Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1941, Qupperneq 83

Norræn jól
nepjunni og mjó rönd mánans skyggnist yfir dökkan sjóndeildarhringinn
en hverfur aftur að vörmu spori. Hann er hættur að hugsa um þær fjórar
mílur vegar um eyðiheiði, sem hann á eftir ófarnar áður en hann nær heim.
Hann dreymir aftur reikula drauma heiðabúans, alveg eins og hann lægi
heima á ofninum.
I Metsantakakoti væntir Anna bónda síns í rökkrinu, því að hún gerir
ráð fyrir, að hann hafi lagt af stað frá kirkjuþorpinu jafn snemma og hann
fór að heiman. Hún hefur skipt nytinni úr kúnni frá því í gær á milli barn-
anna, en unnað sjálfri sér einskis dropa. Hún bíður hugrökk og vonglöð.
Kýrin hefur fengið ábæti á gjöfina, af því að jólin eru að koma, og
mjólkar nú óvenju mikið. Anna ber mjólkina sigri hrósandi inn í stofu,
setur fötuna inn í skáp, þar sem hún geymir næfratrogin tandurhrein til
þess að baka í þeim brauðið, þegar Antti kemur með mjölið. Hún hlakkar
til jólanna og klappar börnunum á kollinn enn blíðlegar en venjulega.
Áður en dimma tekur er hún búin að hita baðhúsið, svo að hún geti
boðið Antti heitt bað, þegar hann kemur heim úr þessari erfiðu för. Svo
er hamingjunni fyrir að þakka, að nóg er til í eldinn, og þegar heitt er
orðið í baðhúsinu, leggur hún í stóra bökunarofninn, svo að jólaylur hlýi
stofuna og allt sé tilbúið undir jólabaksturinn. Að þessu loknu baðar hún
sig og börnin, svo að þau séu hrein á jólunum, en á meðan á hún von á
því á hverri stundu, að heyra Antti hrista snjóinn af skíðunum sínum úti
á hlaðinu. Og kvöldið kemur og myrkrið, en Antti kemur ekki. Það er
komið að háttatíma, og börnin, sem hafa beðið óþreyjufull og orðið þess
áskynja, að eitthvað óvenjulegt var á seyði, fást ekki tii þess að fara í
rúmið. Þau vilja hafa jól, segja þau, því að mamma sagði, að þau kæmu
í kvöld.
„Jólin koma ekki fyrr en pabbi kemur,“ segir hún.
„Hvenær kemur hann þá?“ kalla þrír spurulir munnar.
Henni tekst að sefa börnin en sjálfa sig ekki. Þegar hún er búin að
koma þeim í rúmið, tekur hún rokkinn, fer að spinna þráðinn sinn, sem
aldrei tekur enda, og raular sálmalag til að blíðka guð, vegna þess að hún
er að vinna á slíkum helgidegi. Hún getur ekki beðið án þess að hafa eitt-
hvað fyrir stafni. En hugsanir hennar snúast samt bitrar og blandnar
6
81