Morgunblaðið - 26.11.2020, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. NÓVEMBER 2020
Ég kveð þig, hugann
heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Í dag kveð ég Steinunni Stef-
ánsdóttur, elskulega vinkonu
mína.
Ég kynntist Steinunni árið
1984 þegar við báðar hófum
störf við Verzlunarskóla Ís-
lands. Strax í byrjun skemmti-
legrar samveru okkar myndað-
ist traust vinarband sem aldrei
rofnaði. Steinunn var traustur
vinur vina sinna og höfðingi
heim að sækja. Á þeim tíma
vann Steinunn sem bókasafns-
fræðingur á bókasafni Haga-
skóla. Þorvarður Elíasson, þá-
verandi skólastjóri VÍ, réð
Steinunni til að setja á stofn
bókasafn við VÍ. Það var mikið
gæfuspor fyrir skólann, sem ár-
ið 1986 flutti í nýtt og glæsilegt
húsnæði í Ofanleiti 1. Bókasafn
VÍ var annálað fyrir fag-
mennsku og gæði. Steinunn
naut þess í hvívetna að aðstoða
nemendur og starfsfólk skólans.
Margt skemmtilegt var brall-
að á þessum árum, nokkrar
sameiginlegar utanlandsferðir
voru farnar að ógleymdum
laufabrauðsbakstrinum sem var
fastur liður hjá okkur í desem-
Steinunn Ingigerð-
ur Stefánsdóttir
✝ Steinunn Ingi-gerður Stef-
ánsdóttir fæddist
11. ágúst 1945. Hún
lést 12. nóvember
2020.
Útför Stein-
unnar fór fram 24.
nóvember 2020.
ber. Á lífsins göngu
erum við stundum
svo lánsöm að
kynnast fólki sem
gott er að umgang-
ast, fólki sem verð-
ur vinir okkar.
Steinunn var hrók-
ur alls fagnaðar og
tók þátt í öllum við-
burðum þar til ský
dró fyrir sólu.
Það var sárt að
meðtaka hvernig þessi kröft-
uga, glaðlynda og einlæga kona
smám saman hvarf frá okkur í
áralöngum veikindum. Maður
verður svo hjálparvana og lítill,
eina sem maður getur gert er
að sýna kærleika og væntum-
þykju.
Elsku Siggi, Berglind, Bryn-
dís Kara og Stefán Ingi, við
Garðar sendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Hrafnhildur Briem.
Steinunn fyrrverandi mág-
kona mín er látin eftir langvar-
andi veikindi. Ég var svo lán-
samur að kynnast Steinunni
þegar hún og Valtýr bróðir
minn fóru að draga sig saman á
menntaskólaárunum á Akur-
eyri. Þau giftu sig síðar og sett-
ust að í Reykjavík. Sigurður
sonur þeirra fæddist svo árið
1967, á sama ári og Gísli sonur
okkar Eddu. Það jók á sam-
skiptin, enda bjuggum við í
sömu blokk um tíma.
Steinunn var vel greind og
með mikla þekkingu á sviði bók-
mennta og íslenskra fræða. Þau
voru ófá skiptin sem ég nýtti
mér kunnáttu hennar í íslensku.
Engar blaðagreinar eða önnur
skrif á íslensku fóru úr mínum
höndum án þess að hún hefði
fyrst lesið yfir og leiðrétt. Ég
hefði eflaust beðið hana að fara
yfir íslenskuna í þessari grein
líka ef þess hefði verið kostur.
Þá var unun í því að sækja
fjölskylduna heim. Steinunn
alltaf jafn hress og það ískraði í
henni kímnin. Steinunn og Val-
týr slitu síðar samvistum.
Síðar bjó Steinunn með Ein-
ari Magnússyni fyrrverandi
kennara og skólastjóra Mela-
skóla. Þau tvö voru alla tíð í
miklu uppáhaldi hjá foreldrum
okkar Valtýs, Gyðu og Sigurði.
Mamma Gyða var einstaklega
dugleg að halda stórfjölskyld-
unni saman og á hún mikinn
heiður skilinn fyrir það. Í jóla-
og Þrasaboðum hennar voru
Steinunn og Einar hrókar alls
fagnaðar.
