Skólavarðan - 2017, Síða 48

48 HAUST 2017
framhald – Kennarinn
„Ha! Mér tókst að sannfæra þig! Og
meðan ég man, ég elska þig líka,“ sagði Elísa
glottandi.
„Stelpur! Ef þið hættið ekki að tala
saman í tíma hjá mér læt ég ykkur sitja eftir.
Er það eitthvað sem þið viljið? Nei, ég hélt
ekki. Haldið áfram að læra!“ Það var enginn
annar en enskukennarinn Haukur sem sagði
þetta. Elísu hefur alltaf líkað illa við hann.
„Við förum í þetta strax eftir skóla,“
hvíslaði Elísa að Önnu.
„Þurfum við að gera þetta núna? Ég er
alls ekki tilbúin í að fara að reyna að góma
einhvern kennara í einhverju sem kemur
okkur alls ekkert við,“ sagði Anna við Elísu
eftir síðasta tímann.
„Já, við þurfum að gera þetta núna.
Ef ekki núna þá hverfur annað barn, og ég
ætla ekki að láta það gerast!“ Þær lágu í
felum undir stiganum upp á kennarastofu.
Þær fylgdust með hverjum kennaranum á
fætur öðrum ganga niður stigann og út úr
byggingunni og útilokuðu þá jafn óðum.
Þegar þær voru búnar að vera þarna í tvo tíma
og flestallir kennararnir farnir kom stelpa úr
bekknum fyrir ofan þær, eins og í leiðslu. Hún
virtist ekki vita hvað hún væri að gera en fór
beint upp á kennarastofu.
„Þetta er Rakel, ætli hún sé næsta
fórnarlambið,“ spurði Anna Elísu.
„Mér finnst það líklegt,“ svaraði Elísa.
„Eltum hana og komumst að því,“ bætti hún
við um leið og hún hljóp af stað.
„Nei, Elísa!“ Anna reyndi að stoppa Elísu
en hún var alltof sein. Elísa var nú þegar
komin langleiðina upp stigann á eftir Rakel.
Anna stóð upp og fór á eftir Elísu. Þær eltu
Rakel alveg að skrifstofunni hans Hauks. Þar
fór Rakel inn en Elísa og Anna biðu fyrir utan
hurðina.
„Veistu hvað þú ert að gera hérna
Rakel?“ heyrðu þær Hauk segja við Rakel.
„Nei, herra,“ svaraði Rakel. En þetta
hljómaði bara ekkert eins og hún. Það var
eins og það væri vélmenni að tala með
röddinni hennar.
„Gott, við skulum bara halda því þannig.“
„Já, herra.“ Elísa og Anna sáu ekki
hvað var í gangi inn á skrifstofunni en þeim
heyrðist Haukur vera að standa upp.
„Komdu þá með mér núna Rakel.“
Stelpurnar litu hvor á aðra og hlupu svo inn
á næstu skrifstofu við hliðina. Þar biðu þær
í góðan tíma áður en Haukur kom einn út
af skrifstofunni. Hann slökkti öll ljósin á
ganginum og yfirgaf bygginguna.
„Komdu, hann hlýtur að hafa falið hana
einhvers staðar þarna inni,“ sagði Elísa og fór
inn á skrifstofuna hans Hauks áður en Anna
náði að stoppa hana.
„Og hvað eigum við að gera ef við finnum
krakkana?“ spurði Anna áhyggjufull.
„Við hringjum í pabba auðvitað. Hann er
yfir rannsóknardeild lögreglunnar á Norður-
landi,“ svaraði Elísa um hæl um leið og hún
skoðaði sig um.
„En þá mun hann vita að við vorum
hérna í leyfisleysi. Er það ekki?“ Það kom hik
á Elísu á meðan hún var að melta það sem
Anna sagði. Síðan sagði hún:
„Jú reyndar, en hann sagði alltaf við mig
að ég ætti að gera það rétta. En það gæti verið
að þetta sé ekki rétta leiðin til þess að gera
það rétta þegar ég fer að hugsa út í það. En
það er of seint að hætta við núna. Við verðum
að komast að því hvað hann gerði við Rakel.
Áður en það verður of seint.“ Hún hélt áfram
að skoða hvern krók og kima á skrifstofunni
en sá ekki neitt athugavert.
