Morgunblaðið - 22.07.2021, Qupperneq 45

vinskapur milli fjölskyldna okkar,
við áttum saman margar góðar og
eftirminnilegar stundir, sem eru
óendanlega dýrmætar í minning-
unni. Rúna óx úr grasi, varð ein-
staklega falleg og heillandi, jafnt
ytra sem innra, björt yfirlitum,
hjartahlý, umhyggjusöm og fág-
uð. Hún var hæglát, róleg og yf-
irveguð, málrómurinn blíður og
aðeins glettinn, smitandi hlátur og
bros. Það fylgdi henni birta og
gleði og hún gaf ætíð ríkulega af
sér.
Rúna var grafískur hönnuður,
afar flink og fær í sínu fagi. Hún
vann af kunnáttu og kostgæfni,
hávaðalaust, ástundaði öguð og
vönduð vinnubrögð, átti farsælt
samstarf við alla sem hún vann
með og sagði meiningu sína hreint
og beint án þess að særa nokkurn.
Það eru mörg framúrskarandi
verk sem eftir hana liggja.
Hún var okkur hjónum öflugur
liðstyrkur í gerð efnis og umbúða
fyrir fjölskyldufyrirtæki okkar og
samstarfið við hana var ómetan-
legt, hún var alltaf tillögugóð, víð-
sýn og fagleg. Ekki spillti fyrir að
hitta hana öðru hvoru í kaffi, þar
sem spjallað var um alla heima og
geima, um landsins gagn og nauð-
synjar.
Hún vildi rækta tengslin innan
Holts-ættarinnar, vann af krafti í
ættarmótsnefnd og í undirbúningi
fyrir jólasamkomur. Hún átti líka
frumkvæði að frænkukaffi og boð-
aði oftar en ekki til þeirra funda.
Nú hefur fækkað í frænkukaffinu,
fyrr á þessu ári kvaddi Halla,
móðursystir okkar, þetta jarðlíf
og nú er Rúna einnig horfin okkur
– alltof snemma.
Það er erfitt að sætta sig við
ótímabært fráfall hennar og
þungbært að örlögin skyldu ekki
gefa henni lengri tíma til að njóta
samvista við Palla og Nonna, fal-
legu drengina hennar, sem voru
henni svo hjartfólgnir og hún var
svo stolt af, við tengdadótturina
Maren og litlu Rúnu, sem var
henni yndislegur gleðigjafi, svo og
ættingja og vini, sem elskuðu
hana og vildu njóta nærveru
hennar.
Rúnu verður sárt saknað, hún
skilur eftir sig stórt skarð. Inni-
legar samúðarkveðjur til Palla og
Nonna, til systkina Rúnu og fjöl-
skyldunnar allrar sem sér á bak
yndislegri og einstakri konu.
Að leiðarlokum sendi ég elsku
Rúnu, frænku minni og vinkonu,
hjartans þakkir fyrir allt og allt.
Blessuð sé minning hennar.
Bergþóra Einarsdóttir.
Það er þyngra en tárum taki að
hugsa til þess að eiga ekki eftir að
geta hitt Rúnu frænku aftur; hún
hefur alltaf verið svo stór hluti af
lífi okkar systra og skilur eftir sig
skarð sem ekki verður fyllt.
Hennar er og verður sárt saknað.
Rúna var glaðlynd og brosti
með öllu andlitinu. Hún var alltaf
flott til fara og glæsileg. Öllum
leið vel í kringum hana. Henni var
annt um fólkið sitt og hafði sér-
staklega mikinn og einlægan
áhuga á börnunum í fjölskyldunni.
Við nutum góðs af því sjálfar sem
börn og svo börnin okkar síðar.
Hún hafði svo gaman af þeim öll-
um og Rúna frænka var líka í
miklu uppáhaldi hjá þeim. Þau
eiga um hana góðar minningar og
sakna hennar mikið.