Steinunn gekk ekki heil til
skógar síðustu ár ævi sinnar og
dvaldi þá á hjúkrunarheimilinu
Mörk. Í veikindum sínum naut
hún áfram mikillar ástúðar og
umhyggju Sigurðar sonar síns
og konu hans Berglindar.
Við sem eftir sitjum minn-
umst Steinunnar með hlýhug.
Við sendum Sigurði, Berglindi,
börnum og fjölskyldunni allri
innilegar samúðarkveðjur.
Jóhann Ág. Sigurðsson.
Við Steinunn þekktumst lít-
illega þegar ég réðst að Haga-
skóla haustið 1969 en þá hafði
hún starfað þar í tvö ár. Við
vorum samstarfsmenn næstu 12
árin. Þegar Steinunn hóf nám í
bókasafnsfræði greip Björn
skólastjóri tækifærið og réð
hana til starfa við að byggja
upp bókasafn við skólann. Verk-
efnið var metnaðarmál þeirra
beggja og samvinna þeirra skil-
aði safni sem varð fljótt þunga-
miðja í skólastarfinu. Björn bar
mikið traust til Steinunnar og í
hans munni varð „verkahringur
bókavarðar“ býsna umfangs-
mikill. Skýrar reglur og hlýtt
og glaðvært viðmót Steinunnar
gerðu safnið að griðastað nem-
enda bæði til náms og tóm-
stunda. Hún var einnig óþreyt-
andi að leiðbeina kennurum og
nemendum við upplýsingaöflun.
Skólinn var fjölmennur og
fjöldi kennara á góðum aldri
starfaði þar. Andinn var góður
og líf og fjör bæði á vinnutíma
og utan hans. Þarna þróaðist
vinátta sem haldist hefur allt
fram á þennan dag þótt hóp-
urinn hafi dreifst í ýmsar áttir.
Steinunn var glæsileg kona,
skemmtileg, hláturmild og með
smitandi húmor, en var ekki
endilega allra. Við í vinahópn-
um í Hagaskóla töluðum stund-
um um „stórveldið“. Það var
ekki illa meint. Mikill vinur vina
sinna, gjafmild og hafði yndi af
að veita vel. Þau Einar, seinni
maður hennar, urðu heimilisvin-
ir okkar Auðar í áratugi með
reglulegum heimsóknum og
samgangi.
Hún er minnisstæð börnum
okkar Auðar. Önnur dóttir okk-
ar sagði: „Ég mun minnast
Steinu sem þessarar stóru,
sterku, glaðværu og háværu
konu sem kom svo oft heim.“
Þau vitna ekki síst í skötuveisl-
urnar hjá okkur þar sem Stein-
unn, með ræturnar í Bolung-
arvík, var í essinu sínu.
En lífið er ekki endilega
sanngjarnt. Steinunn fór ekki
varhluta af áföllum í lífinu. Hún
átti að baki tvö hjónabönd sem
bæði slitnuðu. Það átti ekki vel
við skapferli hennar en sýndi
um leið stórmennsku hennar
því hún lét særindi eða beiskju
aldrei ná tökum á sér og hélt
vinskap við báða eiginmenn sína
og fjölskyldur þeirra eftir sem
áður. Það var ógleymanlegt. Ár-
ið 2001 fékk hún alvarlega
heilablæðingu. Hún virtist ná
sér af henni og komst aftur til
vinnu í meira en áratug. Heila-
blæðingin hafði þó greinilega
haft áhrif sem komu í ljós síð-
ustu árin.
Hennar hamingja var svo
sonurinn, hann Siggi, ljúfur
drengur en grjótharður varn-
armaður í KR. Það sópaði ekki
síður að Steinu á leikjunum í
Kaplaskjólinu en á bókasöfnun-
um hennar. Ekki skemmdi þeg-
ar hann náði sér í hana Berg-
lindi og gaf henni tvö
mannvænleg barnabörn.
Síðustu árin átti hún í Mörk-
inni þar sem afar vel var að
henni hlúð. Þar leið henni vel og
þrátt fyrir að minnisglöpin
sæktu stíft að var hún alltaf
glöð þegar gestir komu og
kímnigáfan virtist endast betur
en flest annað.
