Morgunblaðið - 19.05.2021, Síða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. MAÍ 2021
✝
Baldur Krist-
jánsson fæddist
í Keflavík 6. mars
1951. Hann lést á
hjúkrunarheimili
Hrafnistu á Sléttu-
vegi 9. maí 2021.
Foreldrar Baldurs
voru Guðbjörg Þór-
hallsdóttir og Krist-
ján Agnar Ólafsson
sem bæði eru látin.
Þau hjónin skildu
1952. Bróðir Baldurs var Bragi, f.
27.12. 1949, d. 17.6. 2011. Fóstur-
foreldrar Baldurs frá tveggja ára
aldri voru Sigríður Vilhjálmsdóttir
og Einar Stefánsson á Egilsstöðum
sem bæði eru látin. Uppeld-
isbræður hans eru Vilhjálmur Ein-
arsson, f. 5.6. 1934, d. 28.12. 2019
og Stefán Einarsson, f. 8.8. 1940.
Eftirlifandi kona Baldurs er
Svala Björgvinsdóttir, f. 25.1. 1952.
Börn Baldurs og Svölu eru: 1) Sig-
ríður, f. 20.4. 1980. Sambýlismaður
Abblay Sanneh. Börn: Edda Kaddy
og Freyja Fatou. 2) Sif, f. 25.8.
1987. Sambýlismaður Guðmundur
Björnsson. Barn: Hekla. 3) Björg-
vin Rúnar, stjúpsonur, f. 13.3. 1971.
Maki Erla Þórisdóttir. Barn: Hjör-
starfaði sem skólasálfræðingur við
Fræðsluskrifstofu Reykjaness
fyrstu árin. Í framhaldi af því fór
hann að vinna að norrænni rann-
sókn, „Basun-rannsókninni“, en
það er skammstöfun fyrir „Barn-
æska og samfélagsumbreytingar á
Norðurlöndum“. Árið 1990 flutti
fjölskyldan enn og aftur til Sví-
þjóðar og nú til Stokkhólms, þar
sem Baldur stundaði doktorsnám
og vann að fræðistörfum við Lär-
arhögskolan í Stokkhólmi og lauk
þar doktorsnámi 2001.
Haustið 1999 flutti fjölskyldan
aftur til Íslands þar sem Baldur
vann sem kennari við Mennta-
vísindasvið Háskóla Íslands þar til
hann varð að hætta störfum vegna
veikinda. Eftir hann liggja mörg
fræðaverk. Baldur var mikill
áhugamaður um ljósmyndun og
vann til verðlauna fyrir fallegar
myndir. Hann var með heimasíðu
með myndunum sínum á
www.flickr.com/coldpix þar sem hann
var í samskiptum við áhugaljós-
myndara alls staðar að úr heim-
inum. Hann og Svala ferðuðust
mikið erlendis sem og innanlands
og sömuleiðis var Baldur mikið
fyrir útivist og gönguferðir.
Útför Baldurs fer fram frá
Lindakirkju í dag, 19. maí 2021,
klukkan 13. Streymt verður frá út-
för:
https://www.lindakirkja.is/utfarir
Streymishlekk má nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
dís. Börn Björgvins
af fyrra sambandi
eru Tómas Óli, Svala
og stjúpdóttir Elsa.
Baldur ólst upp á
Egilsstöðum en flutti
til Guðbjargar móður
sinnar í Keflavík þeg-
ar hann var 15 ára.
Hann fór í landspróf í
Keflavík og eignaðist
þar góðan og traust-
an vinahóp, „Átt-
hagafélagið“, sem hefur staðið
þétt saman alla tíð. Hann lauk
stúdentsprófi frá Menntaskólanum
við Hamrahlíð og fór til Gauta-
borgar í Svíþjóð 1972 þar sem
hann stundaði nám í uppeldisfræði
og sálfræði og lauk BA-gráðu í sál-
fræði 1977. Í framhaldi af því flutti
hann til Íslands og starfaði sem
kennari við Fjölbrautaskóla Suð-
urnesja í 2 ár. Hann kynntist
Svölu, eftirlifandi eiginkonu sinni,
rétt eftir að hann kom heim frá
Svíþjóð. Fjölskyldan flutti til
Gautaborgar 1979 þar sem hann
hélt áfram sínu námi og útskrif-
aðist sem klínískur barnasálfræð-
ingur 1982. Í kjölfarið fluttu þau
aftur til Íslands þar sem Baldur
Hann Baldur kom til Keflavíkur
að austan til að búa hjá móður
sinni og byrja nýtt líf á nýjum slóð-
um á unglingsárunum. Það var
auðvitað erfitt að breyta þannig
um umhverfi á slíku mótunar-
skeiði. Okkur strákunum í Gaggó
Kef. leist hins vegar strax vel á
hann og úr varð varanlegur vin-
skapur.