Rúna var mjög fyndin og var
fljót að sjá spaugilegu hliðarnar á
tilverunni. Sérstaklega hafði hún
húmor fyrir sjálfri sér. Hún sagði
skemmtilega frá og oftar en ekki
fylgdi smitandi hláturinn á eftir.
Þegar hún hló þá var ekki annað
hægt en að hlæja með.
Rúna var hæfileikarík, hug-
myndarík, hörkudugleg og klár.
Það var alltaf gaman að fylgjast
með því sem hún var að gera
hverju sinni. Hún gerði ógrynni
auglýsinga og það kom fyrir að
hún fékk okkur til að sitja fyrir
þegar við vorum litlar. Hún sendi
manni stundum póst með gömlum
auglýsingum sem urðu oft að
mjög skemmtilegum tölvupósts-
samskiptum.
Umfram allt var Rúna mamma
með stóru M-i. Strákarnir hennar
voru henni allt, þeir voru alltaf í
forgangi og hún hugsaði svo vel
um þá alla tíð. Hún var svo enda-
laust stolt af þeim báðum og hafði
fulla ástæðu til. Það er þess vegna
svo sárt að hugsa til þess að hún
hafi ekki fengið meiri tíma í
ömmuhlutverkinu með litlu Rúnu
sinni. Við kveðjum elsku Rúnu
frænku með með miklum trega.
Elsku Nonni, Palli, Maren og
Rúna litla. Hugur okkar er hjá
ykkur. Minningin um dásamlega
frænku lifir.
Ásrún og Herborg.
Það voru þungbærar fréttir
þegar mamma sagði mér að Rúna,
móðursystir mín, væri fallin frá.
Rúna var alltaf mjög náin mér og
sýndi alltaf mér og minni fjöl-
skyldu mikinn áhuga þegar við
hittumst. Hún spurði alltaf mikið
um börnin mín og konu og hvað
væri að frétta og hafði gaman af
því að heyra um afrek barnanna
og okkar. Ég fékk oft að heyra
það að ég væri eins og litli bróðir
hennar, en ég fæddist fyrstur
barnabarna og bjó fyrstu mánuð-
ina á Vesturbrún. Hún var, eins
og Siggi frændi, 13 ára þegar ég
fæddist og var hún eins og hin
systkinin mikið að passa mig.
Fjölskyldan var henni allt og það
skein í gegn eftir að hún eignaðist
Palla og Nonna.
Mér fannst Rúna alltaf frekar
svöl frænka og var gaman að sjá
hvað hún var að bralla og þá sér-
staklega í vinnunni. Hún var graf-
ískur hönnuður og stofnaði strax
fyrirtæki eftir útskrift frá MHÍ á
Laugavegi. Mér fannst mjög töff
að stofan var á sama stað og leik-
fangaverslunin Liverpool. Alltaf
hafði hún tíma til að tala við mig
eða sýna mér eitthvað skemmti-
legt. Ég átta mig á því í dag að
hún var samt alveg á haus í vinnu
en það skipti hana engu máli. Hún
stækkaði fyrir mig myndir úr t.d.
Mogganum í hinu magnaða
Repromaster-tæki sem var rosa-
legt tæki á þeim tíma og tók heilt
herbergi. Þetta var eitthvað alveg
sérstakt og enginn annar átti
svona myndir.
Seinna fór ég svo að vinna sem
grafískur hönnuður og var það
m.a. vegna innblásturs frá henni
að ég valdi það starf. Það var svo
gleðilegt að við unnum saman á
stofu um nokkurt skeið. Það var
góð tilfinning að vita af henni
frænku minni þarna og gott að
leita til hennar.
Guð blessi alla fjölskylduna,
minning um yndislega frænku lif-
ir.
Þórir Brjánn.
Elsku Rúna var yndislegasta,
fyndnasta og góðhjartaðasta
frænka sem hægt er að hugsa sér.
