Morgunblaðið - 22.07.2021, Síða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. JÚLÍ 2021
✝
Kristinn Krist-
insson húsa-
smíðameistari
fæddist í Reykja-
vík 30. nóvember
1953. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Mörk 11. júlí
2021.
Hann var sonur
hjónanna Kristins
Daníelssonar, raf-
virkja og ljósa-
meistara hjá Þjóðleikhúsinu, f.
1926, d. 2017, og Hólmfríðar
Ásmundsdóttur kjólasauma-
meistara, f. 1932, d. 2020.
Systkini Kristins eru Daníel, f.
1950, d. 2017, Ásmundur, f.
1951, Hólmfríður Guðbjörg, f.
1955, Knútur, f. 1958, Magnús,
f. 1959, Sigurður, f. 1961, og
Áslaug, f. 1962.
Eftirlifandi eiginkona Krist-
ins er Ásdís Þórarinsdóttir, f.
17. desember 1953, en hún og
Kristinn fóru að vera saman á
unglingsárum þótt þau hafi
ekki gengið í hjónaband fyrr
en 7. september 2013. For-
eldrar Ásdísar voru Sigrún
Torfadóttir, f. 1932, d. 2014, og
Þórarinn Björgvinsson, f. 1936,
d. 1982.
Börn Kristins og Ásdísar eru
1) Sigrún Krist-
insdóttir, f. 1978,
maki Hinrik Már
Ásgeirsson, f.
1978. Þeirra börn:
Ásgeir Kristinn, f.
2008, og Halla Sig-
rún, f. 2010. 2)
Kristinn Gunnar
Kristinsson, f.
1987, maki Mar-
grét Jóna Gests-
dóttir, f. 1988.
Þeirra dætur eru Snædís Rún,
f. 2018, og nýfædd dóttir.
Kristinn ólst upp á Sogavegi
90 í Reykjavík og fór ungur að
vinna í byggingarvinnu hjá afa
sínum. Hann lærði síðar tré-
smíðar í Iðnskólanum í Reykja-
vík og lauk meistaraprófi í
húsasmíðum árið 1979. Hann
starfaði við fag sitt alla tíð og
byggði meðal annars hús
þeirra hjóna að Álfhólsvegi 104
í Kópavogi og sumarhús fjöl-
skyldunnar í Öndverðarnesi.
Kristinn var félagslega sinn-
aður og sat í stjórn Meist-
arafélags húsasmiða um árabil,
auk þess sem hann var félagi í
Kiwanisklúbbnum Höfða.
Útförin fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 22.
júlí 2021, klukkan 13.
Elsku hjartans pabbi minn,
nú ert þú fallinn frá.
Seinasta árið gekkstu í gegn-
um mjög erfið veikindi sem
snögglega rændu þér frá mér og
orð fá því ekki lýst hve þung-
bært það var. Frá því að það
gerðist hefur hafsjór af tilfinn-
ingum runnið í gegnum huga
minn og hefur söknuðurinn ver-
ið mikill. Af svo mörgum góðum
minningum er að taka og eru
mér ofarlega í minni allar skíða-
ferðirnar okkar. Þú varst með
ótrúlegt verkvit og er ég alveg
óendanlega þakklát fyrir allt
sem þú kenndir mér, ég mun til
dæmis aldrei gleyma stundinni
sem þú kenndir mér að bora í
vegg og kvöldinu sem við eydd-
um í að bera á girðinguna heima
á Álfhólsveginum.
Þú varst alltaf tilbúinn að
hjálpa til við allt og mér sér-
staklega eftirminnilegt þegar
þið mamma komuð út til Sví-
þjóðar að hjálpa okkur að mála
íbúðina okkar. Þar sýndir þú
sterkt þinn einstaka karakter,
sem var jákvæðni, styrkur og
baráttuvilji, þegar þú hvattir
mig áfram þegar ég hélt að
verkið myndi aldrei klárast.
Það var alveg yndislegt að sjá
hvað þú naust þess að vera með
barnabörnum þínum og eiga þau
dýrmætar minningar meðal ann-
ars um veitingastaða-, leikhús-
og veiðiferðir að ógleymdum
minningum um snjóhúsabygg-
ingar með þér, en þau segja að
enginn kunni að byggja snjóhús
eins og afi Kiddi.
