Morgunblaðið - 26.11.2020, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. NÓVEMBER 2020
Hann Raggi afi
minn var einstakur
maður og nú er kom-
ið að kveðjustund. Við vorum allt-
af miklir vinir, ég og afi, og mér
finnst engin orð ná utan um það
hversu vænt mér þótti um hann.
Ég gæfi svo mikið fyrir eina stund
í viðbót, bara eina kveðjustund.
Finna hraustlegt handtakið hans
um hönd mína og heyra hann
segja „hvað segirðu elskan mín“.
Ó hvað ég sakna hans. Hann var
enginn venjulegur maður hann
afi. Jákvæðnin, gleðin og smitandi
hláturinn með eindæmum. En
hann var líka ákveðinn ef því var
að skipta, réttsýnn og samkvæm-
ur sjálfum sér alla tíð.
Ég var svo lánsöm að afi var
hættur að vinna þegar ég var lítil,
hann sótti mig því mjög oft á leik-
skólann. Þá rúntuðum við saman
og sungum Rósina og Undir blá-
himni áður en við fórum heim til
ömmu. Stundum gaf hann mér
tyggjó, þrátt fyrir að honum fynd-
ist fátt ósmekklegra en tyggi-
gúmmí eins og hann kallaði það.
Ég fór líka mikið með þeim ömmu
í sumarbústaðinn við Þingvalla-
vatn, þar var gott að vera og við afi
fórum gjarnan að veiða eða í sund.
Það sem er minnisstæðast er
hversu stoltur hann var alltaf af
mér, með honum leið mér alltaf
eins og ég væri sannarlega ein-
stök.
Já, afi var sannur gleðigjafi,
brosmildur og tignarlegur, alltaf
beinn í baki, snyrtilegur og vel
greiddur. Það var gott að heim-
sækja hann og maður var léttari í
lundu þegar maður kom frá hon-
um. Það er líka sama hvar maður
er eða við hvern maður talar, ef afi
berst í tal eru allir sammála um að
þarna hafi verið á ferð ótrúlegur
karakter, höfðingi og mikilmenni.
Að lokum læt ég fylgja með
nokkrar ljóðlínur sem mér finnst
lýsa svo vel einstöku viðhorfi hans
til lífsins:
Ragnar Guðmundur
Jónasson
✝ Ragnar Guð-mundur Jón-
asson fæddist 5.
september 1927.
Hann lést 7. nóv-
ember 2020.
Útför Ragnars
fór fram 24. nóv-
ember 2020.
Létt er að stíga lífsins
spor,
ljúf er gleðin sanna,
þegar eilíft æsku vor,
er í hugum manna.
(RG)
Takk fyrir allt
saman, afi minn. Ég
reyni að kveðja þig
brosandi en ég get
ekki að því gert að
tárin streyma niður
kinnarnar. Ég mun
ávallt minnast þín með hlýju í
hjarta.
Þín
Una María.
Þegar ég heyrði af fráfalli þínu
þá var ein fyrsta hugsun mín eft-
irfarandi setning: „Það sem þú
gerir í lífinu – bergmálar í eilífð-
inni“. Ástæðan er sú að mér finnst
arfleifð þín og lífsskeið þitt stór-
merkilegt. Arfleifð felur þannig
ekki í sér peninga, valdastöður eða
aðra efnislega hluti. Í mínum huga
felst arfleifð í því hvað þú skilur
raunverulega eftir þig þegar stóra
kallið kemur.
Þú settir fordæmi fyrir stórfjöl-
skylduna og aðra sem til þín
þekktu. Fordæmi um hvað felst í
því að lifa farsælu lífi. Líf sem ein-
kenndist af gleði, hreyfingu, heil-
brigði og heiðarleika. Líf þar sem
alltaf var litið á björtu hliðarnar.
Líf þar sem leiðin var alltaf áfram
og upp. Alveg frá því að ég var lít-
ill drengur þá fannst mér það svo
stórmerkilegt að á fjölskyldu-
mótum varstu alltaf hressasti og
heilbrigðasti einstaklingurinn í
húsinu. Eftir því sem ég varð eldri
þá áttaði ég mig á því að það var
engin tilviljun. Þú tileinkaðir þér
líferni sem var langt á undan þinni
samtíð. Líferni sem gekk út á heil-
brigði, hreyfingu og gleði. Þegar
ég hitti þig á förnum vegi í Kefla-
vík þá varstu alltaf í einhvers kon-
ar hreyfingu, og það var alveg
sama hvenær og hvernig við hitt-
umst – þú varst alltaf glaður!
