Sjálfsbjörg - 01.07.1988, Qupperneq 35

YAUÐ
Það er apríl, ástin mín, hugsa ég og finn hita-
bylgju fara um mig vegna merkingar orðanna,
þar sem ég sit í sporvagni fjögur sem þýtur
framhjá stoppistöðinni á Masthuggstorginu án
þess að stansa.
Það er apríl og vor mánuður.
Vor mánuður og vormánuður, merkingin fer
eftir áherslunum hugsa ég og brosi breitt að litla
orðaleiknum mínum. Fullorðna konan sem
situr við hlið mér brosir alls ekki þótt hún sé
með glaðlegan ljósbláan vorhatt.
Til að fela kátínu mína sný ég andlitinu að
óhreinum rúðum sporvagnsins og sé hóp skóla-
unglinga í ljósum fötum. Þau fara sér hægt eftir
göngustígnum meðfram Skólagötu og Park-
Viktoriugötu. Þau hlæja og flangsa og eru svo
áhyggjulaus og heilbrigð að sjá í sólarlampasól-
brúnkunni sinni.
Ólykt af gömlum óhreinindum berst aftur í
vagninn og ég fæ ónot í magann.
Maginn minn.
í maga mínum ert þú, ástin mín, eða réttara
sagt sá hluti þinn sem gat barnið sem er þar. í
maga mínum.
Eg brosi dálítið stíft og er bæði leið og glöð í
senn...
Það er indælt að hætta að vinna, en einmitt
þessi dagur...
Einmitt í dag á ég að hitta vissa manneskju.
Lækni.
Kvensj úkdómalækni.
Ég get ekki verið með öllum mjalla. Sú til-
finning hefur íþyngt mér síðan snemma þann
aprílmorgun sem ég kom heim úr veislunni þar
sem við hittumst í fyrsta skipti, ástin mín.
Ég held að það hafi verið augu þín, blá eins
og sólskinsbaðaður vetrarís.
Ég vissi að þú gast ekkert séð og ég sá stólinn
sem þú sast í. En ástinni er sama.
Flún tekur öll völd. Það er dýrðlegt og það
gekk fljótt fyrir sig. Við vorum eins og kett-
lingar í bandhnykli.
Sporvagninn stansar á stoppistöðinni við
Grænmetistorgið og ég litast um í vagninum.
Sólin hverfur og það verður kalt í gluggasætinu.
Tvær stúlkur koma inn með barnavagn og
setjast móðar í sitthvort sætið. Sporvagninn fer
aftur af stað. Ég sé út um gluggann að við förum
fram hjá dómskirkjunni, samt sé ég það ekki.
Alveg eins og þú ástin mín.
Þú sérð þegar ég hreyfi mig, en þú sérð mig
ekki. Sjónskaði þinn veldur því.
En þú þekir raddblæ minn og þékkir mig vel.
Þú veist hvaða hljóð ég gef frá mér. Ég get lesið
úr blindum augum þínum og spastískum hjóla-
stólsbundnum líkama. Ég veit hvernig þú lítur
út þegar þú ert þreyttur, hvernig þú bregst við
álagi og skyndilegum óhljóðum. Ég veit hve-
nær þú ert glaður, leiður eða þráir mig.
Ennþá hefur þú ekki tekið eftir að ég er öðru-
vísi ástin mín.
Hefur þú ekki tekið eftir að ég er þreytt, ekki
eins oft ástleitin og áður og er með ónot annað
slagið þegar þú biður mig að hjálpa þér?
Eða hefur þú tekið eftir þessu en ákveðið að
þegja?
Sporvagninn stansar snöggt og ég rek ennið
illa í gluggarúðuna. Það syngur í höfðinu á mér
og ég er með mikinn verk. Ég teygi hálsinn til
að sjá betur. Ég sé að bíll hefur drepið á sér á
miðju sporvagnssporinu rétt við Brunns-
parken. Ég get séð hvernig ökumaðurinn í ang-
ist hamast á stýrinu og bíllinn þýtur af stað.
Margir koma inn í vagninn og hann er næstum
fullur.
Fullt.
Næstum eins og í eldhúsinu okkar, ástin mín.
Alltaf fólk að koma og fara, sat og reykti og
talaði í reykherberginu fyrir innan. Lítið eld-
húsborð sem alls ekki er gert fyrir vanalegan
hjólastól og þrjá rafmagnsstóla.
Ég varð leið og æst yfir því hvernig þú neydd-
ist til að búa.
Ég þoldi ekki álagið við að hafa alltaf fólk frá
heimilishjálpinni þinni í kringum mig.
Þjáðist að sjá aðra nota, án þess að þú hefðir
SJÁLFSBJÖRG 33