Berglind tengdadóttir henn-
ar og Bugga vinkona voru sér-
staklega duglegar að sinna
Steinunni síðustu árin og ekki
síður Einar, seinni maður henn-
ar, sem leit til hennar oft í viku
uns veiran takmarkaði heim-
sóknir.
Við Auður og börnin okkar
vottum Sigga og fjölskyldu
hans og öðrum ástvinum okkar
innilegustu samúð.
Haraldur Finnsson.
Þegar hafist var handa við
skipulag og byggingu núverandi
húsakynna Verslunarskóla Ís-
lands var ákveðið að þar skyldi
vera gott bókasafn. Skólinn átti
nokkurt magn bóka en engan
starfsmann til að sinna sérstak-
lega þeim málum og því blasti
við að ráða þyrfti í það starf.
Þegar nafn Steinunnar Stefáns-
dóttur kom þar upp fannst öll-
um sem til hennar þekktu að
réttur maður væri fundinn og
hugsanlegt væri að hún hefði
áhuga á starfinu.
Það varð úr og Steinunn tók
að sér að skipuleggja bókasafn
VÍ í nýju húsnæði skólans við
Ofanleiti og reka það þegar
skólinn flutti. Svo vel tókst
Steinunni til við starf sitt að það
vakti athygli jafnt innan sem
utan veggja skólans og er óhætt
að segja að fáir skólar hafi á
þeim tíma boðið nemendum sín-
um og kennurum betri aðstöðu.
Steinunn var afar vinsæl
meðal kennara og alls starfs-
fólks og naut sérstakra vin-
sælda meðal nemenda enda
lagði hún mikla áherslu á að
nemendur fengju sem flest af
því sem gæti hjálpað þeim og
þjónaði þeim með þeirri virðu-
legu hlýju sem einkenndi hana
og nemendur sóttu í. Steinunn
var áhugasöm, vinnusöm og
stjórnsöm um allt sem varðaði
málefni skólans. Hún tók þátt í
og leiddi margt nefndarstarfið
sem ráðast þurfti í við uppbygg-
ingu skólans við nýjar aðstæður
og fórst það jafnan vel úr hendi.
Hún tók jafnframt þátt í upp-
byggingu háskólastarfs VÍ frá
byrjun og allt þar til Háskólinn
var klofinn frá og gerður að
sjálfstæðri stofnun eða í meir
en áratug.
Steinunn varð fyrir alvarlegu
áfalli skömmu eftir aldamótin
og varð að vera fjarverandi um
tíma meðan hún næði heilsu aft-
ur.
Við hin biðum þolinmóð eftir
að okkar gamla Steinunn kæmi
og allt yrði aftur eins og áður
var. Steinunn kom aftur og
starfaði mörg ár enn við skól-
ann en heilsan leyfði aldrei fylli-
lega að hún yrði aftur hin gamla
Steinunn og það tók langan
tíma að átta sig á því til fulls.
Við hjónin áttum marga
gleðistund með Steinunni og
Einari manni hennar. Þau voru
bæði hrókar alls fagnaðar þegar
það átti við og Steinunn var
vinaföst og rækti vináttu sína
meðan hún hafði heilsu til á
sinn sérstaka hátt sem ekki
gleymist.
Við erum þakklát fyrir að
hafa mátt eiga Steinunni að vini
sem við söknum sárt og sendum
aðstandendum hennar hlýjar
samúðarkveðjur.
Inga Rósa og
Þorvarður Elíasson.
Elsku hjartans
vinkona. Það er
sárt að setjast nið-
ur og skrifa grein um konu sem
hafði svo endalaust mikið að
gefa. Fjölskyldan var Lóu allt,
þau Pálmi voru vakin og sofin
yfir börnunum sínum fjórum,
barnabörnum og tengdabörnum.
Lóa elskaði fjölskylduna skil-
yrðislaust, hún fylgdist vel með
öllum hópnum sínum og var allt-
af til staðar fyrir þau. Hún vildi
vita hvað hvert og eitt þeirra var
að bardúsa, hvernig þeim gengi
og var samband hennar við þau
til fyrirmyndar.
Kynni okkar af Lóu ná langt
aftur í tímann, allt frá 1985 þar
sem við unnum saman í leikskól-
anum Bæjarbóli og síðar á Hæð-
Anna Lóa
Marinósdóttir
✝ Anna Lóa Mar-inósdóttir
fæddist 24. nóv-
ember 1945. Hún
lést 13. nóvember
2020.