Baldur var ljós yfirlitum eins og
hvíti goðinn, prúður og elskulegur
drengur. Bubba móðir Baldurs
varð einnig góður vinur okkar
strákanna sem tengdust Baldri á
þessum fyrstu árum hans í Kefla-
vík. Bubba var frjálslynd og glað-
lynd og hafði mikla trú á okkur
unglingunum. Hún hafði gaman af
að ræða við okkur þótt við værum
mótþróafullir og gagnrýnir eins og
tíðarandinn bauð á þessum árum.
Það var því oft skemmtilegt að
vera heima hjá Baldri og fjöl-
skyldu hans.
Við félagarnir áttum sameigin-
legan þroskaferil og fitjuðum upp
á ýmsu skemmtilegu og lærdóms-
ríku í gegnum tíðina. Margs er því
að minnast þegar horft er til baka.
Baldur var ljúfur í samskiptum en
gat líka verið harður í horn að
taka, til dæmis í fótbolta. Hann lét
andstæðingana gjarnan finna til
tevatnsins. Baldur var líka öflugur
skákmaður og almennt mikill
keppnismaður í íþróttum og námi.
Hann var ótrúlega seigur í frjáls-
um íþróttum, sem við höfðum ekki
stundað. Baldur var rosalega
sprettharður og með einhvern sér-
kennilegan kraft í hverju skrefi.
Svo stökk hann mun lengra en við í
langstökki og þrístökki og hafði
greinilega lært ýmislegt af uppeld-
isbræðrum sínum Einarssonum á
Egilsstöðum.
Hann átti því velgengni að
fagna og við nutum vel samvista
við hann og liðsauka, hvort sem
var í íþróttum, bæjarvinnunni,
sumarvinnunni í Fríhöfninni eða í
námi upp að háskólastigi. Það var
gott að hafa Baldur í liðinu.
Erfið reynsla af veikindum
Braga, bróður Baldurs, á mennta-
skólaárunum hafði mikil áhrif á
hann og hefur væntanlega átt sinn
þátt í því að beina áhugamálum
Baldurs í átt sálar- og uppeldis-
fræða, sem hann lagði fyrir sig á
háskólaárunum í Svíþjóð. Baldur
var frábær fræðimaður á sínu
sviði. Norræn rannsókn, sem hann
nefndi Barnæskan og nútímavæð-
ingin, var tímamótaverk og hafði
mikil áhrif á bæði leikskóla- og
dagvistunarmál barna hér á landi,
sem og öryggismál barna. Baldur
fór síðar til starfa við Háskóla Ís-
lands á kennslu- og uppeldissviði,
þar sem hann átti góðan starfsfer-
il. Baldri líkaði vel í Svíþjóð og
okkur vinunum fannst hann góður
fulltrúi hinnar praktísku og mann-
eskjulegu hefðar sem Svíar voru
lengi fulltrúar fyrir. Baldur varð
persónugervingur hins sænska
„Svenssons“ í huga okkar – bæði í
gamni og alvöru.
Baldur greindist með minnis-
glöp langt fyrir aldur fram og hef-
ur nú yfirgefið þennan heim af
þeim sökum. Á þeim sorglegu
tímamótum horfum við til baka og
rifjum upp samferð okkar með
góðum dreng og góðum vini. Þakk-
læti og söknuður er okkur efst í
huga.
Svala eiginkona Baldurs stóð
eins og klettur við hlið hans í gegn-
um erfið veikindin, svo aðdáun
okkar allra vakti. Við vottum henni
og fjölskyldunni allri okkar inni-
legustu samúð á sorgarstundu.
Minningin um góðan dreng lifir
áfram.
Átthagafélagar;
Stefán, Ingi Valur,
Eiríkur, Ingi Matt,
Valdimar og Þorsteinn.
