Luxus - 01.04.1986, Blaðsíða 8

LÚXUS
vegar er ég afar þakklátur fyrir
tíma minn hjá sjónvarpinu; það
var minn skóli í kvikmyndagerð
eins og ég sagði áðan.“
Við verðum fyrir truflun. Sá
yngsti af þremur sonum Egils,
fjögurra ára hnokki, er á vappi í
kringum okkur og krefst þess
öðru hvoru að pabbi segi álit sitt
á myndum sem hann er að teikna.
Hann fær það álit fljótt og vel. Inni
í húsinu liggur miðsonurinn veikur
en kalltæki bak við hurð í kofan-
um, stúdíóinu, höllinni heldur
honum í sambandi við föður sinn.
Móðir þeirra bræðra er einhvers
staðar úti í heimi, en Guðrún
starfar líka sem Flugfreyja hjá
Flugleiðum, og Egill sinnir þeim
af mikilli blíðu.
„Einhverjar fallegustu bernsku-
minningar mínar," segir hann
þegar hann er búinn að ráðleggja
sjúklingnum að drekka kók við
magapínunni, „eru frá því þegar
ég fékk að hjálpa föður mínum
við störf hans. Hann rak Ijós-
myndastofu norður á Akureyri og
ég man eftir sjálfum mér sjö átta
ára gömlum að kópíera fyrir hann
myndir. Það var mikið ævintýri og
þá ekki síður þegar ég ferðaðist
um með honum og hann sýndi
kvikmyndirnar sínar. Hann var
atvinnuljósmyndari en áhuga-
maður um kvikmyndatöku og tók
ýmsar myndir sem ég hugsa að
eigi eftir að þykja býsna merkileg
menningarverðmæti. Frægasta
myndin hans var um Geysisslysið
á Vatnajökli en hann var í björg-
unarsveitinni frá Akureyri sem
fann vélina og bjargaði fólkinu. Af
þessu tók hann mynd og hún
skipaði öndvegi í safninu sem
hann fór með um allt Norðurland
og sýndi fyrir fólk. Ég var nokkurs
konar aðstoðarmaður hans; við
fórum um á voldugum Chevrolet
'47 og svo fékk ég að rétta honum
snúrur, halda á töskunum og
þess háttar. Sérstaklega er mér
minnisstæð sýning í bragga á
Möðrudal á Fjöllum. Öll sveitin
var mætt, prúðbúin, og ég var
ansi góður með mig þegar ég
hjálpaði pabba við að koma sýn-
ingarvélinni upp. Þetta var tölu-
verður „performance" hjá honum;
myndirnar voru náttúrlega þöglar
svo hann sþilaði 78 snúninga
plötur með Strauss-völsum undir
og talaði síðan í míkrafón og lýsti
því sem fyrir augu bar. Þetta er
einhvern veginn mjög notalegt og
fallegt í minningunni."
Það liggur beint við að spyrja
hvort þessi barnsreynsla hafi síð-
ar meir valdið því að Egill fór út
í kvikmyndagerð.
„Já ..svarar hann hikandi.
„Kannski hef ég aldrei farið mikið
lengra en að rétta pabba snúrur
í litla bragganum á Möðrudal eða
fylgjast með myndunum verða til
á Ijósmyndastofunni á Akureyri.
Það má vera að þá hafi ég farið
að hugsa f myndum - litlum
myndum. Hins vegar ætlaði ég
aldrei að feta í fótsþor hans, taka
við Ijósmyndastofunni eða eitt-
hvað þess háttar. Nei, ég ætlaði
að gera eitthvað allt allt annað.
Svo er þetta ekki svo óskylt ef út
í það er farið. Aftur á móti hafa
þessar bernskuminningar mínar
orðið til þess að ég reyni að hafa
strákana mína sem mest í kring-
um mig í vinnunni, láta þá taka
þátt í því sem ég er að gera. Það
gilda ákveðin lögmál; þeir læra
fljótt hvenær þeir mega ekki trufla
mig en ég reyni líka að sinna
þeim og þeirra þörfum. Ég tók til
dæmis þann sjö ára iðulega með
mér á Sögu meðan ég var að
setja upp „showið" hans Ladda
og ég ímynda mér - og vona -
að svona hlutir geti orðið að jafn
hlýjum minningum og ferðirnar
okkar pabba um Norðurland. Ég
er mjög meðvitaður fjölskyldu-
maður, býst ég við. Ég reyni að
komast hjá því að ýta fjölskyld-
unni til hliðar; auðvitað er það
óhjákvæmilegt einstaka sinnum
en það er að minnsta kosti ekki
vitandi vits. Það skiptir mig miklu
máliaðþettaséu vinirmínir..
