Heimilispósturinn - 15.03.1950, Qupperneq 25

ara Mazzeosar, og í hennar her-
bergi hefði hann drukkið vatn,
hann hefði verið svo þyrstur,
annars myndi hann aðeins, að
hann hefði vaknað í kassa í
í húsi veðlánaranna. Dómaran-
um var nú innilega skemmt og
lét bæði vinnukonuna, Ruggierí.
smiðinn og veðlánarana endur-
taka framburð sinn. Að endingu
dæmdi hann okrarana í tíu gull
flórína sekt, af því þeir höfðu
stolið kassanum, en lét Ruggierí
lausan,
Yfir því varð hann auðvitað
glaðari, en orð fá lýst, og frúin
hans alveg frá sér numin. Gerðu
þau, og einnig þernan góða, oft
og mörgum sinnum að gamni
sínu yfir því hve áfjáð hún
hefði verið að gefa honum
nokkrar hnífstungur að skiln-
aði, en allt varð þetta til að
margfalda ást þeirra og gagn-
kvæmt traust. Ef eitthvað því-
líkt mætti einnig koma fyrir
mig, þó að kassanum undan-
skildum.
Eins og fyrstu sögurnar höfðu
fyllt brjóst ungu stúlknanna af
sorg, þannig fengu þær nóg hlát-
ursefni af frásögn Dioneos, ekki
sízt yfir bragði dómarans, svo
þær tóku brátt gleði sína
aftur eftir þá hryggð, er hinar
sögurnar höfðu vakið hjá þeim.
Er konungurinn jafnframt
veitti því eftirtekt, að birta sól-
arinnar tók að dvína, og völd-
um hans var að verða lokið,
bað hann stúlkurnar, með mörg-
um fögrum orðum, um fyrir-
gefningu á því, að hann skyldi
hafa látið þær segja frá svo
raunalegu efni, sem ógæfu í
ástamálum. Því næst stóð hann
r;$ 9 9
upp, tók lárviðarsveiginn af
höfðinu, og setti hann, meðan
hin biðu full eftirvæntingar, með
fögrum orðum á ljósgullna lokka
Fiammettu:
,,Ég rétti þér kransinn", sagði
hann, vegna þess að þér mun
takast betur en nokkrum öðrum,
að hughreysta vinkonur okkar,
eftir alla þá raun, sem ég hef
lagt þeim á herðar á þessum
degi.
Fiammetta, sem hafði Ijósgult
hár, er féll í lausum lokkum
niður um hvítar, ávalar herðar,
svaraði þá, og bros lék um lít-
inn munn og rauðar varir, sem
líktust rúbínum er blikuðu milli
hvítra lilja og rauðra rósa í
stjörnuskini tindrandi augna:
— Filostrato, ég meðtek með
gleði og ánægju lárviðarsveig
þennan, og svo að þú getir bet-
ur séð, hvað þú hefur gert, býð
ég nú og skipa svo fyrir, að
sérhvert okkar skuli vera skyld-
ugt til að segja frá þeim laun-
um, er elskendum hlotnast að
lokum, eftir ýmsar raunir og
erfiðleika, sem örlögin hafa lagt
þeim á herðar. —
Þessi uppástunga féll honum
vel í geð. Því næst lét hún kalla
á yfirbrytann, og er hún hafði
gefið honum nauðsynleg fyrir-
mæli, gaf hún öllum orlof fram
til kvöldverðar. Um kvöldið
söfnuðust allir, eins og venja
var til, saman við hinn fagra
gosbrunn og neyttu þar dýrlegra
rétta, ör fram voru bornir með
mestu prýði. Að máltíð lokinni
stóðu allir upp frá borðum og,
eins og venja þeirra var, hófst
nú söngur og dans og Filomena
færði upp dansinn, en drottn-
ingin mælti á þessa leið:
— Það er ekki ætlun mín að
23
HEIMILISPÓSTURINN