Þegar kemur að svona leiðar-
lokum þá er eðlilegt að systurnar
„ef“ og „hefði“ banki upp á. Ég
hefði átt að líta oftar upp úr lífsins
skyldum og heimsækja þig. Ég
hefði átt að læra meira af þér. Ég
hefði átt að leyfa börnunum mín-
um að kynnast þér betur, o.s.frv.
En það þýðir ekki að dvelja við
það. Ég ætla frekar að einbeita
mér að því að halda arfleifð þinni á
lofti og kenna börnunum mínum
áfram lífsgildin þín sem voru:
gleði, hreyfing, heilbrigði og heið-
arleiki.
Elsku afi, þú varst fyrirmynd í
lífsins ólgusjó og hafðir sem slík
djúpstæð og langvarandi áhrif á
mig og hvernig ég kýs að reyna að
lifa lífinu. Takk fyrir allar góðu
stundirnar og til hamingju með
lífsskeiðið þitt. Það var óviðjafn-
anlegt.
Þinn ávallt,
Halldór Karl Halldórsson.
Hann elsku frændi minn kvaddi
þessa jarðvist í ljúfum svefni nú
fyrir skömmu. Ég fékk að eiga
með honum góða samverustund
skömmu fyrir andlátið og þó væri
dregið af honum þá sagðist hann
ætla að hrista þetta slen af sér því
hann væri harðákveðinn í því að
verða 100 ára og svo hló hann eins
og honum einum var lagið.
Raggi, Heiða og strákarnir
voru alla tíð hluti af okkar tilveru
allt frá því ég man eftir mér og
ríkti traust og góð vinátta á milli
þeirra hjóna og foreldra minna.
Minningarnar eru svo ótal
margar um dýrmætar stundir og
ferðalög saman hvort sem það var
í bústað í Húsafelli, þau í heim-
sókn hjá okkur á Suðureyri eða
við hjá þeim í litla hlýlega húsinu
við Kirkjuveginn í Keflavík þar
sem Raggi og Heiða ólu upp allan
strákahópinn sinn. Þar sannaðist
að þar sem hjartarýmið er nægt
þar er alltaf pláss.
Vinátta pabba og Ragga var
einstaklega sterk og hélst hún
þannig til síðasta dags. Þeir voru
duglegir að mæta með mér á
þorrablót og skemmtanir fyrir
eldri borgara hjá Olís og eftir að
pabbi lést þá hélt Raggi áfram að
mæta með mér. Alltaf svo flottur í
tauinu og mikið glæsimenni, söng
manna hæst og best og ekki verra
ef hann gat stigið nokkur dans-
spor í leiðinni. Það voru líka ófá
skiptin sem þau systkinin, Raggi
og mamma, léttu samferðafólki
sínu lífið með söng og gítarspili.
Ég var svo heppin að fá að vera
veislustjóri í 90 ára afmæli hans
frænda míns. Af því tilefni settist
ég niður með honum og við rifj-
uðum upp söguna allt frá því að
hann sem ungur maður, aðeins 17
ára, lagði af stað út í lífið með sjó-
pokann sér um öxl. Hann rifjaði
líka upp þegar hann ári síðar hitti
draumastúlkuna sína, hana Heiðu,
á dansleik í Keflavík og þar var
stigið fyrsta gæfusporið af mörg-
um sem þau áttu í gegnum lífið.
Þegar ég spurði hann hvað væri
hans mesta gæfa í lífinu þá sagði
hann: „Í fyrsta lagi var það mín
mesta gæfa að hafa eignast hana
Heiðu mína að lífsförunaut, í öðru
lagi eru það synir okkar, allir ein-
lægir og góðir og hver öðrum dug-
legri og í þriðja lagi hef ég verið
svo gæfusamur að nota aldrei
áfengi.“
Ég veit að aðrir munu gera
starfsævi hans skil en verð þó að
nefna að eins reglusaman, dugleg-
an og lífsglaðan mann er erfitt að
finna.
Elsku frændi, ég kveð þig full af
þakklæti fyrir dýrmætar gleði-
stundir sem við höfum átt saman.
Það eru mikil forréttindi að hafa
fengið að eiga þig sem frænda og
vin og fannst mér stundum eins og
ég væri systirin í flotta stráka-
hópnum ykkar Heiðu.
Hvíl þú í friði, elsku frændi, og
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín frænka,
Ragnheiður Björk
Guðmundsdóttir.
Mig langar til að minnast
Ragnars Jónassonar vinar míns
með nokkrum orðum.
Öll hittum við fólk á lífsleiðinni
sem á einhvern hátt hefur áhrif á
líf okkar. Ég hef oft sagt að Raggi
Jónasar var svo sannarlega einn
af mínum góðu og jákvæðu áhrifa-
völdum. Við hittumst fyrst í beitn-
ingarskúr í Sandgerði haustið
1967 þegar hann snaraðist inn í
skúrinn, heilsaði og sagði: „Ég
ætla að reyna að aðstoða ykkur í
beitningunni, eru strákarnir ekki
duglegir að róa og fiska?“ Dæmi-
gert fyrir Ragga, þennan hörku-
duglega mann, að spyrja svona.