Egill situr hugsi nokkra stund;
svo fer hann að tala um mat.
Nánar tiltekið kvöldmat.
„Kvöldmáltíðin er það sem allt
snýst um í þessari fjölskyldu og
ég hlakka oft til allan daginn. Ég
er í raun og veru lukkunnar pam-
fíll því Gunna er snillingur í að
búa til mat. Á mánudagskvöldi
get ég allt eins búist við því að
fá þriggja rétta kínverska veislu.
Núorðið má víst ekki nefna konu
og eldhús í sömu setningunni. Ég
er á hinn bóainn mesti klaufi við
matargerð. Á tímabili var ég að
reyna að búa til alls konar framúr-
stefnulega rétti en gafst upp eftir
•að hafa prófað fransbrauð með
appelsínudjúsi og síðan hef ég
látið hana um þetta. Ég er nú
orðinn ansi góðu vanur; þó ég fái
þriggja rétta kínverska máltíð á
mánudegi kemur það alls ekki í
veg fyrir að ég biðji um - og fái
- fjögurra rétta indverska máltíð
á þriðjudögum. Jafnréttisráð yrði
sennilega ekki hrifið af þessu.
Þetta er kannski eitt af leynivopn-
unum mínum - að við gefum
okkur tíma til að vera þessi fjöl-
skylda sem við erum.
Og,“ segir Egill með áherslu,
„óg gef líka hinn helminginn á
móti. Það er enginn þakklátari en
ég þegar staðið er upp frá borðum
og svo sé ég um allan frágang
og uppvask. Og þar er ég góður!
Við eigum uppþvottavél sem
Gunna notar til þess að flýta fyrir
sér en ég vil ekki sjá hana; ég
þvæ allt í höndunum. Þú getur
ímyndað þér hvort það er ekki
mikið uþpvask eftir kannski fjög-
urra rétta stóra máltíð og ég nýt
þess að ganga frá þessu. Það er
eitthvað afslappandi við að vinna
svona handverk; stundum þegar
ég kem heim á nóttunni eftir mikla
vinnutörn þá fyllist ég ómótstæði-
legri þörf fyrir að fara að skúra
gólf. Svo er þetta líka spurning
um að þrífa eftir sig. Þegar ég var
úti í Bandaríkjunum var ég að
rembast við að vera zen-búddisti
og útvegaði mér óteljandi bækur
um þau fræði; það sem helst situr
eftir er sú áhersla sem þeir lögðu
á að þrífa skálina sína eftir að
maður var búinn að borða úr
henni. Mér finnst það bæði falleg
og heilbrigð lífsafstaða að þrífa
eftir sig og eftir máltíðir er ég í
essinu mínu. Svona hlutir, þessar
fínlegri nótur, skipta mig alveg
eins miklu máli og það sem oftast
er talið mikilvægara í lífinu . ..“
Egill heldur áfram að brosa
svolítið. Stundum er eins og hann
sé að tala við sjálfan sig.
„ Ef ég á að nefna dæmi um
það hvenær ég skemmti mér best
þá er það ekki endilega í trylltum
fagnaði innan um fjölda manns
heldur ofast nær þvert á móti,
þegar ég er með nánustu fjöl-
skyldunni. Á þrettándanum höld-
um við til að mynda alltaf jólaboð
og hugsunin er sú að það sé fyrir
börnin. Allt miðast við leiki og
grín fyrir þau. Ég tek þessar sam-
komur alltaf upp á myndband, leik
sem sé kvikmyndatökumann og
passa mig á því að vanda mig
ekki neitt. Það er ósvikinn léttir
frá vinnunni hjá Hugmynd þar
sem allt gengur út á að lýsing,
sjónarhorn og þess háttar sé
fullkomið eða því sem næst.