Við bræðurnir munum aldrei
gleyma því hversu mikla ást og
kærleika hún sýndi okkur. Nær-
vera hennar hafði róandi og já-
kvæð áhrif, smitandi bros og hlát-
ur var hennar helsta vopn. Rúna
var alltaf til í leik og gaman hvort
sem það var í dótaleik með krökk-
um eða í borðspil með fullorðnum.
Synir hennar, Palli og Nonni, eru
á svipuðum aldri og við og eigum
við sameiginleg áhugamál og höf-
um svipaðan húmor. Við ólumst
upp í náinni vináttu og vorum að
mörgu leyti eins og bræður. Við
fjölskyldurnar eyddum oft heilu
dögunum, helgunum og vikunum
saman í heimsóknum, ferðalögum
og hvers konar hangsi og þá var
Rúna alltaf eins og önnur mamma
okkar. Minningar okkar um Rúnu
munu ávallt vera geymdar djúpt í
hjörtum okkar og við munum
aldrei gleyma þér. Við elskum þig,
Rúna frænka.
Litlu frændur þínir
Örn, Sigurður og Óskar.
MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. JÚLÍ 2021
✝
Sigrún Ingi-
björg Karls-
dóttir fæddist á
Blönduósi 21. maí
1937. Hún lést á
heimili sínu 6. júlí
2021.
Foreldrar henn-
ar voru Ásta Sig-
hvatsdóttir
vefnaðarkennari, f.
1. maí 1897, d. 25.
maí 1998, og Karl
Helgason, póst- og símstöðvar-
stjóri, f. 16. september 1904, d.
26. júní 1981. Bróðir Sigrúnar
var Sighvatur Karlsson bryti, f.
16. janúar 1933, d. 22. júlí
1997. Synir hans eru Karl heit-
inn Sighvatsson tónlistarmaður
og Sigurjón Sighvatsson kvik-
myndagerðarmaður.
Dóttir Sigrúnar er Ásta Sig-
hvats Ólafsdóttir leikkona, f.
20. júlí 1972, en sambýlismaður
hennar er Henrik Þór
Tryggvason bif-
vélavirki, f. 25.
apríl 1963. Börn
þeirra eru Pétur
Kári Henriksson,
sex ára, og Birgit
Elva Henriksdóttir,
níu ára. Faðir Ástu
er Ólafur Guð-
mundsson skóla-
stjóri, f. 4. júní
1941.
Sigrún lauk
námi í félagsráðgjöf frá Þránd-
heimi 1966 og vann hjá Reykja-
víkurborg, Barna- og unglinga-
geðdeild Landspítalans, hjá
Vestmannaeyjabæ og Félags-
málastofnun Reykjavík-
urborgar. Hún hætti störfum
árið 2007, en tók að sér ýmis
verkefni eftir það, m.a. hand-
leiðslu.
Sigrún verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju í dag, 22. júlí
2021, klukkan 13.
Eftirlætis frænka og kær vin-
kona er fallin frá. Minningarnar
hrannast upp og líða um hugann
ein af annarri.
Við Sigrún vorum systkinadæt-
ur en móðir hennar, Ásta, og faðir
minn, Sigfús, voru börn þeirra
hjóna Sighvatar Bjarnasonar
bankastjóra og konu hans, Ágústu
Sigfúsdóttur. Við Sigrún vorum
jafnframt síðustu eftirlifandi
barnabörn þeirra hjóna.
Sigrún ólst upp á Blönduósi og
bjó síðar á Akranesi ásamt for-
eldrum sínum, Karli Helgasyni og
frú Ástu, og Sighvati bróður sín-
um. Við frænkurnar hittumst þó
reglulega í fjölskylduheimsókn-
um, ýmist í Reykjavík eða á Akra-
nesi. Jafnframt fóstruðu foreldrar
Sigrúnar mig í nokkra mánuði ár-
ið 1946 eftir stórbruna æskuheim-
ilis míns á Amtmannsstíg 2.