Útför Önnu Lóu
fór fram 24. nóv-
ember 2020.
arbóli. Þetta voru
skemmtilegir tímar,
margt brallað, við
ungar og karlarnir
á besta aldri.
Það hrannast
upp minningabrot,
minningar sem ekki
gleymast eða verða
teknar í burtu. Lóa
var alltaf til í allt og
hafði frumkvæði að
alls konar skemmti-
legum uppákomum.
Það voru ófáar sumarbústaða-
ferðirnar. Lóa var alltaf flottust
og er okkur minnisstætt þegar
við fórum eitt sinn í bústað,
þemað var Moulin Rouge og hún
var The Madam of the House.
Hún stoppaði í sjoppu á leiðinni,
fór inn í öllum skrúðanum og
fannst það lítið mál. Einnig kem-
ur upp í hugann gönguferð upp á
Búrfell þar sem gengið var rösk-
lega, allt til þess eins að geta áð
á bakaleiðinni, borðað nesti og
skálað í hvítvíni sem var búið að
fela í gjótu. Árshátíðir starfs-
manna Garðabæjar voru kapítuli
út af fyrir sig, þá var öllu til
tjaldað sem til var, farið í sitt
fínasta púss og skemmt sér fram
á nótt, öllum til ómældrar gleði.
Þessi upptalning er bara brot
af því sem við tókum okkur fyrir
hendur, en alltaf var jafn gaman.
Tónlist var Lóu í blóð borin,
hún var í kór, söng eins og eng-
ill, allt eftir eyranu. Þegar hún
var spurð í hvaða gítarskóla hún
hefði farið var svarið: „Engan,
þoli ekki nótur, svo er líka best
að læra í skóla lífsins.“ Alltaf
með svörin á hreinu. Leikskólinn
fékk að njóta hennar á þessu
sviði og naut hún þess að spila
og syngja með börnunum og
kenna þeim nýja söngva.
Ekki má gleyma öskudags-
gleðinni í leikskólanum. Á hverju
ári kom Lóa í nýju gervi og sló
alltaf í gegn.
Á þorrablótum í leikskólanum
mætti hún alltaf í upphlut og
glæsileikinn heillaði alla, börn og
fullorðna.
Við höfum haldið hópinn í öll
þessi ár þó við færum sitt í
hverja áttina og hist reglulega.
Lóa var alltaf hrókur alls fagn-
aðar á þeim stundum.
Elsku Lóa okkar, við trúðum
því og vonuðum að þú myndir
vinna þessa baráttu, en reyndin
var önnur.
Við getum huggað okkur með
því að nú taki annað við, eitthvað
sem kemur á óvart. Við vitum að
þú ert á góðum stað, ert frjáls
og tekur á móti okkur fagnandi
þegar við birtumst ein af ann-
arri.
Við vottum fjölskyldunni alla
okkar samúð, söknuður þeirra er
mikill, en mun mildast og góðar
minningar taka yfir allt.
Kæra vinkona, þakka þér fyr-
ir að vera svona yndisleg alla tíð,
guð geymi þig og góða nótt, þín
verður sárt saknað.
Fyrir hönd Hæðarbólsgella,
Ágústa Kristmundsdóttir
og Ósk Fossdal.
Valdís mín, Lóa hér … svona
byrjuðu alltaf samtölin þegar þú
hringdir, mig langar að minnast
elskulegrar tengdamóður minn-
ar með auðmýkt og þakklæti í
þeim söknuði sem nístir hjartað.
Þegar við hittumst í fyrsta
sinn fyrir 33 árum þegar við
Siggi þinn fórum að stinga sam-
an nefjum var mér frá fyrsta
degi tekið opnum örmum. Það
var alveg ljóst að ég hafði svo
sannarlega dottið í tengda-
mömmulukkupottinn, lífsgleðin,
dansinn og hláturinn mun lifa
með okkur.
Barnabörnin fóru að birtast
eitt af öðru en aðra eins ömmu
er vart hægt að finna, þú vildir
alltaf koma fyrst í heimsókn upp
á spítala og sjá gullmolana þína
eins nýja og hægt var til að sjá
hverjum þeir nú líktust. Svo
þegar heim var komið varst þú
búin setja upp vögguna og gera
allt klárt fyrir litlu ungana þína
en það var bara hefðin þín að þú
vildir nostra við það strauja og
gera allt tilbúið.