Vídeóupptökurnar mínar eru oft
yndislega vondar, enda eru þær
engin kvikmyndagerð. Fyrir þrett-
ándaboðið nú í ár,“ heldur Egill
hrifinn áfram, „þá uppgötvaði ég
að yngsti sonurinn fjögurra ára
átti sér enga ósk heitari en þá að
fá að heyra uppáhaldslagið sitt í
boðinu. Það var Fegurðardrottn-
ingin með Ragnhildi Gísladóttur.
Nú vill svo til að Ragnhildur og
Jakob eru meðal bestu vina okkar
og ég skal viðurkenna að ég
hringdi fyrir soninn en svo dílaði
hann sjálfur við Ragnhildi um að
þau kæmu í boðið og flyttu þetta
lag. Þetta var ógleymanleg uppá-
koma; Ragnhildi var færð kóróna
og gamall borði með áletruninni
„Fegurðardrottning Verslunar-
skólans" sem konan mín vann
einhvern tíma og .. . og .. . Ja,
það er á svona stundum sem ég
skemmti mér hvað best. Og þú
getur ímyndað þér hvort þetta
hafi ekki verið ævintýri fyrir
strákinn, það var hann sem kom
þessu öllu í kring. Upprennandi
„producer".
Ég spyr um önnur verkefni:
söngvakeppnina, kvikmyndir og
Egill afgreiðir það heldur stuttara-
lega. Hann sýnir mér handrit sem
er tilbúið en segist ekki búast við
því að myndavélarnar fari að rúlla
á næstunni. Horfurnar í íslenskri
kvikmyndagerð eru ekki góðar,
segir hann, og út í hött að ráðast
í gerð rándýrrar myndar eins og
nú stendur á. „Ef einhver á hins
vegar peninga og vill láta mig fá
þá,“ bætir hann við, „þá förum
við af stað án þess að hika.“
Hann segist binda mestar vonir
við sjónvarpið á þessum kreppu-
tímum; að það verði duglegt við
að láta gera „litlar stemmnings-
myndir", eins og hann kallar það,
svo kvikmyndagerðarmenn og
tæknilið haldist í æfingu og geti
tekist á við stærri verkefni þegar
betri tíð rennur upp. Svo vill hann
halda áfram að tala um það
hvernig hann skemmtir sér.
„Hefurðu nokkuð á móti því?
Svona tal um kvikmyndagerð
segir ósköþ lítið um mann sjálfan
og ég þreytist stundum á því.
Þegar ég er búinn að fá alveg
nóg af vinnunni og heimilislífið
getur ekki fullnægt athafnaþránni
þá breað ég mér gjarnan til New
York. Ég er svo heppinn að vera
giftur inn í Flugleiðir, og ég á því
kost á flugfari oftar en margur
annar. Þegar mig langar í virki-
lega axjón þá fer ég til New York
í tvo þrjá daga og ég þekki borg-
ina orðið svo vel að á þessum fáu
dögum kemst ég yfir það sem
tæki óreyndan mann eina tvær
vikur að upplifa. Ég kynni mér
vandlega það sem um er að vera
áður en ég fer; skrepp í bíó fyrir
hádegi, næ að borða heilsufæði
á einhverjum merkisstað áður en
næsta bíósýning hefst, kemst svo
á tvær þrjár listsýningar niðri í
Village og enda kvöldið á Broad-
way-söngleik. Einu sinni - á ég
að segja þér frá því? - náði ég í
einni ferð þremur aðalátrúnaðar-
goðunum mínurn."
Vitaskuld bað ég hann að segja
mér frá því.
„Þekkirðu Larry Rivers? Ekki
það? Hann er alla vega amerísk-
Fyrstu kynni Egils Eðvarðssonar af sjón-
varpsvinnu var er hann fór þangað í
upptöku með félögum sínum í Combói
Þórðar Hall. Jón Þórarinsson þáverandi
dagskrárstjóri Lista- og skemmtideild-
ar bannaði sýningar á upptökunni.
„ . . . en þremur mánuðum seinna réði
hann mig svo sem upptökustjóra við
deildina."
8 LÚXUS