Það var þó ekki fyrr en við vor-
um komnar á fullorðinsárin, eftir
nám og störf erlendis, að leiðir
okkar lágu saman á ný, á Íslandi.
Þá endurheimtum við tengslin og
á milli okkar varð einlæg vinátta
sem fylgdi okkur alla tíð. Dætur
okkar voru nálægt í aldri og við
Sigrún studdum hvor aðra í leik
og starfi.
Sigrún var traustur vinur og hjá
henni mætti maður alltaf skilningi
og hlýju. Hún var góður hlustandi
og átti auðvelt með að setja sig í
spor annarra. Hún var ræktarsöm
við vini og ættingja og var til að
mynda dætrum mínum og barna-
börnum einstaklega kær. Það var
hlátur og gleði í kringum Sigrúnu
og hún hafði góða kímnigáfu. Sig-
rún var sömuleiðis fjölfróð og vel
lesin og einstaklega minnug. Gáfur
og mannkostir Sigrúnar gerðu
hana jafnframt að einstakri fag-
manneskju sem félagsráðgjafi.
Hún var frumherji á sínu sviði og
hjálpaði til við að byggja upp fé-
lagsráðgjöf á Íslandi.
Sigrún átti marga, góða og
trausta vini sem hún naut sam-
veru með. Hún var einstök móðir
og amma og ömmubörnin tvö,
Birgit Elva og Pétur Kári, voru
sólargeislarnir í lífi hennar. Hún
naut þess svo innilega að sjá þau
vaxa og dafna og heimsótti þau
norður eins oft og hún gat. Það
gladdi hana svo mikið að sjá þau
blómstra í sveitinni. Hún saknaði
vissulega þess að hafa ekki Ástu,
einkadóttur sína, nær en gladdist
um leið yfir því að dóttir hennar
hefði skapað sér gott líf og fallegt
heimili fyrir norðan með manni
sínum, Henrik Tryggvasyni.
Lífskraftur Sigrúnar var mikill
og hún tókst á við mótlæti í lífinu
af miklu æðruleysi. Hún hafði
tvisvar sinnum tekist á við
krabbamein og náð bata. Hins
vegar var þriðja orrustan hennar
hinsta. Það er sárt að sjá á eftir
Sigrúnu frænku og ég mun sakna
hennar mikið. Ég ylja mér hins
vegar við góðar minningar og
þakka samferðina. Við mæðgur,
ég og dætur mínar, Valdís og
Brynja, vottum Ástu og fjöl-
skyldu, okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Einn morgun, skömmu eftir
andlátið, sagði níu ára dóttursonur
minn: „Amma, það tekur fimm
daga að komast til himna og þar
mun Sigrún frænka búa í fallegri
skýjaíbúð og líða svo vel. Hún var
svo skemmtileg og hún knúsaði
svo vel.“ Elsku frænka, nú ertu
komin á leiðarenda.
Ágústa G. Sigfúsdóttir.
Ég kynntist Sigrúnu 28. sept.
1955. Við vorum farþegar á Gull-
fossi sem fór frá Reykjavík þetta
fallega haustkvöld. Við vorum á
leið í Norræna lýðháskólann í
Kungälv í Svíþjóð, og í þá daga tók
það fjóra og hálfan sólarhring með
skipi til Kaupmannahafnar og
nokkurra tíma lestarferð frá
Kaupmannhöfn á áfangastað.
Okkur Sigrúnu kom strax mjög
vel saman. Við vorum einu íslensku
nemendurnir, en þarna var ungt
fólk frá öllum Norðurlöndunum.
