Borgfirðingabók - 01.12.1981, Qupperneq 62

60
Húsið sem brann
Arið 1946 bar oddviti hreppsins, Guðmundur Brynjólfsson,
sem enn gegnir því starfi, fram tillögu í hreppsnefndinni um að
sveitarfélagið beitti sér fyrir byggingu félagsheimilis, en um
þetta leyti tóku lögin um félagsheimili gildi. Tillagan var sam-
þykkt og síðan kjörin fimm manna byggingarnefnd. Fram-
kvæmdir við bygginguna hófust árið 1953. Þremur árum síðar
var húsinu lokað og það vígt við hátíðlega athöfn sunnudaginn
26. ágúst 1956. Þetta hús, sem nefnt var Hlaðir og reist var við
Hallgrímsstein í landi Saurbæjar, gegndi hlutverki félagsheim-
ilis hreppsins, þar til það brann aðfararnótt hins 29. október
1974. Sunnudaginn á undan, eða hinn 27. október, var haldin
hér í sveitinni ein veglegasta hátíð, sem hér hefur nokkru sinni
verið haldin, þegar minnst var 300 ára dánarafmælis séra Hall-
gríms Péturssonar. I sambandi við þá hátíð var efnt til veglegrar
veislu í félgsheimilinu. Meðal viðstaddra voru forseti íslands og
frú hans, sem voru gestir okkar þennan ánægjulega og eftir-
minnilega dag. En þetta var. síðasta veislan og síðasti mann-
fundurinn í félagsheimilinu, sem innan tveggja sólarhringa var
brunnið og orðið að rúst.
Eftir brunann var haft á orði meðal manna og hefur reyndar
orðið að hálfgildis þjóðsögu, að Guðríði Símonardóttur, hús-
freyju í Saurbæ, sem ýmislegt þótti kunna fyrir sér í lifanda lífi,
hafi líkað það miður vel, hversu minningu manns hennar var
sýndur mikill sómi og dýrðarljóma vafið um nafn hans, en ekki
minnst einu orði á hana, sem átti þó sinn stóra þátt í örlögum
hans og lífi. Á þetta hafi Guðríður viljað minna, þó með miklum
feiknstöfum væri. Þá er það víst, að margir höfðu ótrú á því, að
félagsheimilið stæði við Hallgrímsstein. Um það mátti meðal
annars lesa í blöðum. Þar mátti einnig lesa þau ummæli, að ef við
hér í sveitinni værum haldin sömu þráhyggju og íslendingar
yfirleitt, þá mundum við reisa húsið að nýju á nákvæmlega sama
stað.