Sjálfsbjörg - 01.07.1988, Blaðsíða 5

Viðtal
Vestmannaeyjar voru að íklæðast sparifötunum þegar
tíðindamaður Sjálfsbjargar kom þangað í vikunni fyrir
þjóðhátíð í sumar. Það voru sautján stig og sól, eins og
segir í dægurlaginu, og greinilegt strax á flugvellinum
að eitthvað lá í loftinu. Utan við flugstöðina beið Rich-
ard Þorgeirsson eins og um var samið í glænýjum
Buick og ók mér heim til sín að Birkihlíð 1. Ég ætlaði að
gera stuttan stans og taka við hann viðtal fyrir Sjálfs-
björg en þeir sem verið hafa virkir í samtökum fatlaðra
kannast eflaust við þennan glaðlynda mann sem brosti
við mér úti fyrir flugstöðinni.
Þegar komið var heim til
Richards var kona hans, Þórdís
Sigfúsdóttir, að ryksuga jafn-
hliða því sem hún leit eftir
barnabarni þeirra Richards,
snaggaralegum kút á öðru ári.
Tiltektin var nú ekki mér til
heiðurs heldur áttu þau hjón
von á gestum með Herjólfi
síðar um daginn, systir Rich-
ards og mágur voru væntanleg
til að dvelja hjá þeim yfir þjóð-
hátíð.
Eftir að Þórdís var búin að
ryksuga hreiðruðum við Rich-
ard um okkur á skrifstofu hans
sem er jafnframt umboð Al-
mennra trygginga í Vestmanna-
eyjum en því starfi hefur Rich-
ard gegnt í 18 ár. Hann tók sím-
ann úr sambandi og við hófum
spjallið.
Aldrei komið
í skólo
“Ég er innfæddur vest-
mannaeyingur, kom í heiminn
4. desember 1928 og verð því
sextugur í vetur. Móðir mín er
héðan úr Eyjum en faðir minn
norðan úr Þingeyjarsýslu.
Tveggja ára að aldri veiktist ég
af berklum í hrygg og lamaðist
út frá því í fótum. Þetta var
frekar sjaldgæft og það myndi
ekki gerast nú á dögum, því nú
er beitt annars konar með-
höndlun en þá var gert. Ég var
settur í gifs og knýttist allur við
það.
Af þessum sökum var ég
meira og minna á sjúkrahúsum
öll æskuárin. Lengst af lá ég á
sjúkrhúsinu hér í Eyjum en
skólagöngu naut ég engrar.
Okkur börnunum voru kennd
lítillega helstu undirstöðuatriði
lesmáls og skriftar. En í skóla
hef ég aldrei komið.
Um tíma komst ég á hækjur
og þegar ég var 14 ára fékk ég
nokkurn mátt í fæturna. Þá var
ég sendur á Landakot og var
þar í tvö ár en komst ekki á
fætur aftur. Ég hef mátt fyrir
ofan mitti og var handsterkur.
Þetta var að mörgu leyti
undarleg reynsla fyrir mig. Það
fer ekki hjá því að löng sjúkra-
hússdvöl hafi sljóvgandi áhrif á
fólk, maður var ekki í neinu
sambandi við atvinnulífið og lá
innan um deyjandi fólk. En ég
eignaðist líka góða félaga sem
sumir hverjir dóu í næsta rúmi.
Við tókum okkur til tveir
félagar á sjúkrahúsinu í Eyjum
og fórum að smíða litla báta
sem við seldum. Við vorum að
þessu í rúminu og fengum að
sinna þessu óáreittir þótt við
spndum allt út. Við smíðuðum
þó nokkur líkön sem við
seldum eða gáfum. Ég á ekkert
eftir af þessum gripum okkar.
Guðbjörg Arnadóttir sem þá
var yfirhjúkrunarkona hélt
hlífiskildi yfir þessa iðju okkar.
Hún var ekki allra en barngóð
og átti ketti sem voru okkur
börnunum afar kærir. Oft áttu
þeir kettlinga í kassa undir
rúmunum okkar. Það þætti nú
ekki góð latína á sjúkrahúsum í
dag.
Richard i nýja Buicknum úti fyrir gamla spitalanum i Eyjum en þar dvaldist hann
lengst af bernsku sinnar.
SJÁLFSBJÖRG 3