Hver talaði sitt tungumál og kenn-
ararnir sænsku, dönsku og norsku,
en eftir nokkurn tíma skildu allir
alla. Við Sigrún sungum íslensk lög
á öllum skemmtunum, hún spilaði
á gítar svo það var vinsælt. Við vor-
um almennt kallaðar Ásrún og Sig-
rún, alltaf saman.
Þegar skólanum lauk fórum við
að vinna á Sahlgrenska sjúkrahús-
inu í Gautaborg. Ákveðið var að
ferðast til Finnlands að heim-
sækja skólasystkin okkar. Það var
erfitt að vinna á sjúkrahúsinu, sér-
staklega fyrir Sigrúnu sem var
alóvön þess háttar vinnu, en hún
lét það ekki stoppa sig, og við kom-
umst af stað til Finnlands, stór-
skemmtileg ferð þrátt fyrir ýmis
óhöpp, t.d. að fara í ranga lest frá
Stokkhólmi til Sundsvall, en allt
endaði vel. Við hlógum að öllum
óhöppum og skemmtum okkur vel
í þessu ferðalagi.
Heim til Íslands fórum við í nóv-
ember, og þá skildi leiðir okkar. Ég
flutti alfarin til Svíþjóðar hálfu ári
seinna, þegar ég giftist Svía. 1960
kom Sigrún og dvaldist hjá okkur
Lasse um tíma meðan hún var að
bíða eftir vinnu á Braathen Safe í
Ósló, þar sem hún var nokkur ár
áður en hún fór í skóla í Þránd-
heimi og varð þar félagsráðunautur
og í framhaldi af því fyrsti fé-
lagsráðunautur Reykjavíkur.
Við héldum alltaf sambandi og
hittumst þegar við gátum. Hún
var með í áttræðisafmæli mínu í
Reykjavík 60 árum eftir að við
hittumst fyrst, og þegar hún varð
áttræð var henni gefin ferð til út-
landa og valdi að koma til okkar
Lasse í Gautaborg.
Það var indæl vika, mikið hlegið
að venju. Sigrún var komin með
staf til stuðnings út af svima, og
ekki neinn venjulegan staf, hann
var fallega grænn á lit með glitr-
andi steinum. Stafurinn varð svo
oftast eftir þegar við vorum í búð-
um, en fannst alltaf aftur.
Um daginn hringdi ég til
Sigrúnar. Við spjölluðum góða
stund, henni var þungt fyrir
brjósti og sagðist vera þreytt af
meðulum, en gaf sér tíma til að
segja mér frá Ástu og fjölskyldu
sem höfðu verið í sumarfríi austur
á landi í sól og blíðu. Þau voru
hennar líf og yndi, Ásta, Birgit og
Pétur Kári. Nokkrum klukku-
stundum seinna var hún dáin.
Ég er forsjóninni eilíft þakklát
fyrir að ég hringdi einmitt þetta
kvöld.
„Það er gott að fá að deyja á
sumrin, þá flýgur sálin út í sól og
birtu.“
Elsku Ásta, við Lasse sendum
þér og fjölskyldunni innilegar
samúðarkveðjur.
Ásrún.
Vináttan er líklega eitt af því
dýrmætasta sem lífið færir mann-
fólkinu hér á jörð. Í meira en hálfa
öld höfum við Sigrún Karlsdóttir
átt einlæga vináttu og samleið í líf-
inu bæði í gleði og sorg. Ekkert
verður því samt í mínu lifi eftir
andlát Sigrúnar vinkonu minnar.
Haustið 1969 kynntumst við ungir
og stoltir félagsráðgjafar, meðal
þeirra fyrstu á Íslandi, önnur með
próf frá Noregi og hin frá Dan-
mörku. Við vorum mættar til leiks
reiðubúnar „að bjarga heiminum“
eða í það minnsta að taka þátt í að
koma á nútímalegri félagsþjón-
ustu á Íslandi. Við áttum samleið
vorið 1970 þegar verið var að
koma á laggirnar fyrstu félags-
málastofnun á Íslandi, Félags-
málastofnun Reykjavíkurborgar,
og vorum svo lánsamar að verða
þátttakendur í þeirri vegferð sem
einkenndist af gleði og stolti allra
þeirra sem þar komu að verki.
