Morgunblaðið - 26.11.2020, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. NÓVEMBER 2020
✝ Sveindís Egg-ertsdóttir, öðru
nafni Dease Chara-
is, fæddist í Reykja-
vík 29. júní 1940.
Hún lést í Forest
Lake í Minnesota
14. nóvember 2020.
Kynforeldrar henn-
ar voru hjónin
Helga Ágústa Hall-
dórsdóttir, f. 1909,
d. 1994, og Eggert
Sveinsson, f. 1905, d. 1994. Al-
systkini Sveindísar eru: Halldór,
f. 1931, Sigurður, f. 1933, Guðný
Anna, f. 1934, Salóme Ósk, f.
1935, d. 2013, og Ásgeir Valur,
f. 1942, d. 2015. Hálfsystkini
Sveindísar í föðurætt eru: Egg-
ert, f. 1950, d. 2017, Ómar, f.
1951, Kristín, f. 1952, d. 2007, og
Sveinn, f. 1954, d. 2005. Uppeld-
isbróðir Sveindísar er G. Þor-
steinn Veturliðason, f. 1949.
Sveindísi var út-
vegað fósturheimili
vorið 1943 á Þúfu í
Kjós hjá hjónunum
Guðrúnu Bjarna-
dóttur og Jóni
Bjarnasyni. Þegar
Guðrún dó árið
1952 tók dóttir
þeirra, Ásta, við og
varð „mamma“
hennar upp frá því.
Sveindís giftist
árið 1964 John. N. Charais og
þeirra heimili hefur alla tíð ver-
ið í Minnesota. Börn þeirra eru
Cathy Asta Charchedi og Nick
Charais og eiga þau allnokkur
börn og barnabörn.
Á löngu æviskeiði vann
Sveindís margvísleg störf hér-
lendis en erlendis voru þau hjón-
in með eigin fasteignasölu.
Útför hennar fór fram í For-
est Lake í Minnesota.
Kæru vinir.
Það er mér þungbært að skrifa
þessi orð en ég veit að mjög
margir elskuðu líka mömmu
mína. Gleðjumst saman því hún
er nú komin til Guðs og laus við
allar kvalir.
Dease Charais (Sveindís) yfir-
gaf á sinn friðsæla hátt jarðvist
sína 14. október og hefur nú sam-
einast Drottni sínum. – Hún var
elskuð eiginkona, móðir, amma,
langamma, systir og kær safnað-
arsystir í trúnni. – Kærleika
hennar til Jesú sýndi hún með
ástríki og umhyggju og hreif með
sér alla þá sem hana þekktu. –
Það skipti ekki máli hvort hún
hafði þekkt viðkomandi í 5 mín-
útur eða 50 ár; hún miðlaði af ást
sinni, trú og kærleika – allir voru
henni kærir.
Dease fæddist í Reykjavík 29.
júní 1940 – varð stoltur banda-
rískur ríkisborgari um 1960 og
bjó alla tíð í Minnesota – það var
henni mikils virði. –
Hún var meðlimur í Linwood
Covenant Church og það sam-
félag var henni mjög mikils virði.
– Uppáhaldstímar hennar voru
samvera og tilbeiðsla á sunnu-
dagsmorgnum og líka samlestur
biblíufræða með tryggum vin-
konum nokkrum sinnum í viku. –
Hún gaf sér líka tíma til að heim-
sækja þá sem áttu ekki heiman-
gengt, rabbaði við þá og sat hjá
þeim og deildi með þeim Guðs-
orði.
Fjölskylda hennar er eigin-
maðurinn John, dóttirin Cathy
Zarchedi gift Joe, sonurinn Nick
kvæntur Amy, barnabörnin
Zachary, Travis Tayler gift Ni-
cole, barna- barna –börnin Car-
son og Huntleigh. – Einnig á
Dease fjölmörg systkini, frænkur
og frændur um allan heim.
Kveðjuathöfn var 23. nóvem-
ber í Linwood Convenant Church
í Minnesota.
Cathy Asta Carcedi
Elsku systir mín. Þú komst til
okkar á Þúfu vorið 1943. Amma
og afi tóku þig í fóstur en þú hafð-
ir fram að því upplifað mikla erf-
iðleika með foreldrum þínum. Þú
fæddist 29. júní 1940 en varst
ekki skírð fyrr en 11. maí 1941 –
mikil örlagasaga sem verður allt-
af óskráð.
