Sjálfsbjörg - 01.07.1981, Side 26

„Ég er líka ákaflega
ánægður með þá stefnu að
fatlaðir skuli vera úti í þjóð-
félaginu en ekki einangraðir
á stofnunum. Þar eiga aðeins
að vera þeir sem þurfa mikla
hjálp eða eru veikir. Það sem
mér finnst bera einna hæst í
hagsmunamálum fatlaðra nú
eru atvinnu- og lífeyrismál-
in. Það eru lágmarksmann-
réttindi að fatlaðir geti lifað
eðlilegu lífi fjárhagsiega og
þetta hafa verkalýðssamtök-
in viðurkennt og tekið mál-
efni okkar með í almenna
verkalýðsbaráttu. — Þetta
finnst mér marka tímamót
í málefnum okkar. Megin-
hluti fatlaðra kemur úr röð-
um launamanna í landinu og
fötlun eykst jafnt og þétt í
nútíma þjóðfélagi þannig að
barátta fyrir hagsmunum
fatlaðra er hluti af almennri
verkalýðsbaráttu í landinu.“
„Enn er langt í land með
að fatlaðir eigi nógu greiðan
aðgang að almennum vinnu-
stöðum. Þó er hreyfing í þá
átt að auðvelda þeim það. Og
oft er mörgu hægt að breyta
með litlum tilkostnaði, svo
að fatlaður maður geti verið
með. Mér hefur verið það
alla tíð mikið kappsmál að
geta unnið og mér þykir
gaman að vinna. Ég er áreið-
anlega ekkert einstakur að
þessu leyti. Það vilja allir
vinna og fólki, sem er mein-
að það, lifir ekki mannsæm-
andi lífi.“
Undir þetta held ég að
flestir hljóti að taka og með
það látum við þessu spjalli
lokið.
Skrýtía
Það var í rútunni á leið-
inni norður. Tveir kjaftaglað-
ir sölumenn höfðu komið um
borð í Botnsskálanum, og nú
voru þeir að reyna að koma
af stað samræðum við af-
skaplega þurrkuntulegan
Þingeying, sem lét allt fleip-
ur þeirra eins og vind um
eyrun þjóta, og hafði ekki
einu sinni svo mikið við þá
að gjóa á þá augunum.
Loks sagði annar til þess
að ná sér virkilega niðri á
karli:
— Það þori ég að veðja
hundraðkalli upp á, að þessi
fábjáni getur ekki einu sinni
stunið upp þrem orðum í
samhengi án þess að hiksta
á þeim!
Þá hvessti Þingeyingurinn
augun á angurgapann og
sagði hátt og snjallt:
— Þú hefur tapað!
„Eigum við ekki að vekja
stelpuna?"
Þetta sagði konan mín einn
sunnudaginn þegar við vor-
um að setjast niður við mat-
borðið.
„Eigum við ekki að láta
hana eiga sig“, sagði ég.
„Hún var á diskóteki í gær-
kvöld? — látum hana bara
sofa“.
„Ég sé enga ástæðu til þess
að hún sofi fram yfir há-
degi“, sagði konan mín.
„Skrepptu og vektu stelp-
una“.
„Rétt í þessum svifum seg-
ir Jón Múli i útvarpinu: „Nú
verða sagðar fréttir". Síðan
komu hinar daglegu fréttir
af flugvélarráninu og mót-
mælafundunum. Og þó að ég
hefði heyrt þessar merku
fréttir um morguninn, þá
dokaði ég við. Alltaf gat eitt-
hvað hafa gerst.
Eftir smáþögn kemur Jón
aftur inn og segir: „í nótt var
ekið á 16 ára stúlku á gatna-
mótum . . . Stúlkan liggur nú
þungt haldin á gjörgæslu-
deildinni og er talið tvísýnt
um líf hennar“.
Það urðu allir stjarfir í eld-
húsinu og það ríkti grafar-
þögn nokkur andartök. Síðan
náði ég fluginu og fór nán-
ast loftleiðina fram á gang-
inn og reif upp hurðina hjá
stelpunni okkar.
24 SJÁLFSBJÖR C