Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Qupperneq 10

Norræn jól
tjós strax — máske ekki fijrr en við erum horfin hédan. En
sií hugsun er engu að síður ánœgjuleg, að komandi kynslóðir
muni njóta ávaxla starfsins.
Rétt þgkir mér, að greina i fám orðum ástæður fyrir
þeirri sannfæringu minni, sem ég lief lijst, til viðbótar því,
sem að framan greinir.
Fámenn þjóð getur aldrei orðið ,,sjálfri sér nóg“. Hún
kemst ekki hjá því, að eiga fjrns mök, viðskipti og samvinnu
við aðrar þjóðir. Ég tel oss íslendingum það lán, að geta átt
sem mest mök við hinar Norðurlandaþjóðirnar. Þær eru langt
komnar á ýmsum menningarsviðum, og einnig um viðskipti
og tækni. Auk þess, sem margt má af þeim læra, þótt enn
meira kunni að mega læra af öðrum þjóðum á sumum svið-
um, hygg ég greiðara aðgöngu fyrir Islendinga á hinum Norð-
urlöndunum, en víða annars staðar. Vilji til þess að taka ís-
lendingum vel er sízt minni þar en annars staðar; allar aðstœður
þar meira við okkar hcefi; og einn þáttur samvinnunnar er sá,
að gagnkvæm aðstoð milli þjóðanna á ýmsum sviðum er þegar
nú, beint eða óbeint samkomulag milli Norðurlandaþjóðanna
innbyrðis.
Vegna líks menningarstigs þessara þjóða, líkrar löggjafar
i löndunum, líks hugsunarháttar, sem sumpart á rœtur sínar
að rekja til blóðskyldleika, verða nánari kynni og ýms fræðsla
notadrýgri en elta.
Sumpart af þessum ástœðum, sumpart vegna smœðar land-
anna allra og fámennis, samanborið við stærri ríkin, er mögu-
leikinn á því að hlustað sé á það, sem við kunnum að hafa
t'ram að bera, og tekið tillit til þess, meiri í þessum hóp þjóða,
en í hóp nokkurra annarra þjóða. Skerfur sá, sem við kunnum
8