Knattspyrnufélagið Þróttur 40 ára - 01.12.1989, Page 52

52
ÞROTTUR 40 ára
BILL SHIREFFS - Skotinn sem skipti sköpum fyrir Þrótt
„BiU var bestur“
- setningin sem varföst klissja í dagblöðunum
WILLIAM SHIREFFS var sann-
kallaður hvalreki á fjörur hins
unga knattspyrnufélags, Þróttar.
Mjög snemma kom hann til liðs
við félagið, - kom þrátt fyrir að
hann sýndi ekki minnsta áhuga á
að taka þátt í neinu starfi þar. Þjálf-
ari margra flokka, fyrirliði meist-
araflokks og mesti vinnuhestur
sem sést hefur á reykvískum
knattspyrnuvelli. En hvernig bar
það til að Bill, lágvaxni Skotinn frá
Aberdeen gerðist Þróttari?
„Ég var að vinna með Haraldi
Snorrasyni hjá Stálhúsgögnum og
hann vissi að ég hafði eitthvað
komið nálægt knattspyrnu. Hann
sagði síðan Halldóri Sigurðssyni
formanni Þróttar þessi tíðindi.
Einn daginn stóð Halldór inni á
gólfi heima hjá mér ogbað mig að
taka að mér að þjálfa 4. flokkÞrótt-
ar. Ég sagði honum að ég hefði
ekki áhuga á þessu og kynni þar
að auki ekkert að þjálfa og væri
hættur knattspyrnu. Halldór var
ekkert á því að gefast upp. Hann
kom aftur seinna þennan dag og
bar upp sama erindið. Þá sá ég að
ég varð að láta undan og tók þetta
að mér", segir Bill, þegar blaða-
maður tekur að rekja úr honum
garnirnar á heimili hans og konu
hans Lilju Friðfinnsdóttur að
Hjarðarhaga 62 í Reykjavík.
„Bill var bestur"! Þessi stutta
setning var að heita má orðin föst
klissja í dagblöðum Reykjavíkur á
árunum, þegar Bill lék með Þrótti.
Jens Karlsson, sá spaugsami leik-
maður með meistaraflokki sagði
einu sinni í búningsherbergi vest-
ur á Melavelli: Heyrðu Bill, þú
hlýtur að borga blaðamönnunum
eitthvað fyrir þetta! En staðreynd
er að Bill var besti knattspyrnu-
maður Þróttar í meira en áratug,
sem er merkilegt því Bill hóf sinn
feril með félaginu talsvert gamall
af knattspyrnumanni að vera, 28
ára og hætti ekki að keppa með
meistaraflokki fyrr en 44 ára gam-
all.
„Strákarnir í 4. flokki í Þrótti
voru stórkostlega góðir", segir Bill,
„og andinn yfir öllu var skemmti-
legur, þetta var eiginlega létt verk
Bill var ekki hávaxinn eða vöðvamikill, - en
engu að síöur vildu fæstir lenda í návígi við
hann á knattspyrnuvellinum.
að vinna með þessum strákum og
það hlaut því að nást góður árang-
ur, sem líka varð. Eg hafði líka
ágætan aðstoðarþjálfara, Gunnar
Eyland, sem var bæði sómapiltur
og áhugasamur og gat komið til
skila því sem ég sagði, því ég var
ekki góður í íslensku og verð víst
aldrei".
Þegar Halldóri hafði tekist að
næla í Bill sem þjálfara, var eftir-
leikurinn léttur, að fá hann til að
leika með meistaraflokki, sem fé-
lagið reyndi fljótlega að koma á
fót. Meistaraflokkur án margra ára
uppbyggingar var að sjálfsögðu
erfitt verk, en engu að síður tókst
að halda þeim flokki úti allt frá því
í frumbernsku félagsins með mis-
góðum árangri. Oft á tíðum tókst
litla Þrótti þó að bíta frá sér í kepp-
ni við risana, og átti Bill þá jafnan
sinn stóra hlut að máli.
— Hvernig stóð á því að þú
komst til íslands, Bill?
„Ég kom hingað fyrst í júní
1940, 19 ára gamall, sjálfboðaliði í
breska flughernum. Ég stoppaði
stutt í Reykjavík, sem var nú allt
öðruvísi þá en núna, en fór austur
í Kaldaðarnes, þar sem herinn var
að koma upp flugbrautum. Þar
vorum við fyrst í tjöldum. Ég var í
rúmt ár á íslandi, en fór þá til Lon-
don og þaðan til Líbíu og Egypta-
lands, og enn síðar til Burma og
Indlands. Ég starfaði alltaf með
flokkum sem sáu um viðhald og
viðgerðir á flugvélum breska flug-
hersins. Eftir að ég losnaði úr her-
þjónustunni hvarflaði hugurinn
oft til íslands, og það varð úr 1948
að ég fór til Reykjavíkur og settist
þar að, fékk vinnu við bólstrun,
sem ég hafði lært í mínum heima-
bæ, Aberdeen, og starfaði í 40 ár
hjá Stálhúsgögnum hf.".
— Hafðirðu langa reynslu sem
knattspyrnumaður?
„Ég get nú varla sagt það. Ég
hafði auðvitað spilað fótbolta sem
strákur, mest svona götufótbolta.
Svo hafði ég spilað með atvinnu-
liði í Aberdeen, en það voru bara
fáir leikir og lítið fé sem ég fékk
fyrir það. Stríðið setti auðvitað
strik í reikninginn, á þeim árum
var lítið hægt að æfa knattspyrnu.
Eftir stríðið gekk það hægt að
koma hermönnum til Bretlands
aftur, þeir eldri gengu fyrir um far,
og ég beið í hálft ár á Indlandi eftir
að losna. Þá var talsvert um
íþróttamót. Ég lék meðal annars
með úrvali flughersins og sameig-
inlegu liði flughers og landhers,
og þá var atvinnumaður í næstum
hverri stöðu, frægir menn á þeim
tíma, eins og t.d. Curtis frá Arsenal
og markvörðurinn Dickburn frá
Tottenham, en hann var fyrsti
markvörðurinn sem notaði þá að-
ferð að kasta knettinum út til sam-
herja, hann hafði geysilega miklar
krumlur og hélt á boltanum an-
narri hendi og kastaði langt fram
á völlinn.
Ég tók líka þátt í frjálsum íþrótt-
um á þessum tíma, keppti í hlaup-