Afi og amma veittu þér alla
sína foreldraást eins og þú værir
þeirra eigið barn. Á heimilinu
voru þá líka Bjarni, Mundi og
Ásta, sem varð seinna „mamma“
þín þegar amma dó árið 1952.
Þú varst skemmtileg og fjörug
lítil stelpa og heillaðir alla sem
kynntust þér. Lífsgleði, leikur,
stríðni og endalaus forvitni að
læra allt sem aðrir gátu kennt
þér voru þín einkenni og þannig
var þér lýst og þér fylgdi gleði og
fögnuður hvar sem þú fórst. Þú
lékst þér með dúkkur, safnaðir
leikaramyndum, servíettum,
lærðir að lesa hjá Ástu mömmu
og last örugglega allar stelpu-
bækur sem gefnar voru út á Ís-
landi. Hún kenndi þér að sauma
dúkkuföt, hekla og prjóna og þú
varst líka dugleg að hjálpa til við
sveitastörfin.
Ég kom sem fósturbarn á Þúfu
þegar þú varst rúmlega 11 ára
gömul. Þá varstu búin að vera
„litla prinsessan“ á bænum í rúm
átta ár, vissir allt og kunnir allt
og lífið var dásamlegt. Það að
eignast bróður var svolítið erfitt
til að byrja með. Litli bróðir átti
ekki að eiga sömu mömmu og þú,
ekki að fá að sofa þegar þú vaktir
og varst að leika þér, hann átti
ekki heldur neitt í tíkinni Freyju
og kisunum á Þúfu! Samt fórstu
fljótlega að passa mig, kenndir
mér alls konar leiki, leiddir mig
svo ég dytti ekki, hjálpaðir mér
að borða – ég fékk líka að skoða
inn í „dularfulla læsta skápinn“
sem þú áttir og var í stóra leik-
herberginu okkar. Þú kenndir
mér að leika með fylgihlutina
sem voru með prjónavélinni
hennar mömmu og varst óþreyt-
andi að fylgja mér úti á þríhjólinu
mínu.
Ég fylgdist með þér þegar þú
lærðir að raka saman hey en þar
stjórnaðir þú hesti sem dró
rakstrarvélina, einnig vissi ég
þegar Bjarni gafst alveg gjör-
samlega upp á því að kenna þér á
traktor en þú áttir eitthvað erfitt
með að læra að stýra og ekki var
traktorinn sjálfskiptur. Þú varst
alltaf tilbúin að hjálpa öllum.
Mundi, móðurbróðir okkar, var
okkar leikfélagi og mikið hafði
hann gaman af að stríða þér og
klípa pínulítið. Þú kallaðir hann
stundum „Mundi klípa“. Allir
krakkarnir sem voru hjá okkur á
sumrin voru okkar leikfélagar og
eilífðarvinir, þau voru líklega 20-
25 en samt ekki öll á sama tíma.
Þú stækkaðir, fermdist og
varðst ennþá fallegri stelpa, allir
strákarnir í sveitinni voru örugg-
lega smávegis skotnir í þér. Þú
tókst þátt í leiksýningum, fórst á
dansleiki og sýndir öllum hvað þú
varst flink að dansa „rokk og ról“
og alla aðra dansa. Þú fórst einn
vetur á húsmæðraskóla, fórst að
vinna sem vinnukona á einka-
heimilum, þjónustustúlka á veit-
ingahúsum, afgreiðslustúlka á
leigubílastöð – alltaf eitthvað að
vinna bæði þegar þú varst heima
og líka þegar þú varst farin að
heiman. Ennþá eru 80-90 ára
„strákar úr Kjósinni“ að spyrja
um þig, hvar þú hafir verið síð-
ustu 60 árin. Þeir hafa rifjað upp
hvað var gaman að sjá þig sýna
hvernig á að dansa „rokk og ról“
eins og atvinnumaður og aðra
dansa kunnir þú líka og hefðir
örugglega getað orðið góður
danskennari. Alltaf var fjör og
gleði þar sem þú varst.
Svo fórstu til BNA árið 1960,
eignaðist dásamlega vini, eigin-
mann og yndislega fjölskyldu.