Á árunum 1996-2001 bjó ég í
Stokkhólmi og stundaði fram-
haldsnám í læknisfræði á Karol-
inska sjúkrahúsinu. Þetta voru
frábær ár og fólkið sem ég kynnt-
ist þar, bæði Íslendingar og Svíar,
urðu nánir vinir sem hafa fylgt
mér gegnum lífið. Á deildinni vann
íslenskur félagsráðgjafi, Svala
Björgvinsdóttir, og varð okkur
fljótt afar vel til vina. Svo kynntist
ég fjölskyldunni hennar, Baldri og
yndislegu dætrum hennar Siggu
og Sif, Björgvin bjó á Íslandi. Því-
líkur happafengur að kynnast
þessari fjölskyldu og vera boðið
endalaust í kvöldmat á sunnudög-
um, njóta yndislegs félagsskapar
og vináttu þeirra og örlætis.
Elskulegra og betra fólk er vand-
fundið.
Baldur, vinur minn, var
skemmtilegur, afar brosmildur,
nærgætinn og hlýr maður. Hann
sýndi lífi manns einstakan áhuga
og var afar viðræðugóður. Matar-
boðin voru afslöppuð og gefandi,
maturinn frábær og ást og vænt-
umþykja í loftinu. Baldur valdi vín-
ið og bjó til salatsósuna, hvort
tveggja frábært enda mikill
smekkmaður.
Fyrst fluttum við heim til Ís-
lands og svo Baldur og fjölskylda
einhverjum árum seinna. Baldur
hafði búið lengi í Svíþjóð og var
kannski orðinn aðeins sænskari en
hann var íslenskur, ég er ekki viss.
Held að þegar þau fluttu aftur
heim til Íslands hafi hann saknað
Svíþjóðar jafnvel enn meira en
mörg okkar hinna. Öll vorum við
önnum kafin við leik og störf, en
sem betur hélt vináttan áfram og
við héldum alltaf góðu sambandi.
Svo gerðist það einn daginn, að
Baldur og Svala komu í heimsókn
og ég fann að eitthvað hafði
breyst. Maðurinn sem elskaði gott
vín og var sælkeri á góðan mat var
allt í einu lystarlaus, áhugaminni
og naut víns og matar ekki eins og
venjulega. Blikið í augunum var
eitthvað öðruvísi líka. Í kjölfarið
greindist minn kæri vinur með alz-
heimersjúkdóminn, þann hræði-
lega vágest, hann sem var rétt yfir
sextugt og ætlaði að fara að
ferðast og njóta lífsins, enn meira
en áður hafði kannski verið tími til.
Svala vinkona mín er einhver sú
mesta hetja sem ég þekki. Hún og
öll fjölskyldan gerði allt sem í
mannlegu valdi stendur til þess að
Baldur nyti lífsins, þrátt fyrir
sjúkdóminn sem læddist lymsku-
lega honum að með tímanum. Fyr-
ir nokkrum árum vorum við saman
í uppáhaldsborginni okkar, Stokk-
hólmi, að sumri, drukkum kaffi í
sólinni og dáðumst að eldri dóttur
Siggu sem var þá nýfædd, Baldur
naut sín virkilega þennan dag.
Ég mun alltaf minnast fallega
og elskulega vinar míns hans Bald-
urs, með þakklæti og hlýju í
hjarta. Bjarta brosið hans á góðum
sólardegi í Stokkhólmi, það lifir í
minningunni, alltaf.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til Svölu minnar og allrar
fjölskyldunnar.
Gerður Gröndal.
Haustið 1969 söfnuðumst við
saman í eina kennslustofuna í MH
til að mynda nýjan bekk, 3-A,
fyrsta og eina latínubekkinn í sögu
skólans. Í stofunni sat stór hópur
eftirvæntingarfullra unglinga, 26
hressar og kátar ungar stúlkur –
og svo við Baldur. Hópurinn hrist-
ist saman fljótt og vel enda þekkt-
ust mörg okkar fyrir, en óneitan-
lega vakti samsetning bekkjarins
nokkra athygli í skólanum. Okkur
Baldri varð strax vel til vina, við
heimsóttum hvor annan, tefldum
og hlustuðum á plötur saman. Vin-
áttan og samskiptin héldust að
menntaskóla loknum og Baldur
var einn sá fyrsti sem kona mín
Heidi kynntist eftir að hún kom til
Íslands. Hún tefldi ekki en við spil-
uðum þá bara yatzy í staðinn á
meðan spjallað var og grammó-
fónninn gekk.
