Borgfirðingabók - 01.12.1981, Qupperneq 46

44
Ragnhildur kastar homum Salómons i mógröf
Ragnhildi húsfreyju leiddist mjög sá háttur bónda síns að leika
sér að hornum að hætti barna. Hún tók sig því til eitt sinn er hann
var ekki heima og safnaði saman öllum hornum hans og fleygði
þeim í mógröf. Hugðist hún með því venja hann af þessum
barnaskap sem þetta að hennar dómi var. Þetta mun hafa verið á
Kothólsárum þeirra. Ekki tókst þó betur til en svo, að þegar
húsbóndinn kom heim og fréttir um afdrif búfjár síns, varð
hann æfur og réðist á konu sína og fékk troðið henni upp fyrir
kistu þar sem hún kom engum vörnum við og þjarmaði þar að
henni með engri blíðu. Er sagt að kalla þyrfti bóndann á Mið-
húsum til að bjarga konunni úr klóm Salómons.
Það tókst honum í bili, en Salómon var ekki til viðtals um neinn
frið, nema Ragnhildur lofaði að skila hornunum með tölu, en á
fjölda þeirra vissi hann full skil. Varð hún að lofa því. Að venju
orkti Salómon vísu um atburðinn og er auðheyrt að Þórarinn
hefur ekki verið sérlega velkominn gestur í það sinn.
Eg hélt það væri Andskotinn
með illum krafti sínum,
en það var sjálfur Þórarinn
þarna í húsum mínum.
(A þeim tíma og lengi eftir það voru stokkagrafir stungnar við
mótekju, þ.e. hver gröf var sjálfstæð ogjafnan full af vatni í votu
mýrlendinu. Síðar var þessu hætt og grafimar hafðar samfelldar
og í hvert sinn, sem gröf var tekin, var grasrót og rofi kastað í þá
gröf sem tekin hafði verið árið áður. Það var Ragnhildi til happs
að stokkagrafir voru þá enn, því seint hefði henni tekist, þó
dugleg væri að þurrka upp margra áratuga grafastæði. Stokka-
grafir þóttu hinar verstu hættur, einkum fyrir hross fyrri part
vetrar þegar jörð var illa frosin og snjór yfir öllu. Þær voru hesti á
sund og hlaut hann fljótlega að drukkna, þótt menn kæmu fljótt
á vettvang. Var ekki auðgert fyrir fáliðað fólk að draga stórgrip
upp úr þeim, og að auki voru þetta óhagsýn vinnubrögð.).