Við beittum saman þarna um
skeið og okkur varð vel til vina og
náðum vel saman. Hann sagði mér
meðal annars frá aðalstarfi sínu í
slökkviliðinu á Keflavíkurflugvelli
og hvatti mig til að sækja um
vinnu þar, sem ég og gerði. Fyrir
mig var það mikið gæfuspor að
fara að ráðum Ragga og í fram-
haldinu urðum við samstarfsmenn
í slökkviliðinu. Eitt leiddi af öðru,
synir Ragga urðu góðir vinir mínir
og elsti sonurinn sem nú er látinn,
Ragnar Gerald sem einnig vann í
slökkviliðinu, varð einn minn besti
vinur. Samstarf og vinskapur við
Ragga Jónasar var mér mikils
virði og hann var óspar á leiðsögn
og hjálpsemi. Hann hafði mikinn
drifkraft og áhuga fyrir slökkvi-
liðsstarfinu og sem þjálfari gerði
hann jafnan kröfur um góðan ár-
angur og aga í starfinu. Raggi var
lífsglaður og góð fyrirmynd og
fyrir ungan mann var samstarf
með honum góð reynsla og leið-
arljós til framtíðar.
Ég bið Ragga Jónasar allrar
Guðs blessunar og við Lóa send-
um innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldu hans. Minning um góð-
an dreng mun lifa.
Jón Norðfjörð.
Góður vinur og vinnufélagi
Ragnar G. Jónasson er fallin frá.
Ragnar var alinn upp á Suðureyri
við Súgandafjörð. Þar stundaði
hann sjómennsku eins og ungum
mönnum var tamt við sjávarsíð-
una. Síðan fluttist Ragnar suður
með sjó og náði þar í hina frábæru
konu sína Bjarnheiði. Raggi og
Heiða bjuggu lengst af á Kirkju-
vegi í Keflavík og eignuðust stór-
an hóp af efnilegum strákum.
Á þessum tíma var mikið rokk-
æði á Íslandi og ég man eftir að
Raggi og Heiða tóku þátt í keppni
í rokkinu. Þau lentu í öðru sæti
enda voru þau bæði frábærir
dansarar.
Ragnar tók m.a. að sér dyra-
vörslu í Gúttó í Keflavík á sínum
yngri árum, en það var talið mjög
erfitt starf, þar sem mikið var um
læti og slagsmál á böllunum.
Ragnar var fljótur að laga þessi
mál og gera þetta að góðum
skemmtistað. Ragnar var fíl-
hraustur og snöggur þannig að
menn forðuðust að lenda í útistöð-
um við hann.
Ég kynntist Ragnari fyrst árið
1967 þegar við byrjuðum að vinna
saman í slökkviliði Keflavíkurflug-
vallar. Ragnar var á þeim tíma
slökkviliðsmaður en komst fljótt í
yfirmannsstöðu. Það var gott að
vinna undir hans stjórn, þar sem
Ragnar var léttur í lund og mjög
traustur starfsmaður. Þau störf
sem honum voru falin voru unnin
af heilindum og vandvirkni enda
reyndist hann frábær félagi.
Ragnar vann vel að ýmsum fé-
lagsmálum fyrir slökkviliðsmenn
og hafði góða yfirsýn og reynslu á
starfssviðinu í gegnum langan
starfsferil.
Hann var fenginn m.a. til að að-
stoða við að leiðbeina slökkviliðum
á landsbyggðinni og var einn af
þeim sem aðstoðuðu í eldgosinu í
Vestmannaeyjum 1973.
Þegar slökkviliðsmenn komu
saman til að skemmta sér voru
Raggi og Heiða alltaf létt í lund og
hrókar alls fagnaðar.
Ég votta öllum aðstandendum
innilega samúð.
Guðmundur Haraldsson.
Með sorg í hjarta
kveðjum við vina-
hópurinn nú Guð-
mund Heiðar Guðmundsson.
Margs er að minnast þegar góður
vinur og söngfélagi er kvaddur.
Margar og góðar eru minning-
arnar frá starfi og söng með
Kirkjukór Seljakirkju um árabil
og frá ferðum kórsins til Evrópu
og Kanada þar sem bassinn
trausti stóð sína plikt.