Ég get ekki sagt þér hversu
mikið ég sakna allra morgun-
símtalanna okkar þar sem við
ræddum allt milli himins og
jarðar og hef ég í ófá skipti ver-
ið komin með símann í höndina
þegar ég hef fattað að það er
ekki lengur hægt að hringja í
þig.
Þú varst mikill sveitakarl og
verst finnst mér að þú náðir
aldrei að komast í sveitina mína,
við vorum búin að tala svo mikið
um hana og hlakka svo mikið til
að eyða saman tíma þar.
Elsku pabbi minn, ég kveð
þig á orðunum sem þú kvaddir
mig alltaf með:
„Love you!“
Þín
Sigrún Kristinsdóttir.
Elsku bróðir og vinur, nú
þegar þú ert fallinn frá rifjast
upp margar góðar minningar. Af
Sogaveginum þar sem ávallt var
líf og fjör í okkar stóra systk-
inahópi. Þú fórst Í Vatnaskóg
með okkur Dassa þrátt fyrir
ungan aldur. Eftir það varstu
ávallt mikill skógarmaður. Við
fylgdumst mikið að, ég og Kiddi,
bæði í vinnu og áhugamálum.
Við fórum oft saman á tónleika
hér á landi ásamt eiginkonum
okkar og ógleymanleg er ferð
okkar bræðra á tvenna Rolling
Stones-tónleika á Wembley.
Kiddi hafði mikinn áhuga á
íþróttum og var gaman að hafa
verið með honum á Laugardals-
velli ásamt fleirum úr fjölskyld-
unni þegar Víkingur varð bik-
armeistari 2019. Það hefur verið
hefð hjá okkur systkinunum að
öll stórfjölskyldan hittist ávallt
17. júní og á jóladag. Kiddi
ásamt Bubbu hafði veg og vanda
af þessum veislum, enda vildi
Kiddi að fjölskylduböndin
myndu haldast með næstu kyn-
slóðum. Þessar veislur voru oft
mjög fjörugar enda margir
komnir saman. Við eigum eftir
sakna þess í komandi jólaboðum
að hafa ekki Kidda til að leiða
hópinn í gegnum Höfuð, herðar,
hné og tær.
Í vinnu hafði Kiddi gott orð-
spor enda hann var bæði dug-
legur og góður fagmaður. Hann
sinnti einnig félagsstörfum af
fullum krafti. En fyrst og fremst
var Kiddi góður maður sem setti
fjölskylduna í fyrsta sæti.
Á þessari kveðjustund langar
mig að þakka þér fyrir ynd-
islegar samverustundir í gegn-
um lífið.
Dídi, Sigrún, Kristinn Gunnar
og fjölskyldur, ykkar missir er
mikill en við Sigrún vottum ykk-
ur innilega samúð okkar.
Ásmundur (Ási bróðir).
Í dag kveðjum við Kidda
bróður, mág og frænda.
Það er margs að minnast og
margt að þakka.
Núna yljum við okkur við
myndir og minningar um sam-
verustundir og síðasta símtalið,
þegar Kiddi sagðist koma heim
á næstu dögum.
Kiddi var trésmíðameistari að
húsinu okkar, við vorum ná-
grannar í mörg ár og áttum við
fjölskyldurnar margar góðar
samverustundir. Það var stelp-
unum okkar ógleymanlegt þegar
Kiddi bauð þeim með í bæj-
arferðir á Þorláksmessu og á
skíði.
Kiddi var með afbrigðum
hjálpsamur og er skrítið að geta
ekki lengur hringt í hann að
leita góðra ráða eða bara til að
spjalla. Jóla- og 17. júní-boðin
sem þau Kiddi og Bubba skipu-
lögðu og héldu heima hjá Bubbu
voru þau allra skemmtilegustu.
Núna er komið skarð í Sogaveg-
arhópinn þegar tveir af bræðr-
unum eru fallnir frá. Þeir bræð-
urnir Kiddi og Dassi létust báðir
á besta aldri og finnum við sárt
fyrir því þegar fjölskyldan hitt-
ist.