Þú varst svo stór partur af lífi
okkar, alltaf boðin og búin að
passa fyrir okkur og tókst ekki
annað í mál en að fara með alla
strákana okkar sjálf á fyrstu
sundnámskeiðin sín og ansi oft
að kaupa eitthvað fallegt handa
þeim þegar þeir fengu að verja
gæðastund með ömmu sinni.
Þú lifðir fyrir drengina mína
og þegar þú leist í augu þeirra
sá ég þá mestu og fallegustu ást
sem til er og þú varst alltaf svo
stolt af þeim.
Allar veislurnar sem við erum
búin að fá að halda í Holtsbúð-
inni eru svo dýrmætar, skírnir,
afmælis- og útskriftarveislur og
alltaf varst þú búin að græja allt
helst deginum áður, leggja á
borð, blómaskreyta svo fallega
og baka ef með þurfti og langar
mig að minnast á Rice krispy-
turninn sem var svo dásamlega
skreyttur í samræmi við það til-
efni sem verið var að halda upp
á heima í Holtsbúð.
Ef úti var sól og sumarilmur
þá hringdir þú í mig og spurðir
hvort ég ætlaði ekki örugglega
að koma í garðinn en þar varst
þú í essinu þínu liggjandi eða
sitjandi í sólinni með eitthvað
svalandi upp á að bjóða og iðu-
lega búin að fara í pottinn og
tana aðeins, búin að taka allt
sumardótið út fyrir börnin eða
búin að ákveða að senda þau í
pottinn svo við gætum nú örugg-
lega bara setið í sólinni og spjall-
að.
Mér er svo minnisstætt þegar
ég fór með þér að velja mót-
orhjólagallann en þú vissir sko
alveg hvað þú vildir, en því mið-
ur var draumagallinn ekki til í
þinni stærð en þú lést þig samt
hafa það að taka númeri minna
enda alltaf svo grönn og flott. Þú
elskaðir að vera á mótorhjólinu
með riddaranum þínum honum
Pálma svo örugg og algjörlega
skorðuð í leðursætinu á Goldw-
ing-hjólinu ykkar þar sem þið
þeystust austur, vestur og allt
um kring en það fannst þér gam-
an, en þú hafðir á orði að Pálmi
hefði í raun aldrei farið nógu
hratt og því ekkert skrítið að þú
hefðir verið kölluð amma spítt
…
Svo er það stelpuferðin sem
er svo minnisstæð með þér til
Krítar, þvílík ferð, þar nutum við
okkar í botn og sleiktum sólina,
hlógum bara alla ferðina og þú
hafðir á orði að þú vissir ekki að
við værum svona skemmtilegar,
en við vorum staðráðnar í að
þessa ferð ætluðum við að end-
urtaka en því miður náðum við
því ekki og það er svo sárt að
hafa ekki fengið meiri tíma með
þér.
Takk fyrir að vera alltaf til
staðar fyrir mig á mínum erfiðu
tímum í minni sorg en þú gerðir
allt til að koma mér í gegnum
það og hafðir svo miklar áhyggj-
ur af mér en þannig varst þú
bara, máttir ekkert aumt sjá en
það var svo gott að koma til þín
og fá hreinlega bara að vera,
sem gaf mér svo mikla huggun á
mínum erfiðu tímum.
Þú varst svo spennt fyrir nýja
húsinu okkar, skildir ekki hvað
ég væri róleg, sagðir að ef þetta
hefði verið þú þá værir þú sko
löngu flutt, enda var það síðasta
sem þú spurðir mig hvenær við
ætluðum að flytja.
Elsku tengdamamma, takk
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
okkur og mun ég gæta drengj-
anna þinna sem voru þér svo
kærir.
Megi Guð geyma þig.
Þín tengdadóttir,
Valdís.
Okkar kæri
SIGURGEIR HÖSKULDSSON,
Selfossi II, Selfossi,
andaðist að kvöldi sunnudagsins
22. nóvember á Landspítalanum
við Hringbraut. Útförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ragnheiður, Arna Viktoría og Valdís
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum.
Minningargreinar