Við fluttum til Noregs og
tengslin urðu slitróttari en þó náð-
um við að heimsækja Baldur í
Gautaborg sumarið 1978 og aðeins
að endurnýja kynnin. Síðar flutt-
um við heim og þegar Baldur fór í
doktorsnámið þurfti hann að láta
þýða ósköpin öll af efni um rann-
sóknir sínar svo hann leitaði til
mín og við sátum oft lengi saman
og ræddum um bæði efniviðinn og
um heima og geima. Baldur var
ekki einn af þeim sem hleypa
hverjum sem er í það sem þeir
vinna að svo ég fékk þarna sjald-
gæfa sýn á vinnubrögð hans og
fagmennsku. Niðurstöður hans
vöktu ekki alls staðar fögnuð en
hann hélt því fram, á grundvelli
rannsókna sinna, að íslensk börn
byggju við lakari uppvaxtarkjör
en jafnaldrar þeirra annars staðar
á Norðurlöndum og að foreldrar
ynnu of langan vinnudag frá börn-
um sínum. – Ég sá það svo síðar
og í öðru samhengi að þetta var
svo sannarlega rétt. – Vonandi
tókst honum að vekja einhverja til
umhugsunar um stöðu íslenskra
barna og líklega á einhver eftir að
kanna þau mál síðar meir en það
verk verður einhver annar en
Baldur að vinna því hann greindist
með ólæknandi sjúkdóm og varð
að hætta störfum við Kennara-
háskólann löngu fyrr en til stóð.
Við héldum áfram að hittast og
fórum í góða göngutúra saman en
þeir urðu smám saman styttri því
úthald hans varð sífellt minna. Og
svo kom Covid-19 og öll samskipti
féllu niður þótt við næðum reynd-
ar einu sinni að hittast í fyrrasum-
ar þegar aðeins var opnað á sam-
skipti fólks áður en ný bylgja skall
yfir.
Þetta vorið hefðum við gömlu
bekkjarfélagarnir átt að fagna
hálfrar aldar stúdentsafmæli en
aðstæður í samfélaginu koma í veg
fyrir það og nú hefur enn eitt okk-
ar kvatt fyrr en nokkur átti von á.
Minn góði vinur er allur en minn-
ingin lifir um ljúfan dreng og flug-
greindan fræðimann.
Við Heidi sendum Svölu og af-
komendum þeirra og öðrum ná-
komnum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Matthías Kristiansen.
Við Baldur, náfrændurnir, vor-
um næstum nágrannar í æsku en
vissum vart hvor af öðrum. Hann
uppi á Egilsstöðum og ég niðri á
Seyðisfirði. Nú tekur í mesta lagi
hálftíma að fara þarna á milli en
þá var það varla hægt nema á
sumrin og tók þá miklu lengri
tíma. „Hvernig var Heiðin“ er það
sem mig rámar í að heyra þegar
þau úr efra komu í neðra. Á
menntaskólaárunum fyrir sunnan
vissum við ekkert hvor af öðrum,
ég í skólanum íhaldssama, eins og
Hannes, og hann í framúrstefnu-
skólanum, eins og Stuðmenn.
Svo er það árið 1972, þegar ég
fer út til náms án skólapláss og at-
hvarfs, að ég í sumarlok slæðist til
að velja Gautaborg, fer upp í vél til
Oslóar sem slæðist til að tefjast
svo ég missi af tengifluginu, bók-
aður í fyrsta flug daginn eftir og
slæðist til að sofa yfir mig. Settur í
annað flug, stíg loks inn í Tors-
landaflugstöðina í Gautaborg, – og
sé Baldur.
Hann var að koma með vél frá
Kaupmannahöfn og ég, vegalaus
og vegabréfslaus, var hólpinn.
Stefán Einarsson, frændi okkar og
uppeldisbróðir Baldurs, reyndist
búa í borginni. Hann var þarna að
taka á móti Baldri og tók mig að
sér í leiðinni. Nokkrum dögum
seinna var ég kominn með vega-
bréf, herbergi á stúdentagarði og
farinn að sitja fyrirlestra, þökk sé
Stebba.
