Fréttablaðið - 10.12.2021, Blaðsíða 38

Ég fylltist miklu
vonleysi þegar ég
sökkti mér niður í
hugsanir um þennan
blákalda veruleika sem
blasti við mér. Ég fór
aftur að leita í fíkniefnin
og nú í enn meira mæli
en nokkru sinni áður.
Í bókinni 11.000 volt –
þroskasaga Guðmundar
Felix, fær lesandinn sér sæti
við hlið hans á þeirri rússí-
banareið sem líf hans hefur
verið. Aðeins 25 ára gamall
missti hann báða handleggi
í skelfilegu vinnuslysi, hinn
12. janúar 1998.
Baráttusaga Guðmundar Felix
hefst hins vegar ekki á þessum
örlagaríka degi því stór áföll hafa
mætt honum frá fyrstu æviárum.
Erla Hlynsdóttir skrásetur söguna
svo úr verður mögnuð frásögn sem
snertir allan tilfinningaskalann.
Hér má lesa brot úr bókinni:
Vinir mínir og félagar voru dug-
legir að heimsækja mig og ég
eignaðist líka lítinn hund sem
ég verð að viðurkenna að leit
út eins og skítug moppa. Hann
var af tegundinni silky terrier,
feldurinn var afskaplega f lókinn
og ég nefndi hann því Flóka. Ég
var ekki beint í aðstöðu til að
geta dundað mér við að kemba
hann til að halda feldinum
góðum og því lét ég klippa hann
reglulega. Flóki var um ársgam-
all þegar ég fékk hann en hann
vantaði nýtt heimili. Ég hef alltaf
verið mikill dýravinur og tel það
algjör forréttindi að geta haft
gæludýr í kringum sig. Mér þótti
ógurlega vænt um Flóka og hann
var mér sannarlega hvatning
til að fara meira út að ganga. Ég
hélt þá í tauminn með króknum
og saman spókuðum við okkur í
Kópavoginum.
Þrátt fyrir að margt jákvætt
ætti sér stað í lífi mínu var
staðan engu að síður sú að ég
var handleggjalaus öryrki og
átti enga von um að geta nýtt
menntun mína eða starfs-
reynslu. Ég fylltist miklu von-
leysi þegar ég sökkti mér niður
í hugsanir um þennan blákalda
veruleika sem blasti við mér. Ég
fór aftur að leita í fíkniefnin og
nú í enn meira mæli en nokkru
sinni áður.
Gríðarleg sjálfsblekking
Þar sem ég var byrjaður að fá
bætur vegna slyssins van-
hagaði mig ekki um peninga og
fór að kaupa fíkniefni í stærri
skömmtum, líka til að fá betra
verð. Í gegnum árin hafði ég
kynnst mönnum sem þekktu
aðra menn sem höfðu góð sam-
bönd í undirheimunum og það
var því ekki erfitt að verða sér
úti um stóra skammta. Ég fékk
mér kókaín og kannabis alla
daga, allan sólarhringinn. Það
er þannig að ef þú átt fíkniefni
þá er gestkvæmt og félagar
mínir voru duglegir að heim-
sækja mig. Ég var bara alltaf
heima, tók á móti gestum og
neytti fíkniefna, og ef enginn
var í heimsókn þá bara svaf
ég. Þeir félagar mínir sem voru
duglegir að koma í heimsókn
nutu sannarlega góðs af því að
ég átti alltaf efni.
Heilsunni hrakaði hins vegar
stöðugt hjá mér, ég grenntist og
gulnaði. Fjandans lifrin þoldi
illa álagið og hafði ekki við að
hreinsa líkamann. Í einhverri
sjálfsblekkingu taldi ég mér trú
um að með því að nota aðeins
það sem ég kallaði náttúruleg
fíkniefni frekar en þau verk-
smiðjuframleiddu héldi ég
lifrarskaðanum í lágmarki.
Þannig notaði ég mikið af
kannabis og kókaíni, sem unnið
er úr plöntum, en fúlsaði við e-
pillum og amfetamíni nema við
sérstök tækifæri. Fíknin getur
svo auðveldlega blindað manni
sýn á hið augljósa. Áfengið lét ég
hins vegar að mestu vera enda
hafði ég mikið heyrt um skaðleg
áhrif þess á lifrina. Ég taldi mér
trú um að ég hefði einhverja
stjórn á neyslunni en hefði í
raun ekki þurft annað en að líta
í spegil til að sannfærast um hið
gagnstæða.
