Heimilispósturinn - 15.03.1950, Síða 16

atriði. Ég var í þann veg-
inn að loka glugganum mínum,
þegar ég kom auga á eitthvað,
sem logaði eins og blys, fyrst
skrípafífl, svo einskonar trúð,
sem varla gat staðið á fótun-
um, og var leiddur af fíflinu
og konu í loddarabúningi. Kon-
an var með flauelsgrímu fyrir
andlitinu.
Þessi litli hópur þokaðist
áfram með erfiðismunum.
Drukkni trúðurinn var hörmu-
legur útlits, og hann var enn
vesældarlegri vegna þess, að
hann bar hvíta grímu, sem
langt, eldrautt nef skagaði
fram úr. Fíflið var vandlega
málað með hvítum farða og
méli, og var hvorttveggja lag-
ið svo þykkt, að það gerði and-
lit hans óþekkjanlegt.
Maðurinn með rauða nefið
stappaði niður fótunum og
streittist á móti, þegar félagar
hans voru að draga hann á milli
sín; konan var annars mjög vel
vaxin. Fíflið hvíslaði hughreyst-
ingarorðum í eyra hans, eins og
prestur, sem hjálpar dauða-
dæmdum manni til að ganga
síðustu þungu skrefin að af-
tökupallinum. ,,Sei, sei, Char-
las, sagði hann, láttu nú ekki
svona! Þú ert fullur! . . .“
Það er það, sem ég var að
segja . . . Nú fylgjum við þér
heim . . . Svona, reyndu nú að
standa á löppunum! . . .“
Á eftir hinum þrem grímu-
klæddu persónum komu nokkur
af börnunum í nágrenninu
hlaupandi og klöppuðu saman
lófunum, þau höfðu aldrei séð
neitt skemmtilegra.
Þegar hersingin var komin á
móts við gluggann minn, var
augljóst, að trúðurinn með
rauða nefið — sem, að grím-
unni frátalinni, var klæddur
sem þokkalegur borgari — var
orðinn dauðadrukkinn, hann
gat jafnvel ekki sett annan
fótinn fram fyrir hinn.
— Hvað er að sjá þetta,
Charles! . . . sagði konan í
loddarabúningnum með yndis-
legri röddu.
— Heyrðu, gamli Charles!
. . . sagði fíflið, um leið og það
reyndi að halda félaga sínum
uppi.
Þá sleppti konan taki sínu á
manninum með rauða nefið,
hann snarsnerist um sjálfan sig
og féll á götuna, og togaði
fíflið niður með sér í fallinu.
— Hvert í heitasta . . . !
Ertu orðinn vitlaus ? sagði hann
og stóð upp. Svo tók hann und-
ir hendurnar á trúðinum, kom
honum líka á fætur og reisti
hann upp við vegginn, og þeg-
ar hann sá, að hann var svo
fullur, að hann féll strax fram
yfir sig, gat hann komið honum
til að setjast á stein fyrir
utan við hlið eitt, með því að
þvinga hann niður af öllu afli.
Konan, sem neri saman hönd-
unum, sneri sér að hinum ungu
áhorfendum, sem voru einir sex
eða sjö talsins og höfðu af þessu
mikla skemmtun, og sagði:
— Þið sjáið, að hann er
veikur, börnin góð . . . Standið
þið nú ekki hérna!
En drukkni maðurinn, sem
húkti á steininum, var allt of
hlægilegur. Hann sneri hinni
dauðu pappaásjónu með skringi-
lega nefinu til himins.
— Charles, sagði fíflið, nú
förum við frá þér.
Hann laut niður að félaga
sínum pg endurtók:
}
14
HEIMILISPÓSTURINN
2 2 2