Aldrei gleymdir þú okkur, fólk-
inu þínu, hér á Íslandi, komst oft í
heimsókn, fyrst með Donnu, vin-
konu þinni, sýndir okkur dóttur
þína Cathy Ástu og manninn þinn
hann Jack, og síðar meir kom
sonurinn Nick með. Við fengum
að fylgjast vel með fjölskyldunni
og það var okkur mjög mikils
virði.
Þú áttir sjálf níu systkini og
reyndir að fylgjast með þeim öll-
um eins og hægt var. Samt sagðir
þú alltaf að ég væri eini alvöru-
bróðir þinn og þú hefur líka alltaf
verið eina alvörusystir mín þótt
ég eigi 11 hálfsystkini. Við eigum
margar góðar minningar sem við
geymum hjá okkur, þær minn-
ingar eru kærleiksríkar og okkur
þykir vænt um þær. Þú átt
dásamlega fjölskyldu sem elskar
þig og hefur umvafið þig ótak-
markaðri ást og kærleika. Ég
veit að þú varst hamingjusöm og
sátt við þann tíma sem þú fékkst
hér á jörð.
Þegar við hverfum á braut úr
líkama okkar tekur eilífðin við –
við sameinumst þeim sem við
þekktum áður og munum von-
andi njóta þess langa friðar sem
öllum er boðaður.
Ég elska þig, Sveindís, systir
mín, svo er og verður um alla ei-
lífð.
G. Þorsteinn Vetur-
liðason (Steini bróðir).
Sveindís
Eggertsdóttir
Góður vinur,
Sverrir Axelsson, er
látinn. Ég kynnist
Sverri í Vatnaskógi
er við nokkrir unglingar úr
Keflavík hófum að venja komur
okkar í vinnuflokka á staðnum.
Við vorum fjörugir og fyrirferð-
armiklir, en Sverrir bar virðingu
fyrir þessum guttum sem voru til
í flest verkefni. Það kunni hann
vel að meta og stóð ávallt með
okkur. Nærvera og framkoma
Sverris varð til þess að flestir
þessara ungu manna festu rætur
í starfinu í Vatnaskógi. Bæði sem
starfsmenn, velunnarar og síðar
sumir hverjir sem stjórnarmenn í
stjórn Vatnaskógar.
Einn vinnuflokkurinn er mér
sérlega minnisstæður, að vetrar-
lagi fyrir mörgum árum, verkefn-
ið var nokkuð flókið, að endur-
nýja vatnsból staðarins. Lagði
hópur sjálfboðaliða af stað
snemma á laugardagsmorgni og
notaðar voru gröfur og fleiri
verkfæri frá velunnurum úr
Sverrir Ingi
Axelsson
✝ Sverrir IngiAxelsson fædd-
ist 25. október
1927. Hann lést 8.
nóvember 2020.
Útför hans fór
fram 25. nóvember
2020.
sveitinni. Unnið var
fram á kvöld og alla
nóttina, Sverrir
stýrði vinnunni og
Ása sá til þess að
mannskapurinn yrði
ekki svangur. Ný
öflug vatnsveita var
komin í Vatnaskóg
og dugar vel enn í
dag enda var fram-
kvæmt til framtíðar,
það var Sverrir.
Sverrir bar umhyggju fyrir
samferðafólki sínu og var dugleg-
ur að inna menn frétta af vinum
og kunningjum. Sverrir var einn
af þessum mönnum sem gera lífið
betra fyrir þá sem í kringum þá
eru, ég var einn þeirra sem fengu
að njóta þess. Guð blessi minn-
ingu um góðan mann.
Ársæll Aðalbergsson.
Fáir hafa verið mér kærari en
Sverrir Axelsson. Hann var
sannkallaður sómamaður.
Reyndar er fyrsta minning mín
af honum í Vatnaskógi þar sem
hann talar hátt og hratt eins og
hann sé að rífast og skammast út
í eitthvað. En eins og svo oft í líf-
inu opnast ný sýn á fólk við aukin
kynni. Ástæða þess að hann tal-
aði hratt og ákveðið var að hann
vildi koma hlutum í verk – og það
stúdentsveislunni minni, Sverrir
og Ása í brúðkaupinu okkar
Önnu, Sverrir glaðhlakkalegur í
kaffi heima hjá okkur, Sverrir
heilsar mér fagnandi á AD-fundi
og þannig má lengi telja.