Sérhver draumur lifir aðeins eina nótt
sérhver alda rís en hnígur jafnan
skjótt
hverju orði fylgir þögn
og þögnin hverfur alltof fljótt.
En þó að augnablikið aldrei fylli stund
skaltu eiga við það mikilvægan fund
því að tár sem þerrað burt
aldrei nær að græða grund.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
Þú veist að tímans köldu fjötra
enginn flýr
enginn frá hans löngu glímu aftur
snýr.
Því skaltu fanga þessa stund
því fegurðin í henni býr.
(Bragi Valdimar Skúlason)
Við vottum ykkur, elsku Dídí,
Sigrún, Kristinn Gunnar og fjöl-
skyldur, okkar innilegustu sam-
úð.
Magnús, Dagný, Hrefna,
Sandra, Lilja, Freyja Rut
og fjölskyldur.
Þegar kær fjölskyldumeðlim-
ur fellur frá rifjar maður gjarn-
an upp fyrstu kynni. Svo er
einnig með Kristin, sem alla tíð
var kallaður Kiddi. Þar sem við
Ásdís, eftirlifandi eiginkona
hans, og ég erum systradætur,
og Dídí og móðir hennar bjuggu
alltaf með ömmu okkar, var
mikill samgangur milli heimil-
anna því amma var heimsótt
mjög reglulega.
Svo var það eitt árið þegar
Dídí var sextán ára að skyndi-
lega var farið að tala um ungan
mann þegar við komum í heim-
sókn. Kiddi var mættur inn í líf
hennar og vílaði ekki fyrir sér
að stökkva yfir Fossvogsdalinn,
hvort sem var í birtu eða
myrkri, til að heimsækja hana
og halda svo heim á Sogaveginn
að heimsókn lokinni – eða allt
þar til hann hætti að halda
þangað og var bara um kyrrt á
Álfhólsveginum hjá Dídí sinni.
Þessi eðaldrengur vann sig
fljótt inn í hug og hjörtu fjöl-
skyldunnar, alltaf boðinn og bú-
inn að liðsinna öðrum. Hann var
glettinn og hafði gaman af að
segja sögur, sem gjarnan voru
með gamansömum tóni, enda
átti hann auðvelt með að blanda
geði við fólk, hvort sem var í
tengslum við vinnu, áhugamál
eða innan fjölskyldunnar.
Kiddi og Dídí voru einstak-
lega umhyggjusöm við eldri son
minn Guðjón, þegar hann var
barn og þau enn barnlaus. Þá
komu þau oft við hjá mér um
helgar og fengu hann lánaðan til
að fara með niður á Tjörn að
gefa öndunum brauð. Svo var
auðvitað rennt við í ísbúðinni,
áður en honum var skilað aftur
heim. Þetta voru sæludagar hjá
þeim og milli þeirra mynduðust
sterkar tengingar.
Eins og gerist og gengur í
erli lífsins fækkaði aðeins fund-
um okkar þegar amma féll frá
og við vorum upptekin hvort
með sína fjölskylduna, en fjöl-
skylduboð og heimsóknir milli
mæðra okkar Dídíar voru þó
áfram tenging okkar í milli.
Eftir að ég missti manninn
minn sýndu þau mér mikla hlýju
og umhyggju og mér var gjarn-
an boðið með þegar fjölskylda
þeirra hittist, enda höfum við
Dídí oft grínast með að við séum
eins og þær samheldnu systur,
sem mæður okkar voru.
Vinir og félagar skipuðu alltaf
stóran sess í lífi Kidda og Dídíar
og þegar ég mætti í það sem ég
taldi að ættu að vera lítil fjöl-
skylduboð var þar fullt af vinum
þeirra og starfsfélögum Kidda
og alltaf var glatt á hjalla, þótt
vín væri ekki haft um hönd.
Í desember árið 2019 bauð ég
bræðrum mínum og eiginkonum
þeirra, ásamt Dídí og Kidda, í
mat. Mér fannst mikilvægt að
við héldum öll góðu sambandi
hvert við annað og við töluðum
um að endurtaka svona hitting
reglulega.