Nokkru síðar var Sigrún „sótt“ til
annarra starfa þegar barna- og
unglingageðdeildin, BUGL, var
stofnuð. Þar var Sigrún sannar-
lega líka á heimavelli því fáum hef
ég kynnst sem betur var fallin til
meðferðarstarfa og handleiðslu. Í
kjölfar Vestmannaeyjagossins
varð Sigrún virk í að skipuleggja
og útfæra hjálparstarf við Vest-
mannaeyinga og seinna réðst hún
sem félagsmálafulltrúi til Vest-
mannaeyjabæjar og þangað flutti
hún með einkadótturina Ástu.
Vestmannaeyjaárin mörkuðu
þáttaskil í líf Sigrúnar og þeirra
mæðgna. Þar eignaðist Sigrún
nokkra af sínum bestu vinum sem
studdu hana til þess góða lífs sem
entist henni ævina á enda. Eftir
árin í Vestmannaeyjum sneri Sig-
rún aftur til starfa hjá Félagsþjón-
ustunni í Reykjavík og vann þar í
margvíslegum hlutverkum allt til
starfsloka. Þar áttum við aftur
samleið í tólf ár. En fyrst og
fremst vorum við Sigrún vinkonur
og sálufélagar allt frá fyrstu tíð og
ekki spillti fyrir að Ingólfur mað-
urinn minn deildi þeirri vináttu
meðan hans naut við. Mesta lán
Sigrúnar í lífinu var að eignast
dótturina Ástu, sem var hennar
mikla stolt og gleði og segja má að
hamingjan hafi fullkomnast þegar
efnilegu barnabörnin tvö komu til
sögunnar. Sigrún blátt áfram
ljómaði þegar hún talaði um
barnabörnin og sýndi mér myndir
af þeim. Ástin til þeirra og Ástu
var það sem hvatti Sigrúnu til að
gera allt sem í hennar valdi stóð til
að ná heilsu og fá með þeim fleiri
ár en „mennirnir biðja en Guð
ræður“ og nú er komið að kveðju-
stund. Sigrún var vinmörg og afar
trygg vinum sínum. Hún uppskar
líka í samræmi við það alla ævina,
en kannski mest þegar á reið og
halla tók undan fæti síðustu miss-
erin. Að öðrum ólöstuðum var þó
Ágústa frænka og vinkona hin
sterka stoð Sigrúnar, nú sem áð-
ur, og hafi hún einlægar þakkir
fyrir. Við leiðarlok kveð ég Sig-
rúnu vinkonu mína með trega en
einnig gleði og þökk í hjarta.
Minningin lifir.
Lára Björnsdóttir.
Kær vinkona mín, Sigrún Karls-
dóttir, er látin. Við Sigrún kynnt-
umst í Vestmannaeyjum þegar
hún flutti þangað með Ástu, dóttur
sína, árið 1978. Ég tók viðtal við
Sigrúnu fyrir Eyjablaðið það ár og
ræddum við um störf hennar sem
félagsmálafulltrúi. Sigrún var
fyrsti fagmenntaði félagsmála-
fulltrúinn sem ráðinn var til Eyja
og beitti sér þar fyrir mörgum
framfaramálum. Fljótt tókst vin-
skapur með okkur tveimur og
börnum okkar, þeim Ástu, Huldu
Ásgerði og Magnúsi Jóhanni.
Vestmannaeyjar eru ævintýra-
heimur og börnin nutu þess að
ganga nýju fjöruna eða fara í
Klaufina. Svo ég tali nú ekki um að
fara upp á Eldfell, sem enn var svo
heitt að gúmmísólar bráðnuðu á
nýjum gönguskóm vinkonu minn-
ar, þegar numið var staðar um
stund. Sigrún var mikill fagurkeri
og sælkeri, oft sátum við veislur að
lokinni útiveru, þá var borin fram
nýbökuð eplakaka eða rúllutertan
góða með rjóma og ávöxtum.