Við Baldur náðum strax vel
saman. Sér í lagi eru mér minn-
isstæð fyrstu námsárin. Við vorum
báðir að fikra okkur inn í klassík,
munurinn sá að þegar ég talaði um
þá fimmtu horfði hann spyrjandi á
mig og þegar ég skildi ekki sagði
hann að Tjækovskí ætti líka
fimmtu. Stebbi frændi bætti úr
þessari þröngsýni minni með því
að fara með okkur á „þá“ fimmtu í
Konserthúsinu. Við vorum líka
báðir til vinstri og Baldur fór með
mig á kínverskar kvikmyndir í
kjallara Stadsbiblioteksins. Þar
man ég eftir einni um mann sem
sat á stól allur nálastunginn meðan
sagað var gat á höfuðið á honum
og æxli fjarlægt, svo staulaðist
hann út úr herberginu. Ekki viss-
um við hvað við ættum að halda
um þetta. Á annarri mynd þegar
við stóðum upp spurði ég Baldur
hvað vonda lykt þetta væri af
manninum sem sat fyrir framan
okkur. Hvítlaukslykt, sagði heims-
maðurinn Baldur.
Auk okkar Baldurs voru þarna
á Volrat Tham-garðinum tveir
bekkjar- og bridsfélagar mínir,
Brynjólfur og Guðmundur Ægir.
Þessi fjórmenningahópur stytti
sér löngum stundir yfir tafli. Bald-
ur var öflugur skákmaður og
styrkleiki hans var varnarskák.
Þessi eiginleiki hans kom sýnileg-
ar í ljós í borðtennis sem hann lék
af mikilli list þannig að hann stóð
vel fyrir aftan borðið og tók í róleg-
heitum kúlurnar sem andstæðing-
urinn barði niður í borðið og sendi
þær til baka fagurlega snúnar.
Þetta lýsir Baldri vel.
Þegar ég hugsa um Baldur sé
ég fyrir mér blítt bros og björt
augu. Hann bar nafn með rentu.
Baldur merkir sá bjarti, sá blíði.
Hermann Þórisson.
Samstarfsmaður til margra ára
er fallinn frá, langt fyrir aldur
fram. Baldur Kristjánsson starf-
aði stóran hluta starfsævi sinnar
við Kennaraháskóla Íslands, síðar
menntavísindasvið Háskóla Ís-
lands. Baldur var hugmyndaríkur
og gerði margar áhugaverðar
rannsóknir á uppeldi og stöðu
barna á Norðurlöndum. Við und-
irrituð fengum Baldur til sam-
starfs í rannsóknarverkefni um
skólamenningu og námsáhuga
barna hér á landi. Það samstarf
var gefandi en Baldur var næmur
á allt sem tengdist málfari og
textagerð og glöggur þegar kom
að túlkun niðurstaðna.
Á vinnufundum okkar lék Bald-
ur jafnan við hvern sinn fingur en
hann var ekki mannblendinn að
eðlisfari. Verkefnið var þess eðlis
að mikil tími og umræða fór í
hönnun spurninga- og viðtalslista.
Þar var framlag Baldurs ómetan-
legt því hann hafði góða tilfinn-
ingu fyrir orðalagi og tengingum
við börn og þeirra hugarheim. Á
þessum fundum var einnig rætt
um menn og málefni og var Baldri
jafnan tíðrætt um sína fjölskyldu
sem hann unni mjög. Baldur var
að hluta til alinn upp á Egilsstöð-
um hjá fósturforeldrum. Mikill
hlýhugur fylgdi jafnan þegar það
fólk bar á góma.
Samskipti okkar við Baldur af-
mörkuðust að miklu leyti við um-
rætt rannsóknarverkefni. Þegar
erindaflutningi og greinaskrifum
lauk dró úr okkar samskiptum.
Baldur vann mikið heima og kom
ekki oft í heimsóknir til spjalls og
ráðgerða. Eftir á að hyggja hefur
heilabilunarsjúkdómurinn, sem
bankaði harkalega á dyr hjá hon-
um, verið farinn að gera vart við
sig en honum fylgir minnkandi
þörf fyrir samskipti. Með þessum
orðum viljum við þakka fyrir sam-
starfið í umræddu rannsóknar-
verkefni og góð kynni á samstarfs-
árunum í Kennaraháskólanum og
á menntavísindasviði.