Alls enginn krakki
Mér gekk illa að halda niðri
mat og þegar ég náði því átti
líkaminn erfitt með að vinna
úr honum næringu. Ofan á allt
þetta snarversnaði psoriasis-
húðsjúkdómurinn sem ég hafði
náð að halda niðri. Ég var allt
annað en frýnilegur að sjá;
grindhoraður, handleggjalaus
og gulur með húð sem helst
minnti á harðfisk. Algengur
fylgifiskur gulu er síðan gríðar-
legur kláði, ég var sífellt að
nudda mér utan í eitthvað til
að klóra mér og oftar en ekki
blæddi einhvers staðar úr mér af
því að ég hafði farið offari í til-
raunum mínum til að losna við
kláðann sem þó aldrei fór.
Það er ekki eins og vinir mínir
hafi samþykkt eða lagt blessun
sína yfir neysluna hjá mér þó
að þeir hafi verið með mér að
neyta áfengis og fíkniefna. Ég
er enginn krakki. Ég þarf aðstoð
við persónulegar þarfir en
annað þarf ég ekki hjálp við. Ég
er fullorðinn maður og það þarf
enginn að taka ábyrgð á mér. Ég
vissi líka alltaf hverjir af vinum
mínum væru til í smá fjör. Það
var því aldrei þannig að þeir
reyndu að banna mér að drekka
eða segðu við mig að það væri
ekki gott fyrir mig. Það var ekki
þeirra hlutverk.
Tárvot mamma
Mamma og pabbi vissu að það
var eitthvað misjafnt í gangi
hjá mér þarna niðri en þau
óraði aldrei fyrir umfanginu.
Þau höfðu nýverið endurheimt
son sinn eftir hræðilegt slys en
þurftu nú bókstaf lega að horfa
upp á hann veslast upp fyrir
augunum á sér. Mamma mætti
seinna í vinnuna á morgnana en
pabbi og stundum kom ég upp
til hennar áður en hún fór og við
drukkum saman kaffibolla. Við
kölluðum þetta gæðastundirnar
okkar og ég vissi að henni þótti
vænt um þessi augnablik.
Stundum reyndi ég að fá mér
líka morgunmat en ég átti til að
æla honum jafnóðum, jafnvel
beint ofan í diskinn sem ég var
að borða úr. Ég hélt mig því yfir-
leitt bara við kaffið.
Með tímanum fór þessum
gæðastundum fækkandi sam-
hliða því sem neyslan jókst
og heilsu minni hrakaði. Ég
vissi að mamma leitaði sér
stundum huggunar í bjórnum
á kvöldin og einstaka sinnum
drakk hún í sig nægan kjark til
að koma niður til mín. Tárvot
reyndi hún að ná til mín eða
einhverra þeirra fjölda fíkla
sem voru orðnir fastagestir
við allsnægtaborð öryrkjans.
Hálfrænulaus hreytti ég í hana
ókvæðisorðum og skammaði
hana fyrir að vera með ein-
hverja hysteríu. Innst inni
fann ég þó alltaf nístandi sting
í hjartanu yfir þessum sam-
skiptum en það dugði skammt
og f ljótlega hvarf ég alltaf aftur
inn í óminnisástand þar sem
engin vandamál voru til. Eftir
á hugsar maður sem foreldri
hvað það hefur verið erfitt fyrir
mömmu og pabba að horfa upp
á þetta, að sjá barnið sitt, sem
hafði lifað af þetta hræðilega
slys, hreinlega vera að drepa sig
hægt en örugglega. n
Kókaín og
kannabis alla daga
Guðmundur
Felix varð í ár
fyrsti maðurinn
í heiminum
til að gangast
undir tvöfalda
handleggja­
ágræðslu við
axlir. MYND/
BRYNJAR SNÆR
ÞRASTARSON
Orðinn gulur af
skertri nýrna­
starfsemi.
MYND
ÚR EINKASAFNI
Kápa bókarinnar um Guðmund.
20 kynningarblað 10. desember 2021 FÖSTUDAGURBÓK AJÓL