Börn og menning - 01.04.2013, Blaðsíða 31

er, eða eigum við að segja hálfköruð. Af
hverju í dauðanum ætti þetta leikrit að þurfa
á sögumanni að halda? Eru það ekki svona
almennt séð leikpersónurnar sem ættu að
segja okkur sögu sína frekar en einhver
maður í hátalarakerfinu, jafnvel þó hann sé
Arnar Jónsson?
Hvað sem þessu öllu líður þá má hafa
talsvert gaman af því að sjá uppfærslu
Þjóðleikhússins á þessu furðuverki, í leikstjórn
Selmu Björnsdóttur, hvort sem áhorfandinn
er fjögurra ára eða fjörutíuogfjögurra.
Fyrrnefndir annmarkar skáldverksins víkja
fyrir einskæri gleðinni sem sprettur af því
þegar einn leikur sögu fyrir annan.
Ekki hlýst það síst af því að þeir bræður
eru aldeilis bráðskemmtilega leiknir af
þeim Friðrik Friðrikssyni og Ágústu Evu
Erlendsdóttur. Friðrik hef ég áður mært á
síðum þessa rits, og í þessari sýningu leikur
hann Karíus eins vel og hans er von og vísa,
þótt þessi áhorfandi hafi þóst sjá bregða fyrir
ögn svipuðum töktum og hjá Litla skrímslinu
í fyrra. Kannski mættí spara Friðrik svolítið í
barnasýningarnar, eins vel og þær nú liggja
fyrir honum. Ágústa Eva fer létt með að túlka
skemmtilega Baktus litla bróður, sem reynir
að öðlast sjálfstæði af meira kappi en forsjá.
Samleikur þeirra er með ágætum. Talsvert er
um kómískt krydd frá hendi leikstjóra og/eða
leikenda. Slíkt er ævinlega þakklátt, ekki síst
hjá eldri kynslóð áhorfenda. I þessari sýningu
eru gæði kryddsins nokkuð misjöfn - sumt er
æði dauft. Til að mynda þykir mér að einhver
hefði þurft að slá ÓRG-eftirhermu Karíusar
af - hún var bara skrýtín.
Umgjörð sýningarinnar er hönnuð af
meistarateiknaranum Brian Pilkington.
Leikmyndin er svosem ósköp einföld, ef frá
er talinn tannburstinn ógurlegi sem rennur
dálítið spaugilega mekanískt inn á sviðið
þegar við á. Ég verð að játa að smæð
tannanna pirraði mig eilítið: ég á svosem
ekki von á natúralískum stærðarhlutföllum
milli sýkla og tanna, en það var eitthvað
skrýtið við það þegar Baktus hafði gert sér
bústað í hæstu hæðum, með útsýni yfir
„hvíta fjallstinda", svona um það bil feti yfir
gómnum. Búningar og gervi bræðranna eru
skemmtilega trú frummyndum Egners ásamt
því að bera greinileg höfundareinkenni
Brians.
Tónlistin alkunna er hér færð f nýjan
og nútímalegan búning af félögunum
í Pollapönki. Hún græðir við það kraft
og hressileika, en nokkur ágalli er að
söngtextarnir heyrast ekki svo vel sem skyldi.
Það er fátt nýstárlegt við þessa sýningu,
enda engin sérstök ástæða til. Hið
sérkennilega efni verksins kemst vel til skila til
enn einnar kynslóðarinnar, sem áreiðanlega
verður hægt að narra til að bursta enn betur
fyrir vikið, á kostnað Karíusar og Baktusar.
Höfundur er áhugaleikari og leikskáld