Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2007, Blaðsíða 58

Múlaþing
saltaður á þessurn árum. Bryggjan var fram
af þessum húsum og öll voru þau einhvem
veginn sambyggð.
Aðal Sjólystarhúsið var þó það sem
fólkið sem vann á eyrinni borðaði í.
Eitthvað af karlmönnunum svaf einnig þar,
sennilega þá aðkomusjómenn. Þar var
ráðskona sem sá alveg um mat og kaffl
handa fólkinu. Eldhúsið var frekar lítið og
búr innúr því.
Við hliðina á eldhúsinu var stór matsalur
og á efri hæðinni lítið herbergi fyrir ráðs-
konuna og svefnsalur fyrir sjómennina eða
þá menn sem áttu ekki heima á Eyrunum.
Þórarinsstaðaheimilið sá þessu fólki
fyrir öllum sláturmat, kjöti, kartöflum og
mjólkurvörum, skyri, smjöri, nrjólk og
rjóma.
Eg var að segja frá Sjólystarhúsunum.
Þrjú hús voru þama til viðbótar sem ekki
vom sambyggð hinum húsunum. Lítið hús
var rétt innan við aðalbyggingamar, ekki
veit ég hvað þetta hús var notað meðan að
mestu umsvifm voru í útgerðinni eða hvort
það hefur verið byggt seinna. En á síðustu
árum útgerðarinnar var það notað sem
beitningarskúr og gátu 6-7 manns beitt
þama. Hin húsin hvort um sig stóðu dálítið
frá Sjólyst. Það var annars vegar hús þar
sem helmingurinn var hjallur en hinn
hlutinn geymsla fyrir það sem tilheyrði
þessum atvinnurekstri. Hitt húsið var íshús
eins og tíðkuðust á þessum tíma. Steyptir
þykkir veggir og bratt bámjámsþak. Inn í
þetta hús var mokað snjó á vetuma og svo
var geymt í snjónum það sem átti að haldast
óskemmt. Þama var til dæmis geymd síldin,
sem notuð var í beitu á línuna, líka var
geymt kjöt frá sláturtíðinni á haustin,
þannig að nýtt kjöt var á borðum á Þórarins-
stöðum mest allt árið. Eg man að stundum
fór pabbi ásmt öðrum karlmönnum á
veturna að moka snjó inn í íshúsið,
svoleiðis var kuldanum og frostinu haldið
við í húsinu.
Þórarinsstaðahúsið
Húsakostur á Þórarinsstöðum var góður.
Ibúðarhúsið var tvær hæðir og kjallari undir
hluta þess. Ef ég reyni í fáum orðum að lýsa
herbergjaskipan lauslega, þá var gengið inn
í húsið upp þrjár til fjórar trétröppur og inn
í litinn fremri gang þar sem hægt var að
hengja upp utanyfirföt og geyma skótau,
sem notað var dagsdaglega. Inn úr þessum
litla gangi var annar gangur dálítið lengri og
úr honum lá stigi upp á loftið, búr var undir
stiganum og svo var gengið inn í eldhúsið
úr honum. Þessi gangur var gluggalaus.
Eldhúsið var nokkuð stórt á þeirra tíma
mælikvarða. Þar var stór eldhúsbekkur,
annar minni bekkur þar sem skyrbyttan, eða
það ílát sem skyrið var hleypt í, stóð alltaf
áog lítill bekkur sem skilvindan stóð á og
alltaf kallaður skilvinduskápurinn. Svo var
auðvitað eldavélin, stór svört kolavél og
vaskur, hvítur emaleraður. Hleri var í
gólfinu og þar stigi niður í kjallara.
I kjallaranum var eingöngu geymdur
mamr, sláturtunnur voru þar margar, enda
þurfti ekkert smáræði af mat handa öllu
þessu fólki fýrir heilt ár og slátur var á
borðum daglega. Skyrið var líka sett þar á
síu. í hvert einasta skipti sem kjallara-
hlerinn var opnaður, sagði sá eða sú sem
ætlaði niður, „varið ykkur“. Þetta var að
sjálfsögðu gert til að fólkið vissi að opið var
í kjallarann og dytti ekki niður.
Ég veit ekki til að nokkur hafi dottið
niður í kjallarann á Þórarinsstöðum af því
að hann hafi ekki vitað að það var opið
niður. Að sjálfsögðu kom fyrir að fólk
hrasaði í stiganum.
Inn úr eldhúsinu var stofa, oft kölluð
baðstofa. Þar borðaði heimilisfólkið við
stórt borð en ekkert matarborð var í
56