögum.
Þórir var maður með mikla
persónutöfra, brosið, væntum-
þykjan, stóð með sínum, já eða
öllum reyndar. Meira hvetjandi
og greiðviknari maður var vand-
fundinn. Þessi góðvild var al-
þekkt og margir fengu notið.
Eins og Kristófer í Helludal
sagði einhverju sinni: „Ja þar
náðir þú þér í góðan tengdaföð-
ur.“ Ég jánkaði því auðvitað, en
furðaði mig á að hann nefndi
ekki dótturina. Kristófer sá
gamla í réttu ljósi.
En Þórir gat líka haft
ákveðnar skoðanir og látið mann
heyra það. Eins og þegar við
Mási, bróðir hans, reyndum að
reka Austurhlíðarrollurnar af
Geysistorfunni, einhverju sinni,
á Toyota Yaris, með lélegum ár-
angri auðvitað.
„Maður þarf að fara út úr
bílnum til að reka rollur,“ sagði
Þórir. Nú dagana og vikurnar á
eftir var lítið talað.
Þórir var ævintýramaður og
heimsborgari. Hann fór til náms
til Danmerkur og ferðaðist síð-
an töluvert með Eyju sinni,
meðan hann hafði heilsu til. Og
hver hefði tekið upp á því að
byggja golfvöll, án þess að hafa
snert á golfkylfu. Jú Þórir, en
völlurinn skyldi vera erfiður,
sannur íþróttaleikvangur, enda
Þórir alinn upp á íþróttaskólan-
um í Haukadal þar sem búnir
voru til alvöruíþróttamenn, þeir
búnir undir lífið, lífið sem er
ekki alltaf sanngjarnt. Völlurinn
ber þess merki og kylfingar
skæla undan honum. En þeir
eru auðvitað seinni tíma vælu-
skjóður sem þarf bara að herða.
Þórir var vörslumaður hver-
anna á Geysi. Enginn hafði
meira vit á eða reynslu af þessu
svæði. Hann hafði skoðanir á því
hvernig ætti að ganga fram og
framkvæmdi. Studdi land-
græðslu, en spurði sig og aðra af
hverju það ætti ekki líka við á
Geysi. Inngrip, sem gæti bætt
ástand og ásýnd hveranna.
Þórir barðist við parkinson
síðustu 30 árin, sjúkdóm sem
lagðist á fleiri í hans fjölskyldu.
Hann tók því af æðruleysi. Sagði
að margur hefði fengið styttri
ævi, lélegri spil á hendi. Þakk-
látur fyrir sitt, en keppnismaður
allt til enda.
Fylgdi leiðbeiningum lækna
og bjó að sínu andlega og lík-
amlega atgervi. Stuttu fyrir
andlátið lagði hann línur, að
hann gæti skroppið í sveitina,
skipt um olíur og síur á traktor-
unum og Dodge-inum.
Ekki viss um hvenær hann
gæti litið eftir þeim næst og
okkur sýnilega ekki treystandi,
sagði að það yrði nægur tími til
að hvíla sig í gröfinni. Nú hefur
hann fengið hvíldina blessaður.
Eftir standa minningar um vin-
áttu, samveru og stuðning. Þessi
karl var einn af þeim allra bestu
og fer í heiðurshöllina. Hans er
sárt saknað.
Einar Tryggvason.
Vertu sæll kæri vinur ég kveð þig nú
með sorg í hjarta og tár á kinn.
Þótt fenni í sporin þín þá lifir lag þitt
enn,
þú löngum spannst þín draumaljóð.
Á hverjum morgni rís sólin
og stafar geislum inn til mín.
Þótt ég hafi vitað að þessi
dagur kæmi, þá er hann samt
svo erfiður.
Kveðjustund sem maður von-
aði að kæmi aldrei. Það er erfitt
að hugsa til þess að geta ekki
hitt á þig lengur, tala um
Dodge-inn, traktorana eða
heyra gamlar sögur annaðhvort
úr skólabílaakstrinum eða vöru-
bílunum. Það sem það var gam-
an að fá að sitja með ferð í bæ-
inn, fara með grænmeti í Mata
og stoppa í Skalla á leiðinni út
úr bænum.
Það fylgir því mikið stolt, og
fríðindi, að geta sagst vera
barnabarn Þóris á Geysi, eða
Tóta á Geysi eins og sumir köll-
uðu hann. Það þekktu þig allir,
það skipti engu hvar maður kom
í heimsókn, það höfðu allir góða
sögu að segja. Greiðasemin
landsþekkt. Þau voru ófá skiptin
sem ég fékk að heyra sögur úr
landsfrægu 50 ára afmæli þar
sem þú labbaðir á höndum um
alla Aratungu og út á hlað í
sennilega stærsta afmæli sem
sögur fara af.
Það var magnað að sjá þig
ganga á höndum fram og tala
baka á ganginum heima á Geysi,
orðinn rúmlega 60 ára. Þetta
gastu þrátt fyrir helvítis park-
insonið.
Og síðan ferðirnar okkar á
kvöldin upp á hverasvæði að
veiða klinkið úr Kalda Blesa,
þar sem þú varst búinn að festa
gamlan hátalara á prik til að
nota segulinn til að ná klinkinu
upp.
Ég gæti haldið áfram lengi að
þylja upp sögur og góðar minn-
ingar af þér elsku afi, þær eru
ótalmargar.
Það verður erfitt að sætta sig
við þá staðreynd að þú sért far-
inn, fá ekki tækifæri til að kynna
fyrir þér ófædda dóttur okkar
Guðrúnar. En það hjálpar að
eiga allar þessar góðu minning-
ar.
Takk fyrir allt.
Atli Þór Svavarsson.
Afi minn.
Nú hefur það því miður gerst
að vond frétt til manns berst.
Kær vinur er horfinn okkur frá
því lífsklukkan hans hætti að slá.
Rita vil ég niður hvað hann var mér
kær
afi minn góði sem guð nú fær.
Hann gerði svo mikið, hann gerði svo
margt
og því miður get ég ekki nefnt það
allt.
Að tala við hann var svo gaman
á þeim stundum sem við eyddum
saman.
Hann var svo góður, hann var svo klár
æ, hvað þessi söknuður er svo sár.
En eitt er þó víst og það á við mig
ekki síst,
að ég sakna hans svo mikið,
ég sakna hans svo sárt,
hann var mér góður afi, það er klárt.
En alltaf í huga mínum verður hann
afi minn góði sem ég ann.
Í himnaríki fer hann nú
þar verður hann glaður, það er mín
trú.
Því þar getur hann vakað yfir okkur
dag og nótt
svo við getum sofið vært og rótt.
Hann mun ávallt okkur vernda
vináttu og hlýju mun hann okkur
senda.
Elsku afi, guð mun þig geyma
yfir okkur muntu sveima.
En eitt vil ég þó að þú vitir nú
minn allra besti afi, það varst þú.
(Katrín Ruth Þ.)
Ólafur Aron og Karl Jóhann.
Þórir Sigurðsson