Blessuð sé minning Baldurs
Kristjánssonar.
Börkur Hansen og
Amalía Björnsdóttir.
Baldur
Kristjánsson
✝
Sylvia Arason
Magnus Masa-
les fæddist 19. maí
1918. Hún lést 11.
júní 2009. Sylvia
fæddist í Maintou
og ólst upp í Glen-
boro, Manitoba.
Hún var dóttir
Guðrúnar Arason
Magnus og Peter
G. Magnus (Torfa-
son). Sylvia var
dótturdóttir Skafta Arasonar
sem fæddist á Hamri í Lax-
árdal, S-Þingeyjarsýslu, og
sonardóttir Torfa Magnússonar
sem bjó í Reykjavík og flutti
síðar vestur um haf.
Sylvia gekk í skóla í Winni-
peg og flutti síðar til Calgary
þar sem hún hóf starfsferil
sinn. Að nokkrum árum liðnum
flutti hún aftur til
Winnipeg til að
sameinast fjöl-
skyldu sinni á ný.
Sylvia átti langan
og farsælan starfs-
feril hjá Great
West Life trygg-
ingarfélaginu eða
til 1981 þegar hún
giftist Bill Masales
og flutti til Miss-
isauga við To-
ronto. Þegar Bill lést árið 1990
flutti Sylvia aftur til Winnipeg
þar sem hún lést 11. júní 2009.
Þá höfðu auk eiginmanns henn-
ar systkini hennar öll,
Eleanore Sinclair og bræðurnir
Lloyd og Herman Magnus, lát-
ist.
Útför hennar fór fram 23.
júní 2009 í Winnipeg í Kanada.
Sylvia var mikil fjölskyldu-
manneskja og var ákaflega stolt
af íslenskum uppruna sínum og
arfleifð og hélt ávallt nánum
tengslum við Arason- og Magn-
us-afkomendurna í Kanada. Ör-
lögin höguðu því þó þannig að
Sylvia giftist seint og eignaðist
ekki börn. Hún reyndist hins
vegar burðarstoð fjölskyldu
sinnar og var nátengd systkin-
um sínum og afkomendum
þeirra alla tíð.
Sylvia var eins og áður sagði
afar stolt af uppruna sínum.
Hún fór fimm sinnum til Íslands
til að hitta ættingja sína í föð-
urætt þess sem þetta ritar, þau
Jóhönnu Magnúsdóttur, fv. lyf-
sala, bróður hennar Brynjólf,
Magnús Richardson og þá bræð-
ur Jón S. og Hálfdan Helgasyni,
stórkaupmenn. Árið 1985 kom
Sylvia í síðustu heimsókn sína til
Íslands og þá með eiginmann-
inum Bill sem heillaðist af landi
og þjóð. Eins og Sylvia var Bill í
senn myndarmaður, ákaflega
hlýr og viðkunnanlegur.
Sá sem þetta ritar fæddist
1951 og var því ungur að árum
þegar Sylvia og hennar frænd-
garður hér á landi tengdust sem
mest. Sú skemmtilega tilviljun
varð þó síðar þegar Sylvia og
Bill urðu óvænt nágrannar okk-
ar hjóna. Á árunum 1981-83 var
undirritaður í framhaldsnámi
við McMaster-háskólann í Ha-
milton í Kanada, ásamt eigin-
konu og tveimur sonum. Eins og
áður sagði flutti Sylvia til Miss-
isauga við Toronto síðla árs
1981, þá nýgift Bill en Miss-
isauga er aðeins í tæplega 30
mínútna akstursfjarlægð frá
Hamilton.
Það var óvænt happ fyrir
okkur hjónin að verða skyndi-
lega nágrannar þeirra. Á fyrsta
degi endurfunda okkar og allan
námstímann vorum við hjónin
og synir okkar tveir umvafin
ástúð þeirra, örlæti og um-
hyggju sem auðgaði verulega
minningu okkar frá þessum
tíma. Og við útskriftina að loknu
námi mínu vorið 1983 mættu
þessi stórglæsilegu hjón og
héldu upp á ógleymanlegan dag
með okkur.
Með virðingu og þakklæti.
Gunnar Helgi
Hálfdanarson.
Sylvia Arason
Magnus Masales