Borgfirðingabók - 01.12.2015, Qupperneq 26

26
B O R G F I R Ð I N G A B Ó K 2015
Ég vissi að enginn væri heima og fór því heim. Ég labbaði inn og
heyrði að það var kveikt á sjónvarpinu sem var frekar undarlegt vegna
þess að mamma er svo eldhrædd. Inni í stofu sat pabbi með bjór í hend-
inni og horfði á körfubolta. Ég reyndi að laumast óséð framhjá honum
en hann heyrði í mér og bað mig að koma. Ég settist í fangið hans og
fann bjórlyktina af honum sem vakti upp ógleði hjá mér. Hann spurði
mig hvers vegna ég væri heima og ég sagði honum að ég væri bara að
verða veik. Hann sá í gegnum mig og bað mig að segja sér sannleikann.
Hann var svo rólegur þannig að ég treysti honum og sagði honum hvað
gerð ist, en það voru mistök. Hann trylltist, öskraði á mig og ásakaði
mig um að ég væri að segja þeim lygasögur um sig að hann væri alltaf
fullur. Tárin brutust fram og ég hágrét og hann sagði mig vera aumingja
og ógeðslega. Hann sparkaði í mig og kippti mér síðan upp að vegg og
sló mig utan undir. Skipaði mér síðan að fara upp í herbergi og ég hljóp
þangað hágrátandi.
Það var þarna sem þetta allt hófst. Barsmíðar föður míns á mér voru
bara rétt að byrja. Það var eins og það hefði brostið einhver stífla og
hann réð bara ekki við sig lengur. Þetta varð bara hluti af mínu daglega
lífi. Ég kom oft marin í skólann og kennarar og krakkar spurðu mig
út í það en svarið var alltaf að ég hefði bara dottið af hjólinu mínu eða
eitt hvað í þeim dúr. Ekkert barn á að eiga svona æsku eins ég átti en því
miður er ég ekki sú eina. Núna eru 20 ár síðan þetta gerðist en mér þykir
ennþá erfitt að tala um þetta. En þetta er einmitt ástæðan fyrir því að ég
stofnaði samtökin Þú ert ekki einn í þessu.
Ljóðið og smásagan hér að framan eru hluti verkefnis sem unnið var í íslensku
í Grunnskóla Borgarness. Þar spreyttu nemendur sig á ljóða- og sagnagerð.