Börn og menning - 01.02.1997, Blaðsíða 31

BÖRN OG MENNiNG
börnin? Lestu t.d. upphajlega œvintýrið um
Mjallhvíti þar sem veiðimanninum er skipað að
skera úr henni hjartað?
Þetta er samviskuspuming. Satt að segja eru mínar
sögustundir afskaplega lítið útpældar. í fyrsta lagi
höfum við takmarkaðan bókakost og má kannski
segja að þumalputtareglan sé sú að í einni sögu-
stund les ég tvær sögur; önnur er saga sem annað-
hvort ég eða einhver annar á safninu hefur þýtt;
bók sem bömin hafa þá ekki séð áður. Hin sagan er
annaðhvort íslensk eða hefur verið þýdd á íslensku.
- Ég reyni að lesa ekki ævintýri sem þau þekkja öll,
og hef ekki farið mikið út í þau sem em svæsin.
Reyndar las ég fyrir þau ævintýri sem heitir
„Gæsastúlkan“ sem er frekar óhugnanlegt en þau
gerðu svo sem engar athugasemdir.
Þau hlustuðu ekki áþig skelfingu lostin?
Nei, enda tölum við alltaf um sögurnar sem við
lesum og reynum þannig að yfirstíga það sem
þeim finnst flókið eða em hrædd við.
Erum við þá kannski að ritskoða ofan í börnin?
Treystum við þeim ekki til að hlusta á gömlu
œvintýrin eða takast á við sögur sem hafa í sér
sterkar andstœður, t.d. milli góðs og ills?
Það má náttúrlega segja að ég ritskoði strax þegar
ég vel það sem ég les. En einhvern tíma las ég
bókina ógurlegu um Einar Áskel, Meira ó-ó, Einar
Áskell, og þá las ég fyrir krakka sem ég var farin að
þekkja og einn strákurinn varð nokkuð smeykur.
Honum leið ekki vel vegna allra hnífanna sem
koma fram í sögunni og þá bók hef ég ekki lesið
aftur. Maður veit stundum ekki hver viðbrögðin
verða.
Heldurðu að börnin fái tœkifœri til að tala um
sögurnar heima hjá sér?
Það getum við ekki vitað og því er ekki gott að
vera búin að stuða þau og hræða úr þeim líftóruna:
„Þama er konan sem er alltaf að segja mér svo
ljótar sögur...“ Nei, sögustundimar verða að hafa
ljúft yfirbragð, en samt
með vönduðum og vel
gerðum sögum.
Byggirðu sögustundina
mikið upp á myndum úr
bókunum sem þú lest?
Ég sýni börnunum
myndirnar, þetta er svo
sem ekkert meðvitað, en þau eru nokkuð föst í
myndmálinu þótt það sé ekki aðalatriðið.
Lestu stundum upp úr bókum sem engar myndir
eruí?
Já, en þau vilja frekar hafa myndir; þau innbyrða svo
mikið efni
sem er ein-
göngu mynd-
ir. Ég efast
um að böm á
þeim aldri
sem koma í
sögustund,
þriggja til sex
ára, hlusti á
bamasögur í
ú t v a r p i .
Þeirra afþreying er meira í myndmáli en í texta án
mynda.
Heyrist þér á börnunum að það sé lesið fyrir þau
reglulega?
Það er alveg greinilegt hjá sumum. Það er auðvitað
líka lesið fyrir þau í leikskólanum; hér á Selfossi
eru eiginlega öll börn í leikskóla.
Er kannski engin þörfá sögustund á bókasafninu
lengur?
Ekki vil ég nú segja það. Ég lít þannig á að
sögustundarbörnin kynnist bókasafninu á annan
hátt en aðrir gestir safnsins. Þessi böm heilsa mér
úti í búð og þeim finnst þau svolítið eiga heima í
bókasafninu. Sögustund er notaleg samvera og
þetta eru væntanlega börnin sem verða okkar
viðskiptavinir í framtíðinni. Muna vonandi eftir
okkur og hugsa fallega til okkar.
Hefurðu sjálf gaman af að lesa barna- og
unglingabœkur?
Já, ég reyni að lesa allar bama- og unglingabækur
sem koma út, eða ég reyni það ekkert, ég geri það.
Fœrðu borgað fyrir þennan lestur eins og tíðkast
á sumum bókasöfnum erlendis?
Nei, en það er nú einu sinni mitt áhugasvið að lesa
þennan flokk bóka.
Hvernig finnst þér íslenskar unglingabœkur?
Mér finnst þær vera að batna. Margir athyglisverðir
höfundar eru að skrifa núna, eins og Olga Guðrún
Ámadóttir, Iðunn Steinsdóttir, Þórður Helgason
Satt að seqja
grunar mig að
fullorðnír hafi
Ktil áhrif á
hvað krakkar
lesa,
Kátir krakkar í bókasafninu á
Selfossi
29