Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Blaðsíða 34

Ibleikum loga byltist hrönn að flúðum
með brotin skip og rótlaust þang . . .
Vort gamla land var gert að fangabúðum,
en geigur nístir Danavang.
Vor norski bróðir biður einn og þjáður,
og barist er um Finnaskóg.
En fjöllin bera sama svip og áður
og söm er þeirra tign og ró.
Vort sverð er týnt, vor bogastrengur brostinn
og bryndrekar i hverri höfn.
En þjóðin blessar, þjáð og harmi lostin,
sín þúsund ára hetjunöfn,
og fleirum dylst hver fyrstur muni deyja,
hvað ferst í þeirri sókn og vörn,
sem loðinbjörn og brezka Ijónið heyja
við bróður sinn — hinn þýzka örn.
Vér hlutum margt af fögrum guðagjöfum,
sem geta orðið björg og hlíf.
A eynni góðu yzt í norðurhöfum
er alltaf von um líf.
Þótt yfir byggðum vofi vígabrandar
þá verður jörðin aftur græn.
A miklum stundum mætast þjáðir andar
í minningum — og bæn.
Lát sverð og brynjur sjónum vorum hverfa
og sökkva í jörð öll gálgatré,
svo börnin megi ættjörð sína erfa
og öll sín fornu vé.

'tá ^4.'