Eftir að samstarfi í Seljakirkju
lauk héldum við nokkur hópinn,
og úr varð ferða- og vinahópurinn
Víðavinir. Ógleymanleg eru
ferðalögin heima og erlendis á
húsbílunum, og bjartar eru minn-
ingarnar úr bústaðaferðunum í
Siggukot, að Víðum, að Vogi og í
djásnið þeirra hjóna Ljósheima í
Grímsnesinu þar sem mannkostir
okkar manns nutu sín til fulls.
Og alltaf kunni hann öll erind-
Guðmundur Heiðar
Guðmundsson
✝ GuðmundurHeiðar Guð-
mundsson fæddist
6. september 1947.
Hann lést 12. nóv-
ember 2020.
Útförin fór fram
24. nóvember 2020.
in þegar tekið var
lagið, og lumaði svo
á veskinu góða þar
sem gullmolarnir,
vísukorn og annar
kveðskapur komu í
ljós, sem hann svo
flutti af innri gleði
og með viðeigandi
látbragði við mikinn
fögnuð viðstaddra.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem)
Trúlega hafa þeir vinirnir Guð-
mundur Heiðar og Eiríkur, sem
við kvöddum fyrir rúmri viku,
opnað sitt „athvarf“ í sumarland-
inu til skrafs og ráðagerða.
Svo segir í ljóðinu:
Þótt húmi um hauður og voga
mun himinsins stjörnudýrð loga
um ást okkar yndi og fögnuð
þótt andvarans söngrödd sé þögnuð.
(Sigfús Halldórsson)
Elsku Stína og fjölskylda, okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Hjördís, Þórhallur,
Bára, Ingibjörg, Eyjólf-
ur og Hannes.
Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744
Útför
JÓNS ÞÓRS JÓHANNSSONAR,
sem lést mánudaginn 2. nóvember, fer fram
frá Lindakirkju föstudaginn 27. nóvember
klukkan 13. Vegna samkomutakmarkana
geta einungis nánustu aðstandendur
verið viðstaddir en streymt verður frá athöfninni og má nálgast
virkan hlekk á mbl.is/andlát.
Starfsfólki hjúkrunarheimilisins Sóltúns eru færðar sérstakar
þakkir fyrir hlýja umönnun.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á líknarsjóð
Oddfellowreglunnar eða björgunarsveitina Sveinunga á
Borgarfirði eystra.
Þorleifur Þór Jónsson Þórdís H. Pálsdóttir
Stefanía Gyða Jónsdóttir
Jóhann Þór Jónsson Þórunn Marinósdóttir
Bergrún Svava Jónsdóttir Ragnar Baldursson
barnabörn og barnabarnabarn
Ástkær frænka okkar,
ÞORGERÐUR SIGURÐARDÓTTIR,
Dadda,
Skúlagötu 20, Reykjavík,
áður Hverfisgötu 71,
lést á Droplaugarstöðum sunnudaginn
1. nóvember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Aðstandendur vilja færa starfsfólki Droplaugarstaða þakkir fyrir
góða umönnun.
Sigurður Jóhannsson
Halldór Ágúst Jóhannsson
Sigurjón Hannesson Ragnhildur Beatrice Erlingsd.
Grímheiður F. Jóhannsdóttir Arnar Friðriksson
Grímur Hannesson Guðrún Norðdahl
Sigurður Hannesson Lóa María Magnúsdóttir
Ragnhildur D. Hannesdóttir
og fjölskyldur
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
KRISTJÁN GRANT,
Ásatúni 12, Akureyri,
lést sunnudaginn 15. nóvember á
Sjúkrahúsinu á Akureyri. Útförin fer fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
Fyrir hönd aðstandenda,
Anna Árnadóttir
Minningarathöfn um ástkæran föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
JÓHANN ÓSKAR HÓLMGRÍMSSON,
fv. bónda í Vogi,
Hvassaleiti 56,
sem lést laugardaginn 31. október, verður
haldin í Háteigskirkju föstudaginn
27. nóvember klukkan 15.
Vegna aðstæðna í samfélaginu verða aðeins nánustu
aðstandendur viðstaddir en athöfninni verður streymt á slóðinni:
https://youtu.be/ddJfcTXjbQo
Sigríður Jóhannsdóttir Jón Skúli Indriðason
Hólmgrímur Jóhannsson
Svanhvít Jóhannsdóttir
Ragnar Axel Jóhannsson Olga Friðriksdóttir
Ingvaldur Jóhannsson Ásdís Hallgrímsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Elskuleg systir, frænka og vinkona,
ÁGÚSTA K. JOHNSON,
Flókagötu 61, Reykjavík,
varð bráðkvödd á heimili sínu laugardaginn
21. nóvember. Útför auglýst síðar.
Kristinn K. Johnson
Ásdís Kr. Smith
Edda Flygenring
Laufey Böðvarsdóttir
Ólöf Jónsdóttir