Eins og vanalega lék Kiddi á
als oddi, hress og kátur og sagði
skemmtisögur langt fram á nótt.
Þetta var dásamleg kvöldstund
og yndislegt að eiga þessa góðu
minningu um hann, því nokkrum
mánuðum síðar fékk hann áfall,
sem tók hann í raun út úr lífi
okkar allra, þótt hann hafi ekki
látist fyrr en þann 11. júlí síð-
astliðinn.
Ég, ásamt sonum mínum
Guðjóni og Guðlaugi og fjöl-
skyldum þeirra, votta Dídí og
börnum hennar, tengdabörnum
og barnabörnum samúð okkar.
Minning um mætan mann lifir
áfram.
Guðrún Bergmann.
Þegar ég var lítil var há-
punktur vikunnar þegar Kiddi
og Dídí komu í heimsókn eða
þegar við fórum til þeirra. Ef
þau komu til okkar fann ég oftar
en ekki á mér þegar þau voru
væntanleg, reyndist það yfirleitt
rétt og komst ég þá eiginlega
ekki nógu hratt niður stigann
heima til þess að heilsa þeim.
Ég dýrkaði þau og dáði og geri
enn enda vita allir sem þekkja
til hversu frábær þau eru. Kiddi
var gull af manni, ég gat alltaf
leitað til hans og átti ég í honum
aukapabba. Þegar ég var ung-
lingur fannst mér ekki nógu lýs-
andi fyrir það hver Kiddi og
Dídí voru að kalla þau vinafólk
pabba og mömmu, nei þau eru
mamma mín og pabbi, bara í
öðru veldi. Í þeim á ég aukasett
af foreldrum og allir sem þekkja
mig hafa heyrt mig tala um
mömmu og pabba í öðru veldi.
Við Kiddi áttum dásamlega
vináttu og hefur alltaf hlakkað í
mér að segja honum og Dídí frá
því sem er að gerast í mínu lífi.
Kiddi var mikill aðdáandi Roll-
ing Stones og hef ég alltaf hugs-
að til hans þegar ég sé merki
Stones og varð til sú hefð að
þegar ég fór utan var alltaf
markmið að kaupa eitthvað
merkt hljómsveitinni og gefa
Kidda. Sú hefð hélst alveg fram
á eina af síðustu utanlandsferð-
um mínum fyrir veikindi Kidda
og mun ég alltaf hafa augastað á
merkinu og hugsa hlýtt til hans.
Þegar ég hugsa til Kidda og
hversu kær hann var mér er eitt
sem stendur upp úr. Á 16 ára
afmælisdaginn minn lofaði hann
mér því að ef þess þyrfti myndi
hann glaður ganga með mér inn
kirkjugólfið á brúðkaupsdaginn
minn. Þetta þykir mér svo óend-
anlega vænt um, hann nær
kannski ekki að vera með mér í
persónu á viðburðum í lífi mínu
hér eftir en hann mun alltaf
vera með mér í anda og eiga
stóran stað í hjarta mínu.
Ég gæti setið við skrif í
marga daga og talað um það
hvað Kiddi var frábær,
skemmtilegur og fyndinn en ég
trúi því að allir sem hafa kynnst
Kidda viti nákvæmlega hversu
góður maður hann var, ég hef
aldrei séð sólina fyrir honum og
mun það aldrei breytast.
Elsku Kiddi minn, ég sakna
þess svo innilega að fá símtöl frá
þér, hvort sem það var til þess
að fá hjálp við að panta eitthvað
misgáfulegt á netinu, til þess að
syngja fyrir mig afmælissönginn
eða bara til þess að heyra í mér
hljóðið og stríða mér smá. Það
er skrítið að þegar komið er á
Álfhólsveginn sé enginn Kiddi
þar til að spjalla við og hlæja
með.
Elsku Kiddi, síðustu daga hef
ég hlegið og grátið til skiptis á
meðan ég rifja upp öll góðu
augnablikin og frábæru minn-
ingarnar okkar. Missir okkar
sem þekktum þig er mikill og
sakna ég þín ólýsanlega mikið.
