Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Síða 67

•R NDI ÍRFIJMDm
Smásaga eftir Kristmann Cuðmundsson
PAÐ kemur oft fyrir þig, að þú mætir manni, sem þú kannast við,
þótt þú hafir aldrei séð hann áður. Þér verður reikað um götur
bæjarins síðla dags. Allt í einu gengur einhver framhjá þér, og lítur á þig.
Þið horfið hvor í annars augu, kannske aðeins brot úr sekúndu, en þú
kippist við, og jafnvægi hugans er rofið; þú kannast við þessa „sál“, þekkií
hana betur en marga aðra, sem þú umgengst daglega. En þegar þú athugar
þetta nánar, hefur þú aldrei séð manninn fyrr.
Þú trúir ekki á neitt sálnaflakk, og vonar að það sé ekki til. Segjum
tveir. En samt sem áður „þekkjum“ við undarlega oft þá, sem fram hjá
okkur fara á lífsleiðinni. TiIIit þeirra hefur misjöfn áhrif, suinra góð,
sumra slæm; einstöku skjóta okkur jafnvel skelk í bringu, þótt við séum
ekkert hræðslugjarnir eða taugaveiklaðir. Og það kemur fyrir, að augnaráð
ókunnugra vegfarenda vekja með okkur óskýranlega gleði, þrá eða söknuð.
Við munum þau stundum árum saman.
Ég get ekki skýrt þér frá, hvernig á þessu stendur. En þegar eitthvað
svipað kemur fyrir mig, þá dettur mér í hug kynlegur atburður, sem skeði
þá er ég var ungur. Og ég ætla að segja þér frá honum, okkur báðum til
dægrastyttingar.
Ég var um sumartíma á bæ, í nokkuð afskekktri sveit. Þar bjuggu
5
65