Í gegnum árin ræddum við
margt og voru þjóðmálin honum
hugstæð, ásamt málefnum
KFUM og KFUK að sjálfsögðu.
En hann hafði óbilandi áhuga á
svo mörgu. Áhuga á lífinu, fjöl-
skyldunni, vinunum og kristilegu
starfi. Þessi áhugi hélt honum
gangandi þegar ellin fór að sækja
að. Hann átti einlæga trú á Jesú
Krist og óttaðist ekki dauðann.
Nú er Sverrir farinn „heim“ eins
og hann kallaði það. Guð blessi
minningu hans.
Guðmundur Jóhannsson.
Sannur listamaður
Hann talaði ekki oft,
en sagði þeim mun meira.
Var ekki endilega margmáll
og þurfti ekki alltaf
að eiga síðasta orðið.
En hann ræktaði með sér
þá gefandi list
að hlusta og sjá
með hjartanu.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Sverrir Axelsson var þjóð-
sagnapersóna í augum okkar sem
unnum æskulýðsmiðstöð KFUM
í Vatnaskógi. Sverrir var oftar en
ekki svo áratugum skipti mættur
í Vatnaskóg um helgar og svo
miklu oftar til að gera og græja.
Moka skurði, koma rafmagns-
dælunni af stað, sjá til þess að
vatnið kæmist sína leið, moka
upp úr rotþrónni, tengja pípu-
lagnir, krana og rör og bara
nefndu það. Allt í sjálfboðavinnu.
Líkt og Ólafur sonur hans sem
hefur nú verið formaður stjórnar
Vatnaskógar í yfir 20 ár. Algjör-
lega magnaðir feðgar.
Til eru margar skemmtilegar
sögur af Sverri í vinnuflokkum í
Vatnaskógi í gegnum tíðina þar
sem hann skólaði ungu mennina
til og reyndi að kenna þeim til
verka.
Ég SÞ var svo lánsamur að
kynnast Ólafi syni hans snemma
ævinnar og var fastagestur á
heimili Sverris og Ásu á ung-
lingsárunum og var ávallt vel
tekið. Ég var spurður út úr og
Sverrir sagði sögur á meðan við
gæddum okkur á slátri, kleinum
eða jólakökum. Sverrir var sigld-
ur mjög, hafsjór fróðleiks, víð-
sýnn og umburðarlyndur þótt
hann hefði sínar skoðanir og
gæti vissulega verið fastur fyrir.
Sverrir var ekki endilega einn
af þeim sem klifra reglulega upp
í ræðustóla og var þannig lagað
kannski ekki endilega margmáll
en hann lét verkin tala og sagði
þeim mun meira.
Alltaf var hann jafn áhuga-
samur um hagi okkar hjóna.
Spurði um heilsufar og líðan.
Þakkaði fyrir skrif SÞ í Morg-
unblaðið, fundarstjórn á aðal-
fundum Skógarmanna og margt
fleira. Einnig fyrir einsöng LG
við ýmis tækifæri, m.a. á stórum
stundum í hans lífi. Auk stjórn-
unar LG á Karlakór KFUM sem
hann var reyndar búinn að óska
eftir að syngi við útför hans en
svo verður ekki vegna ástandsins
nú sem reyndar varð til þess að
hann varð að segja skilið við jarð-
vist sína á Landakoti á dögunum.
Alltaf var hann jafn uppörv-
andi og þakklátur og átti það til
að komast við þegar hann þakk-
aði eitthvað sem honum líkaði,
þótti vel gert og snart hann.
Hann valdi að sjá og hlusta með
hjartanu.
Sverrir var einlægur trúmað-
ur og lifði lífi sínu í einlægri bæn
til Guðs, í Jesú nafni. Enda þakk-
aði hann honum allt sitt líf og lán
því hann hafði sem ungur maður
orðið snortinn af gæsku Guðs og
fyrirheitum enda fól hann sig og
sína daglega og öllum stundum
frelsara sínum, Jesú Kristi.
Við hjónin þökkum Sverri Ax-
elssyni fyrir að lita og auðga til-
veru okkar á þessari jörð og biðj-
um algóðan Guð, höfund og
fullkomnara lífsins sem hann lifði
fyrir að blessa góða og fallega
minningu hans sem við vitum að
á eftir að vera mjög eftirminnileg
enda verður áfram vitnað í
Sverri og aðkomu hans að svo
mörgu og sagðar sögur sem
tengjast honum.
