Morgunblaðið - 10.12.2020, Qupperneq 56

56 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. DESEMBER 2020
✝ Ágústa K.Johnson, fyrr-
verandi deild-
arstjóri í Seðla-
banka Íslands,
fæddist í Reykja-
vík 22. mars 1939,
dóttir hjónanna
Sigríðar Krist-
insdóttur Johnson
gjaldkera, f. 24.
október 1908, d.
11. júní 2009 og
Karls Johnson bankamanns, f.
12. september 1905, d. 22.
júní 1939. Hún lést á heimili
sínu 21. nóvember 2020.
Ágústa lauk stúdentsprófi
frá Verslunarskóla Íslands
uð og kirkjurækin og tók
virkan þátt í safnaðarstarfi
Dómkirkjunnar. Hún var í
stjórn Kirkjunefndar kvenna
Dómkirkjunnar. Hún var
ógift og barnlaus en eftirlif-
andi bróðir hennar er Krist-
inn Johnson, fyrrv. skrif-
stofumaður.
Ágústa verður jarðsungin
frá Dómkirkjunni í dag, 10.
desember 2020, kl. 13 að við-
stöddum nánustu aðstand-
endum. Athöfninni verður
streymt á
https://youtu.be/qE4U9mRNS8k
Virkan hlekk á streymi má
nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
Þegar aðstæður leyfa á ný
þá verður minningarstund um
Ágústu Johnson í Dómkirkj-
unni opin öllum.
vorið 1959 og hóf
þá störf í Lands-
banka Íslands.
Við stofnun Seðla-
banka Íslands
fluttist hún yfir
til Seðlabankans
og var í hópi
fyrstu starfs-
manna hans við
stofnun, ritari hjá
nýskipuðum
bankastjóra. Hún
vann hjá Seðlabanka Íslands
nær allan sinn starfsferil eða
í tæpa hálfa öld, lengst af
sem deildarstjóri skrifstofu
bankastjóra.
Ágústa var félagslynd, trú-
Kær frænka okkar er látin og
langar okkur að minnast hennar í
nokkrum orðum. Móðir okkar,
Ágústa, og faðir hennar, Karl,
voru systkini og voru alin upp hjá
föður sínum, A.J. Johnson banka-
gjaldkera, á Sólvallagötu 16 í
Reykjavík. Móðir þeirra, Guðrún
Tómasdóttir, lést úr spænsku
veikinni árið 1918.
Karl faðir Ágústu lést langt
fyrir aldur fram þegar hún og
bróðir hennar Kristinn voru í
æsku. Sigríður móðir þeirra ól
þau upp og bjuggu þau saman alla
tíð. Það er aðdáunarvert hversu
vel Ágústa hugsaði um móður
sína og bróður. Á þeirra heimili
var alltaf gott að koma.
Ágústa vann í Seðlabankanum
nær alla sína starfsævi og var hún
mjög trygg sínum vinnuveitend-
um, sem kom berlega fram í ræð-
um sem haldnar voru í áttræðisaf-
mæli hennar fyrir tveimur árum.
Hún var og mjög félagslynd kona
og frændrækin.
Á æskuárum okkar voru sam-
skiptin okkar á milli stopul þar
sem við bjuggum þá norður á
Siglufirði, en þrátt fyrir það hafði
móðir okkar mikinn áhuga á að
halda tengslum við fjölskylduna
sína fyrir sunnan. Við munum
alltaf eftir afmælum og jólum, þá
var skipst á gjöfum og ótal stund-
um varði mamma okkar í að segja
okkur frá uppeldi sínu og sögum
af afa, Ágústu frænku, Kristni og
Siggu. Ágústa kom til Siglufjarð-
ar bæði ein og ásamt vinkonum
sínum. Það má segja að alltaf hafi
færst gleði yfir heimilið þegar
hún kom með sína hlýju og út-
geislun.
Árið 1964 fluttu foreldrar okk-
ar til Reykjavíkur og í tímans rás
hefur síðan verið mjög kært með
okkur frændsystkinum og koma
þá upp í hugann margar góðar
stundir sem við áttum saman.
Nú kveðjum við Ágústu
frænku með miklum trega og
biðjum henni guðs blessunar.
Kristni frænda vottum við dýpstu
samúð okkar þegar hann nú kveð-
ur systur sína, en þau hafa verið
hvort öðru stoð og stytta í gegn-
um lífið.
