Knattspyrnufélagið Þróttur 40 ára - 01.12.1989, Blaðsíða 23

23
VIÐTAL ÞRÓTTARBLAÐSINS víð annan aðalstofnanda Þróttar,
Eyjólf Jónsson, sundkappa:
„Hugsjónaeldurinn má aldrei
slokkna..."
Daginn sem Þróttur var stofn-
aður og reyndar dagana þar á
undan var magnað andrúmsloft
meðal ungs fólks á Grímsstaða-
holti og í Skerjafirði, - það stóð
eitthvað mikið til daginn þann, á
því lék enginn vafi. Kornungir
strákar í hverfunum tveimur voru
á þönum og gátu naumast beðið
þeirrar stundar að stofnfundurinn
hæfist í Bragganum góða við Ægi-
síðu.
Það voru tveir fullorðnir menn
öðrum fremur, sem mest mæddi á
við stofnun félagsins, Halldór Sig-
urðsson, fisksalinn vinsæli sem
var í daglegu sambandi við hverja
einustu fjölskyldu á Holtinu og í
Skerjafirði, þá 52 ára gamall, og
Eyjólfur Jónsson, 24 ára gamall, þá
verkamaður hjá Reykjavíkurborg.
Eyjólfur naut mikils trausts
drengjanna í hverfinu, ekki síður
en Halldór. Eyjólfur var hár mað-
ur vexti, sterklega byggður, svip-
hreinn og reglusamur, sem ævin-
lega sá björtu og jákvæðu hliðarn-
ar á hverju máli.
Eyjólfur bjó efst og vestast við
Fálkagötuna á númer 36. Hann
varborinn ogbarnfæddur Holtari,
sonur mikils ágætisfólks, þeirra
Jóns Eyjólfssonar útvegsbónda og
formanns á olíubátum Skeljungs á
Skerjafirðinum og Þórunnar Páls-
dóttur konu hans. í þessu húsi átti
margt eftir að gerast í fyrstu sögu
Þróttar því þangað lágu oft leiðir
ungra og kappsfullra Þróttara,
sem var vel tekið af fjölskyldunni
allri.
ÞRÓTTARBLAÐIÐ heimsótti
Eyjólf og konu hans, Katrínu Dag-
mar Einarsdóttur á glæsilegt
heimili þeirra að Rauðagerði 22
eitt kvöldið. Sú heimsókn átti að
standa stutt, en lengdist eitthvað
fram á nóttina, enda um margt að
ræða, margar góðar endurminn-
ingar úr starfi Þróttar þurfti að rifja
upp. ,
— Ur hvernig jarðvegi spratt
félagið, Eyjólfur?
„Sá jarðvegur sem Þróttur
spratt upp úr fyrir nærri fjörutíu
árum var góður. Þarna á Holtinu
og í Skerjafirðinum bjó harðdug-
legt fólk, sem vann hörðum hönd-
um á erfiðum tímum. Hverfin
byggðust upp á tímum mikillar
kreppu, en þetta fólk bjargaði sér
og sínum, byggði hús sín þrátt fyr-
ir fátækt og vanefni frá því um
1920. Nú eru þessi hús að mestu
horfin og hverfið mjög nútímalegt
að sjá og ekki eins mikið athafna-
hverfi fyrir unga fólkið og þegar
Þróttur var stofnaður. Það er gam-
an að geta sagt það hér að þeir
ungu menn sem voru frumherjar
í Þrótti hafa yfirleitt orðið að mestu
manndómsmönnum og nýtum
þjóðfélagsþegnum. Égreiknameð
að Þróttur hafi reynst þeim á
margan hátt til góðs".
Eyjólfur segir að á Holtinu á
sínum yngri árum hafi menn
stundað sjóinn, þar voru útvegs-
bændur, en hjá mörgum fjölskyld-
um var nokkurt skepnuhald, kýr,
kindur og hænsni í útikofum, og
gekk þetta hjá mörgum allt fram
að stríði, hjá sumum lengur. Unga
fólkinu var kennt að vinna og að
vera sparsamt. Á flestan hátt var
aginn meiri en nú er hjá íslenskum
ungmennum og vald foreldranna
ótvírætt.
Aðeins 7 ára að aldri varð
Eyjólfur fyrir barðinu á berkla-
veikinni, þeim landlæga sjúkdómi
sem síðar var að fullu eytt úr þjóð-
félaginu. í þrjú ár var hann bund-
inn við rúmið á sjúkrahúsi. Börn-
um sem þannig var ástatt um var
ekki hjálpað með heimanám og
Eyjólfur var því langt á eftir jafn-
öldrum, þegar hann hóf nám í
Skildinganesskóla í Skerjafirði.
Eftir fyrsta veturinn varð hann
lægstur allra á prófum, sem hann
segir að hafi verið mjög niðurlægj-
andi, ekki síst þar sem hann var
elstur allra í bekknum. Á næsta ári
varð hann hinsvegar efstur og var
verðlaunaður fyrir námsafrek.
„Ég kynntist Halldóri Sigurðs-
syni snemma. Hann var giftur föð-
ursystur minni, Jósefínu Eyjólfs-
dóttur, maður sem hafði siglt um
heimsins höf í fyrri heimsstyrjöld-
inni og kunni frá mörgu að segja.
Halldór var afskaplega skapgóður
maður og hlýlegur og laðaði að sér
fólk. Halldóri kynntist ég enn bet-
ur, þegar ég fór að vinna með hon-
Eyjólfur situr hér að tafli í gamla bragganum við Ægisíöu, fyrsta félagsheimili Þróttar. Eins og
sjá má var aðbúnaður allur afar frumstæður, en gerði sitt stóra gagn.