Heilsuvernd - 01.09.1953, Side 36

HEILSUVERND
Á VÍÐ OG DREIF.
Ráð við afbrýðisemi?
Það er haft eftir frönskum
lækni, að hægt sé að lækna
afbrýðisemi með réttum lifn-
aðarháttum. T. d. þurfi af-
brýðisamur eiginmaður ekki
annað en að hætta að neyta
kjöts og krydds, áfengis og
tóbaks, auk þess sem hann
verður að iðka daglegar lik-
amsæfingar, meðal annars
hálftíma göngu kvölds og
morgna, til þess að losna við
þennan leiða kvilla. — Þótt
frétt þessi sé birt í gaman-
þætti thnarits, sem gefið er út
af jurtaneytendum í Banda-
ríkjunum, þarf ekki að líta á
hana eingöngu sem marklaust
spaug. Afbrýðiscmi stendur í
nánu sambandi við skort á
andlegu jafnvægi, sem háð er
framar flestu öðru réttri nær-
ingu og meðferð likamans. —
í sama þætti segir: „Doll-
araseðlar bera ekki bakteriur
manna á milli. Bakterían get-
ur ekki lengur lifað á einum
dollara“!
Vænt salathöfuð.
Ritstjóri sænska tímarits-
ins Waerlands Mánads-Maga-
sin fékk í sumar sent utan af
landi salatliöfuð, sem vóg 550
grömm. Yztu blöðin mældust
34 cin á lengd og 17 cm á
breidd. Flutningurinn hafði
tekið sinn tíma, og síðan varð
að geyma það í sólarhring í
heitri geymslu, áður en þvi
var komið í lóg. Eigi að síður
létu blöðin ekki á sjá frennir
en þau væru nýtekin úr garð-
inum. Það fylgdi sögunni, að
salatið var ræktað -með safn-
haugaáburði. — Býður nokk-
ur betur?
Geðsjúklingar í öðru hverju
rúmi.
Heilbrigðismálaráðh. Bret-
lands hefir nýlega skýrt svo
frá, að 42% allra sjúkrahús-
rúma þar í landi séu skipuð
sjúklingum með geðsjúkdóma,
og 8000 sjúklingar séu á bið-
lista, helmingur þeirra börn.
í Ameríku er ástandið sýnu
verra, þvi að það eru geð-
sjúklingar í öðru hverju rúmi
(50%). (Rude Health).
A að bæta salti í mat barna?
Prófessor Martin Vogel i
Þýzkalandi hefir sagt: „Ég tel
óþarft og skaðlegt að bæta
salti í mat barna. Börn hafa
bezt af því að venjast aldrei
á að borða saltaðan mat“.
(WMM).
Misnotkun lyfja.
Á læknaþingi í Los Angeles
i Bandarikjunum komst lækn-
ir einn svo að orði: „Við
læknar notum of mikið af
lyfjum, og það enda þótt við
vitum lítið um sjálft íyfið og
enn minna um sjúkdóminn og
líkamann, sem við ætlum að
lækna“. (H. C.).