Megi Guð blessa minningu
hennar.
Gunnar, Karl og Guðrún
Ragnars og fjölskyldur.
Góð frænka hefur kvatt. Móð-
urömmur okkar voru systur og
mikill samgang- ur þar á milli.
Sigríður, móðir Ágústu, bjó um
tíma með frumburðinn, Kristin, í
risíbúð hjá ömmu á Ránargötu 5.
Mamma og Ágústa voru nálægt í
aldri og góður vinskapur þeirra á
milli. Það er ekki sjálfgefið að
frændsemi eflist með árunum. Að
henni þarf að hlúa og huga.
Trygglyndi Ágústu og ræktar-
semi stuðluðu að kærri vináttu þó
kynslóðarbil í aldri væri á milli.
Fyrstu minningar mínar
tengdar Ágústu eru úr eldhúsinu
hjá ömmu á Ránargötu þegar
þær mæðgur voru í heimsókn.
Síðan heimsóknir á víxl við ýmis
tækifæri. Alltaf gátum við systk-
inin átt von á góðgæti frá Siggu
frænku og tiltekið súkkulaðikex
var í uppáhaldi sem aldrei var
skortur á. Gjafmildi einkenndi
líka Ágústu sem gaf af rausn og
væntumþykju. Efst í huga er
áhuginn sem hún sýndi mér og
mínum, fjölbreytt handverk eftir
hana og dýrmætar ljósmyndir
sem hún tók og gaf en ljósmyn-
daáhugi hennar var mikill.
Ágústa, og ekki síður bróðir
hennar, var stálminnug og ætt-
fróð með afbrigðum. Hún átti
mikilvægan þátt í útgáfu niðjatals
langömmu okkar og langafa.
Ómetanlegt.
Samferðafólki Ágústu var aug-
ljóst að þar fór einstök ljúflings-
kona. Góðvild, gæska og sannur
áhugi á að gefa af sér til góðra
verka var hluti af hennar ham-
ingju. Lagði aldrei illt orð til
nokkurs manns og leitaði að hinu
góða í fari hvers og eins. Sam-
viskusöm og skyldurækin þar
sem hún setti sína nánustu í
fyrsta sæti. Fórnfýsi og ósérhlífni
virtist vera henni eðlislægt. Hún
hélt heimili með móður sinni og
bróður og annaðist móður þeirra,
sem lést í hárri elli, af einstakri
natni og umhyggju. Dýrin áttu
líka vin í henni. Hverfiskettirnir
vissu hvar besta bitann var að fá
og vöndu komur sínar til þeirra
systkina, þeim til ómældrar
ánægju.
Eftir stúdentspróf frá Verzlun-
arskóla Íslands 1959 fékk Ágústa
sumarvinnu í banka sem reyndist
upphafið af nær hálfrar aldar far-
sælum ferli sem bankastarfsmað-
ur í Seðlabankanum. Þar eignað-
ist hún vini fyrir lífstíð en Ágústa
var félagslynd kona, vel gefin og
skemmtileg. Vinamörg og trygg-
lynd. Fólk sóttist eftir félagsskap
hennar. Heimili þeirra systkina
var alltaf opið gestum og gang-
andi, öllum tekið fagnandi: æsku-
vinkonur og aðrar, gamlir bekkj-
arfélagar, saumaklúbburinn,
fyrrum vinnufélagar, vinir Krist-
ins, ættingjar, nágrannar og síð-
ast en ekki síst kirkjuvinirnir.
Frænka mín var trúuð kona og
tók virkan þátt í safnaðarstarfi
Dómkirkjunnar. Hún var lifandi
dæmi þess hvað trú, von og kær-
leikur getur áorkað, öllum til eft-
irbreytni. Bænin var hennar hald-
reipi og bjargráð alla daga.
Ágústa hélt stórveislu með
dyggri aðstoð Laufeyjar kirkju-
haldara í tilefni áttræðisafmælis
síns í fyrra. Það geislaði af henni.
Ræður voru haldnar henni til
heiðurs. Þó það væri ekki í hennar
anda að fegra hlut sinn leyfði hún
sér að njóta fallegra orða í sinn
garð. Engu lofi var ofaukið. Fal-
leg minning.
Ég kveð frænku mína, minn-
ingin um hvernig hún einlæglega
styrkti og auðgaði líf margra, lifir.
Hafi hún þökk fyrir allt og allt.