Börnum hans, tengdabörnum,
barnabörnum og barnabarna-
börnum sem og öðrum sem hann
unni heitast sendum við okkar
einlægustu samúðar- og kærleik-
skveðjur.
– Lifi lífið!
Sigurbjörn Þorkelsson og
Laufey Geirlaugsdóttir.
auðnaðist honum, á langri og far-
sælli ævi.
Sem unglingur fór ég reglu-
lega í vinnuflokka í Vatnaskógi
um helgar og oft með Sverri.
Hann undirbjó vinnuflokkana af
mikilli kostgæfni, oft með dyggri
aðstoð Ásu sinnar, og nýtti mörg
kvöld í undirbúninginn, gjarnan í
bílskúrnum sínum í Fossvogin-
um. Var stundum gantast með að
bílskúrinn væri aðalstöðvar
Vatnaskógar í Reykjavík. Þegar
upp í Skóg var komið var búið að
undirbúa allt og menn gengu ein-
beittir til verks með þau verkfæri
sem þurfti og afköstin voru ótrú-
leg.
Sverrir á stóran þátt í þeirri
uppbyggingu sem átt hefur sér
stað í Vatnaskógi á síðustu ára-
tugum en ekki er síðra framlag
hans til þess að halda við innvið-
um á staðnum. Sverrir hafði ein-
stakt verksvit, var framsýnn og
hamhleypa til verka. KFUM og
KFUK og sumarbúðirnar fengu
að njóta þess. Hann gegndi lyk-
ilhlutverki við byggingu nýrra
aðalstöðva KFUM og KFUK á
Holtavegi. Ekki er að undra að
hann hafi verið gerður að heið-
ursfélaga KFUM og KFUK.
Með okkur Sverri tókst mikil
persónuleg vinátta, þrátt fyrir
talsverðan aldursmun. Þegar ég
lít til baka koma upp í hugann
margar myndir: Sverrir ofan í
skurði í Vatnaskógi með pottlok-
ið á höfðinu að stjórna fráveitu-
framkvæmdum, Sverrir með
tvistinn á lofti í Hitaveitu
Reykjavíkur en þar útvegaði
hann mér sumarvinnu, Sverrir í
Ástkær móðir okkar, tengdamamma,
amma, langamma og langalangamma,
UNNUR HJARTARDÓTTIR,
lést á dvalarheimilinu Brákarhlíð í
Borgarnesi mánudaginn 9. nóvember.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskirkju
föstudaginn 27. nóvember klukkan 15.
Vegna aðstæðna í þjóðfélaginu munu einungis nánustu
aðstandendur verða viðstaddir.
Útförinni verður streymt á sonik.is/unnur
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki dvalarheimilisins
Brákarhlíðar fyrir kærleiksríka umönnun.
Dídí Jóhannsdóttir
Ólöf Jóhannsdóttir
Hjörtur Jóhannsson Matthildur Guðnadóttir
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
INGVALDUR RÖGNVALDSSON,
Ásbraut 21, Kópavogi,
lést þriðjudaginn 17. nóvember á
Landakoti.
Útförin fer fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Fjölskyldan vill þakka starfsfólki Landspítalans fyrir góða og
hlýja umönnun.
Hafdís Gústafsdóttir
Þóra Ingvaldsdóttir Pétur Kristjánsson
Haukur Ingvaldsson Henny Kartika Sary
Sigrún Hallsdóttir
Barði Ingvaldsson Valgerður Ragnarsdóttir
Sigurður Gunnarsson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og bróðir,
TÓMAS ELLERT ÓSKARSSON
endurskoðandi,
frá Sandeyri við Ísafjarðardjúp,
lést á hjúkrunarheimilinu Mörk
mánudaginn 16. nóvember. Útförin fer fram frá Fossvogskirkju
föstudaginn 27. nóvember klukkan 11, að nánustu ættingjum
viðstöddum. Athöfninni verður streymt á netinu á
https://youtu.be/bHHyPY50zyY
Elízabet Guðný Tómasdóttir
Lúðvík Karl Tómasson Kristín Guðmundsdóttir
Tómas Ellert Tómasson Dýrleif Júlía Guðlaugsdóttir
Ragnheiður Óskarsdóttir
Þórir H. Óskarsson
barnabörn og barnabarnabörn