Strandapósturinn - 01.06.2016, Page 25

23
þó alltaf á endanum þótt a.m.k. einu sinni hefðu hann og vinnu-
maðurinn verið taldir af. Hvað hugsaði hann þegar hann gekk
til Hornbjargs og Hælavíkurbjargs í eggjatöku? Það veit maður
því miður ekkert um.
Amma ræktaði sambandið við álfkonuna á meðan afi aflaði
matar og sá um alla hluti á bænum á meðan. Vaknaði á nóttinni á
veturna til að bæta á eldinn og annað eftir því. Álfkonan býr þar
enn þótt 80 ár séu liðin frá því að amma og afi fluttust í Reykjar-
fjörð í Reykjarfirði syðri þar sem síldarævintýri Djúpavíkur var að
hefjast.
En áfram liggur gatan, gata forfeðranna eða bara gata afa og
ömmu og pabba. Það er ekki lengra síðan. Frá Meyjará var á næsta
göngudegi gengið með ströndinni að Dröngum þangað sem afi
fór í fóstur aðeins tveggja ára gamall. Þegar Guðmundur Péturs-
son, fóstri hans, dó tók afi við búinu þar til fósturbræður hans
voru nógu gamlir til að taka við. Þá fór hann á hákarlaveiðar á
Ófeigi frá Ófeigsfirði. Það var víst einn besti tími ævinnar að fanga
hákarl á opnum áttæringnum, sagði afi. Það hefur margt breyst
síðan þá varðandi það hvað er talið best.
Höfundur stendur við Kórklettana. Þar býr álfkonan góða.