Ég er heppnasta stelpa heims
að hafa átt þig og vináttu okkar
og mun minning þín fylgja mér
út ævina. Takk fyrir allt elsku
besti Kiddi minn, takk fyrir all-
ar góðu stundirnar, alla hjálpina
og hláturinn, þú varst besti
aukapabbi sem hægt er að óska
sér.
Ég er svo þakklát fyrir þessa
auka fjölskyldu mína og sendi
þeim Dídí, Sigrúnu, Kristni
Gunnari og fjölskyldum þeirra
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur en við syrgjum saman
elsku besta Kidda okkar sem við
þurftum að kveðja allt of
snemma.
Eydís Sigrún Jónsdóttir.
Við Kiddi kynntumst um það
bil 10 ára. Þá strax mátti sjá
hvað hann var vinnusamur. Við
Sogaveginn stóðu Vonarland og
Brekka. Á Vonarlandi var Ingv-
ar Helgason með lager fyrir
leikfangaheildsölu. Þetta var
fyrir tíma flutningagámanna.
Ingvar flutti inn leikföng, ég
man aðallega eftir skipa- og
flugvélamódelum. Þessi varning-
ur kom í stórum trékössum.
Sennilega var tínt í stykkjatali
upp úr kössunum og borið á
höndum inn á lagerinn sem var í
aflögðu fjósi. Þar var annað
gengi sem raðaði upp í hillur.
Þessi vinna var unnin fram í
myrkur og launin voru flugvéla-
og skipamódel. Allt varð að
komast í búðirnar fyrir jól. Allt-
af var það Kiddi sem lét vita að
nú væri vinna. Á Brekku leigði
annar heildsali, Gói, hann flutti
inn glervöru, kaffi- og matarstell
frá Kína og Austur-Evrópu.
Þessi vara kom líka í trékössum,
öllu pakkað inn hálm. Það þurfti
að skilja allt frá hálminum og
koma inn í hillur og hálminum
niður í kjallara, sem var undir
lagernum. Þegar leikurinn var
farinn að æsast fórum við með
hálminum líka niður í kjallara
og fengum að slást í smá stund
þangað til við urðum þreyttir og
meðfærilegri. Kiddi var í sam-
bandi við Góa fram á fullorðins-
árin, þá kom í ljós að Gói hét
Þorgrímur Guðlaugsson.
Á Brekku var annar leiguliði,
Gunnar Daníelsson, eins konar
hobbíbóndi. Gunnar hélt kindur,
sáði og sló túnin, við strákarnir
hjálpuðum til við að snúa heyinu
og koma því í hlöðuna sem var á
staðnum. Ég þurfti bara að
nefna það við Kidda, hvort við
ættum að fara að veiða, þá var
slegið til. Fyrstu túrarnir vor í
læk uppi við Laxalón. Lækurinn
rann frá laxeldisstöðinni og nið-
ur í Grafavog. Við hjóluðum
þarna upp eftir, um 6 km hvor
leið og nóg af fiski. Við vorum
innan við tólf ára. Á veturna fór-
um við á jakahlaup inn á Elliða-
árvog, þetta var stórhættulegt,
við lærðum allt um sjávarföllin á
eigin skinni og komum oft votir
og kaldir heim. Þetta var á þeim
árum þegar krakkar fóru út á
morgnana og komu inn á kvöld-
in. Og við vorum svo sem ekki
yfirheyrðir um hvar við hefðum
verið. Við vorum orðnir ca 16
ára þegar pabbi minn fékk að-
gang að sumarhúsi uppi á Kjal-
arnesi. Ég fékk leyfi til að fara
með Kidda þangað upp eftir.
Þetta hefur verið 1969. Á staðn-
um var kolagrill. Svona höfðum
við bara séð á myndum en töld-
um okkur vita hvernig átti að
nota það. Eftir helgina fórum
við í Ellingsen og spurðum um
grillkol, einn afgreiðslumaðurinn
mundi eftir að það væri eitthvað
slíkt til inni á lager, það væri
ekkert verð á því. Það endaði
með að við fengum pokann á
eina krónu. Helgina eftir var
þetta prófað með nokkrum vin-
um, við vorum sammála um að
við hefðum aldrei smakkað betri
hamborgara. Ekki skemmdi fyr-
ir að það var stutt að fara yfir í
Saltvík.
