Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Qupperneq 52

Nordahl Crieg
17. maí 1940
(Kvæði þetta var fiutt í Lundúna-útvarpinu 17. maí 1940. Norðmenn vörðust þá
enn í Hálogalandi, og þar tók skáldið sjálft þátt í frelsisbaráttunni.)
Á Eiðsvelli stöngina auða
yfir angandi limið ber.
En fyrst nú í dag vér finnum,
hvað frelsið í rauninni er:
Um landið fer sigrandi söngur,
er svellur frá ströndu til fjalls,
þó að hvísli honum hálfluktar varir
undir heroki kúgaravalds.
Sú fullvissa er fædd í oss öllum,
að frelsið sé líf hvers manns,
jafn einfalt og eðlisbundið
sem andardráttur hans.
Vér fundum, er áþjánin ægði,
hve andþrengslin sóttu oss heim
sem köfnun í sokknum kafbát . . .
Vér kunnum ei dauða þeim.
Því verri en byggðanna bruni
er sú bölvun, sem enginn sér,
en vefur í eitruðum eimi
hvern afdal og tind og sker:
Af njósnum og uppljóstursótta
er orðið í Noregi reimt.
Vér áttum oss aðra drauma,
— og aldrei verður þeim gleymt.
Vér erjuðum landið til eignar,
unz ávöxt gaf mold og sær,
með striti, er þann veikleika vakti,
að virða hvert líf, sem grær.
Sem storkun við tímans stefnu
var starf vort friðinum vígt.
— Og riddarar rústa og dauða
hafa rétt til að hæða slíkt.
Nú er fyrir andrými barizt!
Og allir vér treystum því,
að Norðmenn nái enn þá að anda
í einingu og frelsi á ný. —
Vér fjarlægðumst frændurna syðra,
föla og úrvinda menn.
Til þeirra sé kall vort og kveðja:
Vér komum til yðar senn!
Hér blessum vér minning hvers bróður,
er blóð fyrir frið vorn gaf,
hvers hermanns, er blæddi á hjarnið,
hvers háseta, er barst í kaf.
Vér erum svo alltof fáir,
að engum má gleyma af þeim:
Þeir fylgja oss til dáða, þeir dauðu,
þann dag, er vér komum heim!
Magnús Ásgeirsson þýddi.