Ólöf Jónsdóttir.
Við systkinin vissum að Ágústa
frænka okkar var einkaritari Jó-
hannesar Nordals seðlabanka-
stjóra og síðan deildarstjóri í
Seðlabanka Íslands, í báðum
störfunum stóð hún sig með mikl-
um ágætum. Við vissum að hún
var trúuð og tók virkan þátt í
safnaðarstarfi Dómkirkjunnar,
m.a. í stjórn kirkjunefndar
kvenna. En það voru ekki þær
hliðar sem sneru að okkur. Gagn-
vart okkur var hún í hlutverki
„frábæru frænkunnar“. Ólöf móð-
ir okkar og Sigríður móðir
Ágústu voru bræðradætur, feður
þeirra synir Jóns Oddssonar,
tómthúsmanns í Mýrarholti í
Reykjavík. Við vorum því þre-
menningar.
Ósjaldan, einkum meðan
bræðradæturnar voru í essinu
sínu, komum við á heimilið á
Flókagötu með móður okkar í
heimsókn til frændfólksins og
hittum þar oft aðra ættingja,
einkum Villa, bróður Sigríðar.
Ágústa var einstaklega ættrækin
enda fulltrúi ættleggs okkar við
samantekt Engeyjarættar.
Ágústa prjónaði listaverka-
peysur á börnin okkar og þegar
kom að fermingum bauð hún að-
stoð sína við að baka hina hefð-
bundnu kransaköku. Þegar hún
frétti að ég væri á leið til Edin-
borgar á námsárunum var hún
strax búin að útvega heimboð til
vinkonu sinnar þar. Það var mikil
upplifun fyrir unga frænku. Það
var engin stórhátíð í fjölskyldunni
án þess að þær Sigríður, og eftir
að hún lést Ágústa ein, væru með.
Þær voru hreinlega ómissandi.
Börn okkar voru mjög hrifin af
þessari frænku sinni og hafa haft
orð á því síðustu daga hversu
skemmtileg hún hafi verið, hlý,
indæl og glaðleg.
Í tilefni af áttræðisafmæli
Ágústu í fyrra snæddum við syst-
urnar með henni huggulegan há-
degisverð á Nauthóli. Það var í
síðasta sinn sem við hittumst en
eftir það heyrðumst við í síma. Í
faraldrinum var hún kát og hress
og í miklu og góðu sambandi við
vinkonur sínar.
Ágústa var góð dóttir, systir og
frænka og okkur þótti virkilega
vænt um þessa uppáhaldsfrænku
okkar.
Við systkinin, börn Ólafar, og
fjölskyldur okkar sendum Kristni
og vinkonum Ágústu okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Anna Agnarsdóttir.
Því er farið að fækka, sam-
ferðafólkinu um ævina sem ég hef
þekkt í yfir 70 ár. Og nú er
Ágústa, vina mín, skólasystir og
samstarfskona, horfin til betri
heima.
Við vorum saman í Melaskóla
frá 1948 og lukum barnaprófi
1952. Þá vorum við í sex ár í
Verzlunarskólanum frá 1953 og
lukum saman stúdentsprófi 1959.
Þá skildi leiðir í tíu ár. Ég fór til
Ameríku og hún hóf störf í Lands-
bankanum og síðar Seðlabankan-
um og varð fljótlega einkaritari
Jóhannesar Nordal. Ég kom aft-
ur að utan 1969 og hóf störf í
Seðlabankanum og var þar með
hléum til 1988.
Þótt ekki bæri mikið á Ágústu í
starfi var hún samt ótrúlega
áhrifamikil. Hún leiddi menn
saman til funda af einstakri lagni,
brá aldrei skapi, var alltaf sama
ljúfa stúlkan frá barnsaldri til
æviloka. Hún var mjög trúuð og
sótti kirkju fast ásamt móður
sinni, sem lést fyrir nokkrum ár-
um, 100 ára að aldri.
Það var fyrir rúmum mánuði
að ég hringdi í Ágústu og við
spjölluðum saman um skóladag-
ana okkar. Við bekkjarsystkinin
úr Verzló höfðum verið vön að
hittast í kaffi einu sinni í mánuði,
en nú kom Covid í veg fyrir það.
