Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2007, Blaðsíða 14

Múlaþing
leiki með krökkunum. Hann gat svarað
eftirminnilega fyrir sig, ef því var að skipta
og eldri rnenn muna enn tilsvör hans.
Tveir yngri bræðumir á Strýtu, Stefán
og Sigurjón, voru mikið að heiman til sjós
fyrr á árum, oftast á bátum frá Seyðisfírði
eða Norðfirði. Á styrjaldarámnum upp úr
1940 vom þeir meira heima við, enda
systkini þeirra tekin fast að eldast.
Þeir eignuðust lítinn, meðfærilegan bát.
Var oft róið á honum til veiða innanijarðar
og jafnvel út á Papeyjarála, þegar veður
vom góð. Eftir að Júlíana systir þeirra féll
frá 1950, tók Sigurjón að sér matreiðslu og
önnur störf innanhúss á Strýtu.
í bók Þorsteins Geirssonar frá Reyðará
í Lóni, „Gamla, hugljúfa sveit“, segir
nokkuð frá fólkinu á Strýtu, en þau mistök
hafa orðið í prentun, að þar er ekki mynd af
Gísla, en tvær myndir af bróður hans
Guðmundi og önnur sögð vera af Gísla.
Eru þetta eðlileg mistök því nokkur
ættarsvipur var með þeim bræðrum, þótt
þeir væru annars ekki líkir og rnyndir af
Gísla, eins og áður segir, ekki á hverju strái.
Sigurður Þórlindsson (f. 11.6.1886) átti,
þegar ég man eftir mér á þessum slóðum,
lengst af heima á Hamri. Hann var fæddur
í Hamarsseli, þar sem foreldrar hans höfðu
búið. Eftir lát þeirra bjó hann í nokkur ár
með ráðskonu á Þvottá í Álftafirði og í
Jórvík í Breiðdal. Hann mun hafa verið á
Hamri frá 1935 í sambýli við Ólaf bróður
sinn og hans fjölskyldu og í skjóli þeirra
þegar aldur færðist yfir. Eftir að Sigurður
kom að Harnri átti hann tjárhús á svo-
kölluðum Húsabala austur af bænum á
Hamri, rétt við Skipakílinn, þar sem bátar
lentu stundum með vörur frá versluninni á
Djúpavogi. Þama er nú golfvöllur (árið
2007).
Sigurður var natinn ljármaður og hélt fé
sínu til vetrarbeitar frá Húsabala, mest út
með Hamarsfirði að austan. Sigurður fór sér
að engu óðslega, talaði kindur sínar til og
kom öllu heim til húsa með friði og spekt.
Oft hittumst við og tókum tal saman og
verið getur að ég hafi einhverntíma, á
meðan ég var léttur á fæti, tekið á sprett á
eftir einhverri fjallafálunni, sem tók sig út
úr hópnum, en þær voru ekki margar
ljallafálurnar í fjárhópi Sigurðar, sem
höfðu þann hátt á. Til þess höfðu þær
fengið of gott uppeldi.
Sigurður var afskaplega gjafmildur
maður og vildi launa margfalt það, sem
honum var vel gert. Vinafólki sínu í
Djúpavogsþorpi, sem reynst hafði honum
vel, gaf hann oft slátur og kjöt í sláturtíð.
Eitt sinn gaf hann mér fallega gimbur að
hausti fyrir einhvem lítinn greiða, sem ég
hafði gert honum. Því miður felldi bráða-
fárið þetta fallega lamb.
Á efri árum bagaði það Sigurð nokkuð
að heym hans dapraðist. Vildi hann þó
fylgjast með því, sem fram fór í kringum
hann. Á mannamótum greip hann oft til
þess ráðs að ganga nær mönnum, sem
fluttu mál sitt, t.d. þegar þingmenn vom á
ferð. Vildi hann ekki missa af neinu, sem
fram fór. Höfðu menn yfirleitt skilning á
þessari fötlun hans.
Hugsanlegt er að fötlun af þessu tagi
leiði til þess að menn verði næmari á öðmm
sviðum, svo sem fyrir þeim kröftum sem í
landinu búa. Ég vissi þó ekki til þess að
hann byggi yfir því sem kallað er skyggni-
gáfa, en merkilega sögu sagði mér góður
kunningi Sigurðar. Það var eitt haust seint,
næni jólaföstu, að Sigurð vantaði þrjár ær.
Þær munu hafa komið í haustréttir, en
haldið inn í dalinn eftir það. Hann hafði
gmn um að þær héldu sig innarlega í
Hamarsdal, í nánd við Þrándarnes, en
Þrándames takmarkast af Ytri- og Innri-
Þrándará. Eina nóttina dreymir hann æmar.
12