„Allt í lagi, þannig að við erum að leita að
stað þar sem hann gæti hafa falið hana? Hvað
með þennan hlera í loftinu beint fyrir ofan
þig?“ sagði Anna og benti á hlera í loftinu.
„Þú ert snillingur Anna! Okkur var sagt
það í sjötta bekk að ef okkur vantaði eitthvað
af loftinu, einhverra hluta vegna, ættum við
að tala við Hauk. Hann væri sá eini sem væri
með hlera upp á háaloftið!“ Síðan hoppaði
Elísa upp á borðið og reyndi að opna hlerann.
Eftir mikið vesen tókst henni það loksins og
stigi datt niður. Hún kom stiganum fyrir á
réttum stað, kveikti á vasaljósinu á símanum
sínum og leit einu sinni á vinkonu sína áður
en hún byrjaði að klifra upp. Þegar hún var
komin nógu hátt til að sjá upp á loftið, datt
hún næstum niður aftur.
Þau lágu þarna öll. Allir krakkarnir sem
höfðu horfið síðustu vikurnar. Hún flýtti sér
aftur niður og hringdi í pabba sinn gráti nær.
Anna stóð skelkuð hjá á meðan Elísa stóð
skjálfandi með símann í höndunum. Anna
tók símann úr höndunum á Elísu, kveikti
á hátalaranum og setti hann á borðið fyrir
framan þær. Loksins svaraði Steini, pabbi
Elísu.
„Pabbi, manstu eftir öllum krökkunum
sem eru búnir að vera að hverfa úr skólanum?
„Já, Elísa mín. Þetta er búinn að vera
minn helsti hausverkur undanfarnar vikur.
Hvað ertu að spá í því?“
„Getur þú komið niður í skóla? Ég held
að ég hafi fundið þau öll.“ Anna leit hissa á
Elísu.
„Hvað segir þú? Niður í skóla? Hvað ert
þú að gera þar?“
„Ég skal segja þér það allt seinna. Gerðu
það, komdu bara með einhverja menn. Ég
skal hleypa ykkur inn. Gerðu það, ég þarfnast
þín.“
„Ég kem eftir korter.“ Að þessu sögðu
skellti hann á.
Korteri seinna kom Steini með menn úr
rannsóknardeildinni og nokkra lögreglumenn
niður í skóla. Elísa fór með þá upp á skrifstof-
una hans Hauks þar sem Anna beið eftir þeim.
„Þau eru upp á lofti, öllsömul,“ sagði
Elísa og samstundis fór einn frá rannsóknar-
deildinni upp stigann. Um leið og hann sá
hvað var þar að finna varð uppi fótur og fit.
Einhver frá lögreglunni hringdi á sjúkrahúsið
og allir hinir fóru að reyna að ná niður mátt-
lausum líkömunum. Allir nema Steini.
„Jæja, Elísa mín. Myndir þú vilja segja
mér hvað er í gangi? Af hverju eruð þið tvær
hérna? Og af hverju léstu mig ekki vita að þig
grunaði eitthvað?“ spurði Steini Elísu.
„Í morgun voru þau enn eina ferðina
að tala um að enn væri einhverra saknað.
Ég sagði við Önnu að við þyrftum að komast
að því hver væri á bak við þetta. Við vorum
hérna eftir, eftir skóla og fylgdumst með
hverjum kennaranum á fætur öðrum fara.
Einmitt þegar við vorum að gefast upp á
þessu kom Rakel, og við eltum hana hingað.
Haukur talaði eitthvað við hana og þegar hún
svaraði hljómaði þetta ekkert eins og hún.
Þegar Haukur fór einn komum við hingað inn
til að leita að henni.“
„Já, en af hverju léstu mig ekki vita? Og
hver er þessi Haukur?“
„Haukur er enskukennarinn sem allir
hata,“ sagði Anna, bæði Elísu og Steina til
mikillar furðu.
„Já, hann er enskukennarinn. En ég lét
þig ekki vita vegna þess að ég hafði trú á því
að ég gæti fundið út úr þessu sjálf. Fyrirgefðu
pabbi,“ sagði Elísa sakbitin.
„Þetta verður allt í lagi elskan. Það hefði
bara eitthvað getað komið fyrir þig,“ sagði
Steini við dóttur sína um leið og hann knúsaði
hana þétt.
„Herra, það eru fjórir krakkar látnir. Þrír
á lífi. Á ég að láta fjölskyldurnar vita?“ spurði