Ágústa var eins konar bekkjar-
foringi sem boðaði til kaffisam-
sætis í hverjum mánuði, en nú tók
hún alveg fyrir að við hittumst,
a.m.k. fyrir áramót. Hún lét vel af
sér, en sagðist hafa fengið aðsvif
fyrir nokkrum dögum og væri að
ná sér. Við skiptumst á fréttum
um okkur sjálf og sögðum frá
bekkjarsystkinum okkar. Þá kom
mér í hug að aldrei á allri ævi
Ágústu hafði svo mikið sem eitt
hnjóðsyrði fallið af vörum hennar
í garð annars. Kristilega hugar-
farið hennar var henni ávallt að
leiðarljósi. Ekki grunaði mig að
þetta yrði síðasta samtal okkar á
þessari jörð.
Og nú er hún vina mín horfin til
betri heima. Ég vil trúa því að hún
sjái þaðan til okkar, þótt við
sjáum ekki til hennar. Hún er
áreiðanlega með sama góða bros-
ið áfram, brosið sem hún bar alla
tíð á jörðu hér.
Björn Matthíasson.
Mig langar að minnast kærrar
skólasystur minnar sem lést eftir
stutt veikindi 21. nóvember sl. Við
vorum nánar vinkonur á verslun-
arskólaárunum og útskrifuðumst
saman stúdentar 16. júní 1959.
Við vorum þrjár stúlkur í lær-
dómsdeildinni eins og tveir efstu
bekkir Verslunarskólans hétu í þá
daga. Nú eru tvær horfnar á
braut og ég ein eftir. Við áttum
mikið saman að sælda á þessum
árum. Sátum saman í skólanum
og fylgdumst að í leikfimi og vor-
um með lítinn saumaklúbb.
Eftir stúdentspróf skildi leiðir,
en við höfðum alltaf samband um
jól og það var fagnaðarfundur
þegar við hittumst.
Ævistarf Ágústu var í Seðla-
banka Íslands og byrjaði hún
strax að vinna þar þegar skóla
lauk. Hún var ákaflega vönduð
manneskja nákvæm, samvisku-
söm og góð.
Nú síðustu ár höfum við sam-
stúdentar VÍ 5́9 komið saman
mánaðarlega yfir vetrarmán-
uðina og sá Ágústa um að kalla
hópinn saman. Hún kom á alla
þessa samfundi okkar hress og
kát. Við skólasystkinin fórum
saman til Berlínar 2009 undir far-
arstjórn Óttars Guðmundssonar
og skoðuðum okkur um. Var þetta
gaman. Fórum m.a. í leikhús, sem
var dálítið sérstakt. Einnig fórum
við til Edinborgar á haustdögum
2012 og vorum saman í herbergi
þar. Þarna áttum við góðar sam-
verustundir.
Ágústa var ógift og barnlaus,
en hélt heimili með móður sinni
og bróður, sem lifir systur sína.
Ég votta Kristni og öðrum að-
standendum mína innilegustu
samúð.
Guð blessi minningu hennar.
Sigríður Bjarnadóttir.
Í dag kveð ég Ágústu Johnson,
merka og góða vinkonu sem hafði
mikil áhrif á mig. Við kynntumst
er ég kom að starfi í Dómkirkj-
unni fyrir um áratug. Okkur
Ágústu varð strax vel til vina, vin-
átta hennar hefur verið mér afar
dýrmæt. Hún verður jarðsungin
frá Dómkirkjunni; kirkjunni sem
henni þótti svo vænt um og bar
mikla umhyggju fyrir.
Hún hét fullu nafni Ágústa
Karlotta Sigrún. Við grínuðumst
stundum með að það væri nú
varla hægt að bera drottningar-
legra nafn en Ágústa, fallegt og
virðulegt nafn á fallegri og
ógleymanlegri konu. Hún var
góðum gáfum gædd, greind, já-
kvæð og kærleiksrík. Hún var
listunnandi og kunni vel að njóta
alls þess fagra sem lífið hefur upp
á að bjóða.
Á heimili hennar og Kristins,
bróður hennar, á Flókagötunni
var gott að koma. Þar var algjört
tímaleysi og gott að gleyma
amstri dagsins. Þar fékk maður
að vera eins og heima hjá sér,
jafnvel boðið að leggja sig í sóf-
ann. Ágústa kom þá gjarnan með
teppi og breiddi yfir mig. Hún
naut þess að gleðjast með góðum,
en hún kunni einnig manna best
að gefa styrk og hlýju þegar sorg-
in knúði á. Þar hjálpaði hún mér
mikið þegar ég missti nána ást-
vini. Þar var gott að ræða málin
og þar var líka gott að minnast og
vera saman í þögninni.