Síðustu fimm árin reddaði
Kiddi okkur veiði í vatni uppi í
Kjós hjá vinnuveitanda sínum.
Þangað fórum við einu sinni á
ári, ég, Kiddi, Palli og Nonni, og
veiddum úr bát þangað til við
töldum komið nóg, nutum svo
vellystinga hjá Rannsý og Eiríki
fram í myrkur, sælir og saddir
héldum við svo heim.
Kiddi og Dídi voru afar sam-
rýnd hjón, góðir foreldrar og
frábær afi og amma. Þau
byggðu sér sumarhús, ferðuðust
með börnunum og síðast en ekki
síst voru þau góðir vinir vina
sinna. Elsku Dídí, Sigrún og
fjölskylda, Kristinn Gunnar og
fjölskylda, við Hrönn sendum
ykkur innilegar samúðarkveðjur
á þessum erfiðu tímum.
Einar Þór Lárusson,
Hrönn kristjánsdóttir.
Kiddi smiður var enginn
venjulegur smiður, hann var
miklu meira. Leiðir okkar lágu
saman fyrir hartnær 40 árum og
alla tíð síðan hefur hann séð um
allt „sem þarf hamar og sög í“
fyrir okkur Helgu.
Hjartahlýrri manni hef ég
vart kynnst og heiðarleika hans,
heilindi og réttlætiskennd mætt-
um við öll taka okkur til fyr-
irmyndar.
„Þetta er ekkert mál, við
reddum þessu,“ var alltaf svarið
ef á hjálp þurfti að halda. En
svo kom höggið, eins og hamar
úr heiðskíru lofti hefði hitt eitt-
hvað, sem ekki átti að hitta og
Kidda var kippt úr sambandi.
Nú er Kiddi hjá himnaföður
og þar hefur sá fengið sér við
hlið sannan himnasmið. Við
Helga Lísa vottum hans nánustu
og öllum öðrum sem hann
þekktu og syrgja okkar dýpstu
samúð.
Páll Kr. Pálsson.
Stórt skarð er höggvið í vina-
og félagahópinn okkar við fráfall
okkar góða og trygga félaga
Kristins Kristinssonar og langar
mig að minnast hans með fáein-
um orðum.
Ég kynntist honum þegar
hann gekk í Kiwanisklúbbinn
Höfða og hefur ekki borið
skugga á okkar samband öll
þessi ár. Hann var mér einstak-
lega góður og ljúfur vinur.
Hann birtist okkur sem hæg-
látur, einlægur en jafnframt
mjög jákvæður og hlýr maður.
Gott var að leita til hans með
hin ýmsu mál og sinnti hann
þeim störfum að alúð. Eitt af
þeim störfum sem gaf honum
mikla ánægju var barna-Kiwan-
isklúbbur í Grafarvogi sem hann
hélt utan um til nokkra ára.
Margar eru minningar okkar
um skemmtilegar ferðir með
þeim hjónum sem farnar hafa
verið bæði innan- sem utan-
lands. Óhætt er að segja að upp
úr standi ferð okkar til Wies-
baden í Þýskalandi sem farin
var fyrir nokkrum árum, þar
sem við áttum ógleymanlegar
stundir saman.
Nú er komið að kveðjustund,
það er sárt, en minning um góð-
an dreng, kæran vin og traustan
félaga huggar okkur.
Elsku Dídí, Sigrún, Kristinn
Gunnar og fjölskylda, mikill er
ykkar missir og er samúð okkar
hjá ykkur.
Hér við skiljumst
og hittast munum
á feginsdegi fira;
drottinn minn
gefi dauðum ró,
hinum líkn, er lifa.
(Úr Sólarljóðum)
F.h. félaga og eiginkvenna
Kiwanisklúbbsins Höfða,
Guðmundur.
Kristinn
Kristinsson