Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Qupperneq 81

Norræn jól
með til þess að staðfesta sögu hans. Antti fær vandkvæðalaust fullan poka
af mjöli, en þegar hann segist ætla að bera hann á bakinu sex mílur vegar
og það í dag, fer kaupmaðurinn að taka úr pokanum.
„Nei, nei,“ segir Antti, „látið þér pokann vera fullan, ekki sligar
hann mig.“
„En þetta er meira en fjögur lýsipund, og svo þunga byrði ber
enginn maður.“
„En ég á konu og fjögur börn, sem hafa soltið í hálfan mánuð, og
okkur veitir ekki af þessu, því að það dregst víst eitthvað, að ég fái atvinnu
hjá skógareigendunum.“
„Hvers vegna sögðuð þér ekki frá því í gær, að þér eigið konu og
fjögur börn, sem svelta?“ spyr frúin.
„Ekki kunni ég við það, svona í allra áheyrn ... ég er nefnilega svo
rækalli feiminn . .. “
Þeir, sem inni eru, geta ekki að sér gert að brosa. Antti fær pokann
sinn kúfaðan, hneigir sig í þakklætisskyni við velferðarnefndina í Helsing-
fors og hefur sérstaklega mikið við frúna, því að henni réttir hann sína
stóru hönd. í því hann er að fara snýst hann á hæli í dyrunum og segir við
kaupmanninn:
„Ekki vænti ég að herra kaupmaðurinn vildi hjálpa mér um ofurlítið
af tóbaki út í reikning til vorsins? Það er nefnilega svoleiðis, að hafi ég
hara blað í pípuna mína, þá er eins og mér batni magaveikin. Það var
ióbakið, sem hjálpaði mér hingað í gær, en nú á ég ekkert eftir til að revkja
á heimleiðinni.“
Kaupmaðurinn hlær og er rausnarlegur, af því að margir eru inni.
Hann lætur tvær kippur af blaðtóbaki á búðarborðið fyrir framan Antti.
Þetta gerir hann af því að Antti var órétti beittur í gær, segir kaup-
maðurinn.
„Þú skalt fá þetta borgað í vor,“ segir Antti og þúar kaupmanninn
í gleði sinni og réttir honum höndina að skilnaði. Um leið og hann hverfur
út um dyrnar lítur hann um öxl:
„Það er nefnilega svoleiðis, að ég hef ekki alltaf verið fátækur og
verð það ekki heldur að eilífu.“
Síðan kveður hann vinnumanninn, kunningja sinn, lætur í pípuna sína,
79