Minningarnar eru margar, auk
allra góðu stundanna í safnaðar-
starfi Dómkirkjunnar. Hennar
ástríða var að efla starfið í kirkj-
unni, hjálpfýsi hennar og fórnar-
lund virtist takmarkalaus. Hún
sótti guðsþjónustur og bæna-
kyrrðarstundir af mikilli trúfesti,
einnig Opna húsið, prjónakvöldin,
Samtal um trú, kyrrðardaga og
tónleika. Hún naut þess að vera í
kirkjunni sinni og bar einlæga
virðingu fyrir öllu sem þar fór
fram. Þá áttum við einnig ógleym-
anlegar stundir heima á Búrfelli, í
Seðlabankabústaðnum við Sogið,
fórum í dagsferðir saman og í
matar- og kaffiboð. Þegar prest-
arnir okkar prédikuðu úti á landi
þá skelltum við okkur í sveitina til
að vera við messu í Úthlíðar-
kirkju, Þingvallakirkju, Búrfells-
kirkju og Sólheimakirkju.
Okkar vinátta smitaðist til fjöl-
skyldu minnar, Ágústa varð vinur
foreldra minna. Hún hafði mikla
ánægju af að umgangast börn og
unglinga. Þegar dætur mínar
héldu utan til náms í haust, þá var
það Ágústa sem bauð okkur öllum
út að borða. Hún vildi kveðja fal-
lega og fá að óska þeim blessunar
í náminu í útlöndum.
Guðstrúin var henni í blóð bor-
in. Allt hennar líf og öll hennar
breytni var eftir boðskap krist-
innar trúar. Hún sýndi trú sem
starfar í kærleika til náungans,
með einstakri umhyggju og hjálp-
fýsi.
Elska hennar og vinátta við
mig og mína fjölskyldu er mér
óendanlega dýrmæt og að leiðar-
lokum þakka ég fyrir einstaka ást
og tryggð. Ég er þakklát fyrir að
hafa átt Ágústu að vinkonu og
hún mun alltaf eiga stóran hlut í
hjarta mínu.
Ég votta Kristni og öðrum ást-
vinum mína dýpstu samúð. Guð
blessi minningu Ágústu, hún var
einstök manneskja.
Laufey Böðvarsdóttir.
Í dag er útför frú Ágústu John-
son gerð frá Dómkirkjunni í
Reykjavík. Þar, í kirkjunni sem
hún unni, á hún sína síðustu lík-
amsdvöl á jörðu.
Hin síðustu ár nutum við hjón-
in þeirrar gæfu og gleði að koma
að starfi Dómkirkjunnar og kynn-
ast því góða fólki sem þar starfar
og þangað sækir. Við eignuðumst
þar ómetanlega vini sem hafa ver-
ið okkur styrkur og blessun og er
okkur óumræðilegt þakkarefni. Í
þeim hópi var frú Ágústa Johnson
sem jarðsungin er í dag. Hennar
er sárt saknað og tómarúmið sem
hún skilur eftir í því samfélagi
verður ekki fyllt. Tryggð hennar
og trúfesti var engu lík. Engum
duldist hlýhugurinn sem lýsti af
björtu brosi hennar, góðvild og
glaðværð og ómaði í björtum
hlátrum. Alltaf var hún boðin og
búin til hjálpar og sparaði ekki
sporin meðan heilsa og kraftar
leyfðu til að létta undir í starfi
Kirkjunefndar kvenna, Opnu húsi
og öðrum verkefnum í kirkjunni
sinni.
Nærvera hennar í starfinu og í
messum og fyrirbænaguðsþjón-
ustum og öðru helgihaldi var hlý
og gefandi. Hún var einlæg í trú
sinni, kærleikur hennar til Guðs
orðs leyndi sér ekki og einlægur
áhugi hennar að efla og styrkja
trúna í samfélaginu, ekki síst
miðlun trúarinnar til hinna ungu.
Í tilefni af áttræðisafmæli hennar
í fyrra stofnuðu vinir hennar
Ágústusjóð til að kaupa fyrir
Biblíur til að gefa fermingarbörn-
um Dómkirkjunnar. Við vitum að
það gladdi hana mjög. Hún þekkti
vel orð frelsarans að sælla er að
gefa en þiggja, og lifði samkvæmt
því.
