Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Qupperneq 76

Norræn jól
vegna látast börnin vera að borða og hafa spýtukubba fyrir brauð og tóma
könnu fyrir mjólk. Og þess vegna liggur húsbóndinn uppi á oíninum og
mókir. Allt í einu hætta börnin að leika sér og leggja við hlustirnar. IJti
marrar í snjónum, nettir fætur stappa af sér snjóinn á svelluðum þrep-
unum, hönd tekur í hurðina, sem opnast marrandi, og inn í stofuna kemur
kona sveipuð kuldamóðu, dúðuð héluðum flíkum upp að eyrum. Hún lokar
dyrunum í skyndi, kuldamökkurinn leysist upp og hverfur, börnin hópast
um hana, og yngsta barnið, sem ekki er farið að ganga, skríður upp úr
vöggunni, dettur á gólfið og hljóðar hástöfum. Konan tekur það upp.
vönum höndum, raular við það og þrýstir því upp að héluðum barmi og
lætur sig einu gilda, þótt barnið hljóði enn hærra en áður. Svo gengur hún
rösklega inn að ofninum, skyggnist eftir manni sínum og sér glytta í grá-
leit strigafötin. Hún segir stutt í spuna:
„Jæja, Antti, nú er ekki um annað að gera fyrir þig, en að komast á
fætur og dragnast niður í kirkjuþorpið.“
„Hana nú,“ svarar Antti. „Það er eins og það sé kviknað í kotinu. Ligg-
ur einhver ósköp á? Ekki fer ég að fara til kirkjunnar svona um hánótt.“
„Liggur á? Það er líklega ekki sá munur á hungrinu og eldinum.
Hvorugt er öðru betra. En ég kem með góðar fréttir frá Pusula.
Þeir fóru allir til kirkjuþorpsins, því að þar lætur ríkisstjórnin sjálf
úthluta mjöli handa þeim, sem nauðstaddir eru. Og nú ferðu þangaö,
Antti, eins og allir hinir. Þá fáum við að minnsta kosti nýbakað brauð um
jólin.“
Antti snýr sér við uppi á ofninum og teygir andlitið fram úr myrkr-
inu. Það er þverúðarsvipur á honum. Það er eins og hann sé að hlusta eftir
einhverri annarri rödd, hann hristir höfuðið og strýkur fingrunum gegn-
um þykkt hárið.
„Jæja, jæja — minna má það ekki kosta en ég fari að biðja beininga.’1
„Hvað er annað að gera? Er þetta ekki fjórði dagurinn, sem við höf-
um lifað á mjólkurdropanum úr kýrgreyinu, og hljóða börnin ekki af
hungri og ertu ekki sársvangur sjálfur, og er ég ekki svöng? Hvað lengi
komumst við af svona?“
„Svona, svona — það er satt, sem þú segir, en hvaða fjandans æði er
þetta, kona.“
74