Seinna þegar þær mæðgur voru
fluttar til Reykjavíkur var oft setið
lengi yfir dögurði og góðu spjalli.
Allt sem Sigrún bauð upp á bar
hún fram af einstakri smekkvísi og
natni.
Hún kenndi mér að vefja
aðventukrans og skreyta eftir öll-
um kúnstarinnar reglum. Fyrsta
helgin í aðventu varð okkur heilög
á Eyjaárum Sigrúnar, kransinn
vafinn og síðan hnoðað í nokkrar
smákökusortir. Næsta dag hófst
baksturinn og á meðan dunduðu
börnin sér við föndur og
smákökusmakk.
Ég hafði gaman af að grilla á
þessum árum og reif fram kola-
grillið við fyrsta sólargeisla. Þá
þótti mér sjálfsagt að snæða úti í
garði og áttaði mig ekki alltaf á
hitastiginu, fyrr en vinkona mín
var farin að skjálfa á beinunum.
Minnisstæð varð ferð okkar á
Heimaklett einn fagran sumardag
þegar Sigrún var gestkomandi í
Eyjum. Þá lá vel á okkur vinkon-
unum og Sigrún var einstaklega
létt á fæti, svo létt að hún hoppaði
niður af syllu. Þá brast ökklinn og
hófust miklar tilfæringar við að
koma henni undir læknishendur.
En þessi ferð gleymdist aldrei.
Sigrún var dugleg að iðka þakk-
læti og gleði yfir því sem lífið færði
henni. Fegurð himinsins, fallega
tréð í garðinum eða dásemd sól-
arlagsins, allt gladdi það hana.
Hún var unnandi tónlistar og leik-
listar og naut þess að hlusta á sí-
gilda tónlist og óperur eða að horfa
á góða leiksýningu. Sigrún kunni
að rækta vinskapog vinátta hennar
var mikilvæg. Á ögurstundu í lífi
mínu reyndist hún mér ómetanleg-
ur vinur. Vinátta okkar hélst frá
upphafsdögunum í Eyjum til dags-
ins í dag. Ég kveð nú mína kæru
vinkonu og þakka henni fyrir allt
gott sem hún hefur kennt mér og
allar gleði- og sorgarstundir sem
við höfum deilt. Elsku Ásta og
Henrik, Birgit Elva og Pétur Kári,
þið voruð sólargeislarnir í lífi Sig-
rúnar. Geisli minninganna styrki
ykkur á sorgarstundu.
Halldóra Magnúsdóttir.
Sigrún Karlsdóttir HINSTA KVEÐJA
Einstök kona er látin.
Sigrún var vönduð kona
og mikill fagurkeri. Hún
átti fallegt heimili sem
gaman var að heimsækja.
Hún sá fegurðina í því
smáa. Hvernig eitt lítið sal-
atblað getur breytt borð-
haldi í „lækkert“ veislu-
borð. Allt það fallega sem
hún hafði upplifað; tón-
leika, bækur, leikhúsferðir.
Sögur af yndislegu barna-
börnunum og samferða-
fólki. Hún kunni þá list að
samgleðjast en ekki síður
að samhryggjast.
Ég varð alltaf ríkari eftir
samtöl við hana og hugsaði
oft að ég ætti að fara mér
hægar og njóta þess smáa í
náttúrunni og í samskipt-
um milli fólks.
Takk Sigrún fyrir ein-
staka vináttu og tryggð.
Ástu og fjölskyldu sendi
ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kristjana
Sigmundsdóttir.
- Fleiri minningargreinar
um Guðrúnu Þórisdótt-
ur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.