Luxus - 01.04.1986, Blaðsíða 16

nema ema setnmgu, sem eg
hefði þó sjálfur lært af þessu,
annars væri ég hættur. Ég
hafði ekki fyrr iokið þeirri
hugsun en í huga mér kemur
setning, sem ég segi upphátt
við sjálfan mig, og síðan hefur
verið mitt leiðarljós: „Þú átt
aðeins það sem þú hefur
gefið."
Og nú skildi ég í fyrsta
skipti hvað Kristur átti við,
þegar hann taiaðí um fjársjóð-
inn á himnum, sem hvorki
mölur né ryk fengi grandað,
og ég skildi nú á nýjan hátt.
Eini fjársjóðurinn, sem við ge-
tum tekið með okkur yfir í
aðra tilvist, eru góð verk og
góðar hugsanir.
Þá kemur hingað frægur
enskur miðitl, kona. Ég tek á
móti henní sem forseti Sálar-
rannsóknafélagsins, og fer
með hana heim til mín í kaffi.
Hún er varla sest níður með
okkur hjónunum, fyrr en hún
segír við mig: „Þú átt að fást
við lækningar." Ég varð stein-
hissa, sagði henni að ég hefði
enga sálræna hæfileika.
Þessi skilaboð hlytu að eiga
víð konuna mína, Jónu Rúnu,
er hefði mikla dulræna hæfi-
leika. Miðillinn lét ekki segjast
og fullyrtí að mér væri ætlað
að fást við „absent healing".
Þá var ég næstum dottinn
aftur fyrir mig af undrun. Því
hún talaði um lang æðstu
tegund af lækningu. Sá sem
það verk vinnur, þarf hvorki
að sjá né snerta þann sem
hann læknar. Ég vissi bara
ekki hvað ég átti að hafda um
þessa konu, en afsakaðí hana
á þeim grundvelli, að ein-
hverjir straumar frá Jónu
Rúnu hlytu að vera þarna að
verki. Hún ætti auðvitað við
Jónu Rúnu en vissi það bara
ekki. Manneskjan vildí þó alls
ekki láta segjast, og
mig þá hvort ég væri
mótfallinn að verða farvegur
fyrir lækningar að handan.
Ég kvaðst ekkert hafa á
móti því, en fór hálfgert hjá
mér; fannst ég ekki vera þess
verðugur. Oa hvað átti hún
síðan við? Atti ég að setja
auglýsingu í blöðin og til-
kynna að nú væri ég orðinn
lækningamiðill, eða hvað? Ég
hélt nú ekkí. Þegar miðillinn
var farinn talaði ég um þetta
við konuna mína; hér væri nú
misskílningur á ferðinni.
„Nei,“ sagði Jóna Rúna,
„þetta er rétt hjá henni.“
Og hver héldi hún að myndi
láta sér detta í hug
hringja i Ævar R. Kvaran
leikara, leikstjora o.s.frv. og
segja: „Heyrðu, það eru
voðaleg veikindi hjá mér. Get-
urðu ekki reddað því?“ Þetta
var nú einum of ólíklegt. - En
næstu nótt vekur Jóna Rúna
mig og segir mann vera kom-
ínn að finna míg; Indíána að
nafni White Arrow, Sá værl
hvorki hár né grannur, hvað
þá að hann bæri fjaðraskúf,
en hann hefði óskaplega
sterkt augnaráð. Hann segð-
ist hafa verið uppi fyrir mörg-
um hundruðum ára og hafa
fengist við lækningar hjá sín-
um þjóðflokki. Hann vildi
gjarnan fá að starfa að þeim
áfram. Mætti hann nota mig
sem farveg.
„En næstu nótt
vekurJóna Rúna
mig og segir mann
vera kominn að
finna mig, indíána
að nafni White
Arrow. Sá væri
hvorki hár né
grannur, hvað þáað
fjaðraskúf, en hann
hafði óskaplega
sterkt augnaráð ...

Biður fyrir sjúkum
Ég kvað þetta vera guð-
velkomið. Síðan vekur hún
mig aftur næstu nótt og segir
mér að nú sé kominn enskur
læknir, sömu erinda og Indí-
áninn nóttina áður. Svona
heldur þetta áfram. í víðbót
komu Þjóðverjí, Rússí, Kfn-
verji, sérfræðingur i nála-
stungum, og að lokum tveir
íslendingar. sem ég hafði
þekkt þegar þeir voru lifandi.
Þetta er fólkið. sem er á bak
við mig, og það hefur verið
það frá 1974. - En hvernig
átti ég að hefja þetta starf?
Það var nú vandamálið.
Þá gerist það, að til min
hringir fuilorðin kona, sem ég
veit engin deili á, og fer fram
á það við mig að ég biðji fyrir
24 ára konu, lamaðri frá mittí.
Læknar hefðu þvertekið fyrír
nokkra batavon, sagði við-
mælandi minn. Ég skildi ekk-
ert f manneskjunni að leita til
mín. Þá sagði hún mér að
hún væri skyggn og gædd
fleiri dulrænum gáfum, sér
hefði verið sagt að leita tíl
mín.