Hún var sannur vinur vina
sinna og margir nutu fórnfýsi
hennar og hjálpsemi fyrr og síðar.
Kærleikur hennar og umhyggju-
semi átti sér engin takmörk og fá-
dæma samviskusemin og trú-
mennskan í því sem henni var
trúað fyrir. Hún átti langan og
farsælan starfsferil í Seðlabank-
anum og var virt og elskuð af yf-
irmönnum og samstarfsfólki fyrr
og síðar. Líf hennar var helgað
þjónustunni og umhyggjunni um
aðra. Hún annaðist móður sína í
elli hennar og Kristin, bróður
sinn, eftir að hann var heilsuveill
orðinn. Við hugsum til hans og
sendum honum innilegar samúð-
arkveðjur.
Ágústa varð bráðkvödd á heim-
ili sínu hinn 21. fyrra mánaðar. Nú
er hún kvödd hinstu kveðju í birtu
aðventunnar með ljóma jólanna
fyrir augum. Trúaraugum sjáum
við hana gleðjast í þeirri jólagleði
sem tekur aldrei enda.
Drottinn launi vináttu og elsku-
semi alla. Hann blessi Ágústu
Johnson og allt sem henni var
hjartfólgið.
Oss héðan klukkur kalla,
svo kallar Guð oss alla
til sín úr heimi hér,
þá söfnuð hans vér sjáum
og saman vera fáum
í húsi því, sem eilíft er.
(Valdimar Briem)
Kristín og Karl
Sigurbjörnsson.
Með Ágústu Johnson er gengin
mikilhæf og eftirminnileg kona,
virt af samstarfsmönnum og dáð
af samferðafólki.
Ágústu kynntist ég 1983 þegar
ég kom til starfa í Seðlabankan-
um. Við vorum samstarfsmenn í
bankanum hátt í tvo áratugi.
Ágústa gegndi ábyrgðarmiklu
starfi í bankanum sem yfirmaður
á skrifstofu bankastjórnar þar
sem Jóhannes Nordal var fremst-
ur meðal jafningja. Naut hún
óskoraðs trausts enda vönduð og
ábyrg í hverju efni. Þegar ég varð
framkvæmdastjóri alþjóðasviðs
bankans varð samstarf okkar enn
meira en fyrr. Ágústa lagði sig
fram um að greiða fyrir hlutunum
þannig að mál væru í öruggum og
traustum skorðum þegar reyndi á
samskipti við bankastjórn og ekki
síst aðalbankastjóra. Allt gerði
hún með sérstakri alúð og virð-
ingu. Átti hún mikinn þátt í að
gera bankann að þeim trausta
hornsteini sem innlendir sem er-
lendir viðskiptamenn kynntust
þegar þeir áttu erindi við Seðla-
banka Íslands. Hún er meðal
þeirra sem lengstan starfsaldur
hafa við bankann.
Enda þótt ég hyrfi úr starfi í
Seðlabankanum héldust tengsl
okkar Ágústu. Alltaf voru fagnað-
arfundir þegar við hittumst, sem
við gerðum til dæmis oft á tón-
leikum Sinfóníuhljómsveitar Ís-
lands. Hún var sérlega umhyggju-
söm og lét sér annt um fjölskyldu
mína, ekki síst einkasoninn Pál
Ágúst, sem hún spurði um hvert
sinn sem fundum okkar bar sam-
an.
Ágústa hafði elskulegt bros og
fágaða, fallega og ljúfmannlega
framkomu. Hún reyndist mér allt-
af vel á löngum samstarfsferli.
Ágústa rækti sína kristnu trú og
var virk í safnaðarstarfi Dóm-
kirkjunnar.
Að leiðarlokum kveð ég Ágústu
með alúð og þakklæti. Fjölskyldu
hennar og ástvinum færi ég inni-
legar samúðarkveðjur. Guð blessi
minningu Ágústu Johnson.
Ólafur Ísleifsson.
Í dag kveðjum við, með sorg í
hjarta, vinkonu okkar Ágústu
Johnson. Vináttan nær langt aftur
og höfum við ræktað hana með því
að hittast reglulega í sauma-
klúbbi, oftast heima hjá hver ann-
arri, en einnig í sumarhúsum og
erlendis.
Ágústa K. Johnson