Strandapósturinn - 01.06.2016, Blaðsíða 31

29
Venja var að flá selinn strax að loknum skiptum. Var hann
settur upp á tunnu og fleginn með vasahníf. Rist var fyrir aftan
haus (gónu) og ofan við afturhreifa. Síðan var rist milli skurða
eftir miðjum kvið og kringum framhreifa. Þá var skinnið skorið
af. Vasahnífur var not aður við það verk. Þá var skinnið skafið með
hárbeittum, breiðum og þungum hníf. Ætíð voru skinnin skafin á
hnénu. Vafið var gæruskinn um hnéð og legginn til að verjast
grút og raka frá skinninu. Síðan var byrjað að skafa framendann
og haldið svo aftur eftir uns verkinu lauk. Þá voru skinnin þvegin
upp úr ylvolgu sápuvatni og ekki hætt fyrr en allur grútur var
horfinn. Því næst var skinnið strengt upp á trévegg, venjulega á
fjárhúshlöður. Notaðir voru 2–3" naglar. Þetta hét „að spýta
skinn“. Þegar skinnin voru fullverkuð voru þau tekin niður og
sóluð í nokkra klukkutíma. Þá voru þau tekin í hús og geymd þar
uns þau voru seld.
Þegar fláningu var lokið var spikkápan skorin af. Var það nefnt
„að afspika“. Hreifar og dindill voru skornir af og innyfli tekin
burt og skrokkurinn brytjaður niður í bita. Selkjöt var borðað nýtt
Ljósm.: Guðbrandur Benediktsson yngri.
Einar Eysteinsson að flá kóp í Broddanesi.