Ég bað fyrir þessari ungu,
lömuðu konu, í nafni kærleik-
ans, miskunnseminnar og
náðarinnar. Ég legg mig allan
fram í bæninni og ávarpa um
leíð þá aðila, er vildu nota mig
fyrir farveg, og ég bið þá að
hverfati! sjúklingsins. Ég vissi
aldur hennar, nafn, heimilis-
fang og sjúkdómsgreiningu
færustu lækna þessa lands.
Annað vissi ég ekki. Og síðan
hef ég alltaf beitt þeirri aðferð
sem ég notaði, en ég hef ekkí
hugmynd um hvernig ég fékk
hana.
Hvað um það. - Þrem vik-
um síðar hringir konan aftur
og segist hafa stórkostleg tíð-
indi að færa mér. Hún hafi
séð læknana mína umhverfis
ungu konuna, sem fljótlega
hefði farið að geta hreyft
tærnar á öðrum fætinum og
gæti nú gengíð dálítið um
gólf; allt benti til þess að
manneskjan yrði alheil. Þá
spurðí ég hvað veraldlegu
læknarnir segðu um þetta.
„Þeir segja að þetta getí ekki
átt sér stað, og skoða hana
aftur á bak og áfram, en hún
er að verða alheil.“ - Ég veit
ekki betur en að þessi unga
kona gangi nú eins heil um
göturnar og hver annar. Ég
hef þó ekki hugmynd um hver
hún er; þekki hana ekki einu
sinni í sjón.
Síðan hefur fólk leitað til
mín í síauknum mæli, en þeir
fyrstu sögðust hafa fengið
ábendingu um að gera það.
Ég hef skráð hjá mér nöfn og
heimilsföng þeirra, sem ég
hef beðið fyrir, og nú eru þeir
orðnir 6277,“ segir hann og
sýnir mér snyrtilegar bækurn-
ar; tvær stórar skjalamöppur.
„Hvert er viðhorf þitt, Ævar,
til hlutverks þíns í þessu
sambandi?" spurði ég.
„Ég er þakklátur því að það
reyndist vera hægt að nota
mig sem farveg. Annað og
meira er ég ekki. í þrjátíu ár
reyndi ég að bæta mig; bæta
minn innri mann. Einhvern ár-
angur hefur það borið. En
einlæg ósk mín, þess efnís
að fá tækifæri til þess að
bæta líka fyrir ýmsar gjörðir
rtiínar, hefur kannski líka
stuðlað að því að ryðja þenn-
an
Kemur að
skuldadögum
Menn vita ekki, eða vilja
stundum ekki skilja, hversu
mikilvægt það er að vanda
hugsunarhátt sinn, ekkert
síður en verkin. Kannski er
lang mikilvægasta hlutverk
okkar, hér á jörðinni, að íhuga
innræti okkar; hugsanirnar. Illt
hugarfar getur beinlínis eyði-
lagt líkamsheílsu þess, er það
temur sér, alveg eins og það
getur skaddað móttakandann
- og þar með gert sendand-
ann enn ábyrgari. Fyrr eða
síðar þarf hann að gjalda fyrir
það, oft mjög dýru verði.
Við breytumst ekki í engla
við að deyja, svo auðvelt er
það ekki. Það kemur að
skuldadögum fyrir illu hugs-
anirnar alveg eins og fyrir illu
verkin. Illar hugsanir eru ill
verk, þær hafa raunverulega
afleiðingar. Mönnum hefur
verið sagt þetta öldum
saman. Þeir hlusta, en fæstir
heyra. Einn góðan veðurdag
er allt í einu of seint að iðrast
og biðjast fyrirgefningar. Slys-
in gera ekki boð á undan
sér...
Hatur, heift og úlfúð skilja
líka eftir sig merki í húsum
manna; óæskilegt andrúms-
loft og áhrif. Sumum er það
gefið að átta sig á svona
löguðu, og þeir eru furðu
margir. Á sama hátt skilja
góðvild og fallegt hugarfar eft-
ir sig græðandi spor. Það má
líka finna fyrir því í kringum
fólk og í húsum þess. Það er
alls ekki óskynsamlegt að
reyna að kynna sér dálítið
hvers konar fólk hefur búíð í
íbúð, sem maður hefur hug á
að kaupa eða leigja. Það get-
ur meira að segja skipt miklu
máli á marga vegu.
Sömuleíðis er manni eins
gott að vanda vel til vina. Það
er alls ekki sama hvers konar
umgengnishætti manneskjan
temur sér. Þetta er allt svo
einfalt, en hvað á að gera ef
fólk neitar að heyra?
Kærleikurinn og kærleiks-
boðskapurinn allur er það
míkilvægasta í lífinu."
Ég hafði hlustað á Ævar í
6 klukkustundir, og hefði fegin
hlustað lengur. Honum er lag-
ið að segja frá, svo mikið er
víst. □
P.S.
Vegna kennslu og annarra starfa
þarf Ævar R. Kvaran að skipuleggja
tíma sinn. Símatími hans, vegna
beiðna um fyrirbænir, er á mánudög-
um og föstudögum frá ki. 11-12 f.h.