Borgfirðingabók - 01.12.2015, Side 31

31
B O R G F I R Ð I N G A B Ó K 2015
Á vorin var helst farið ofan að nóttu því þá er svalara og ekki sólskin og
það fer betur með silunginn og er þægilegra fyrir hrossin. Fjórir pokar
af silungi voru settir á hvern hest, þeir voru silaðir upp með lykkju,
kappmellað um pokaopið, tveir pokar hvorum megin á hestinn. Oftast
þótti nægjanlegt að hafa 180-200 silunga á hestinum. Jakob á Húsafelli
batt silungapokana með reipi eins og hvern annan bagga en þá vildu
sumir silunganna merjast og það þótti vera skemmd. Undir eins og heim
var komið að morgni með silunginn var hann hreinsaður, hausar snúnir
af honum, „blóðið” strokið úr kviðnum, sett innan í hann ein lúka af
salti og raðað niður í tunnur. Engin kunnátta var til að flaka silunginn
né reykja og það var því aldrei gert. Hausarnir voru soðnir til næstu
máltíðar og hver og einn neytti eins margra hausa og hann hafði lyst á.
Til fleiri máltíða voru hausarnir ekki og voru hafðir handa hænsnum og
hundum það sem eftir var af þeim. Saltaður silungurinn entist venjulega
allt sumarið og allan veturinn og var keppt að því að matreiða saltan
silung á sumardaginn fyrsta. Þetta var ekki leiðigjarn matur.
Á vorin voru netin skilin eftir í vatninu í fyrstu ferðinni, farið dag-
inn eftir að komið var úr ferðinni og hafðir tveir hestar undir reiðingi.
Tjaldið hafði verið skilið eftir, teknar undan því súlurnar og bornir á það
nokkrir steinar svo að það fyki ekki. Veitt var uppá hestana tvo og haldið
ofan og netin skilin eftir í vatninu. Í þriðju ferðinni voru þrír hestar
undir reiðingi, tveir báru silung ofan, einn netin og annan farangur.
Fyrir kom að veiðin væri svo mikil að of mikið varð á klyfjahestana. Þá
voru silungapokar settir á hnakkana og menn gengu ofan. Stundum var
veiðin lítil og fékkst ekki upp á hestana.
Prímus þótti nauðsynlegur í heiðarferðum. Hann var alltaf fluttur
ofaní milli og líka olía í flösku. Varast var eins og hægt var að láta olíuna
menga farangurinn. Áður en prímusar komu til sögunnar var eldað
á hlóðum og rifið hrís til eldiviðar. Gömlu mennirnir kölluðu það
útiprímus ef var gripið til þessa gamla ráðs, ef prímus vantaði. Soðinn var
silungur til matar og kaffi til hressingar. Annars var brauð og ket í nesti
og nóg af sméri, ekki var hugsað um grauta eða kartöflur, mjólkurmatur
lítill eða enginn annar en smérið.
Þessi lýsing á silungsveiðum á fyrst og fremst við um það sem gekk
og gerðist á Húsafelli. Ég hygg að þetta hafi verið mjög líkt á öðrum
bæjum. Eitt eða tvö vor, 1935 eða 1936 var veitt í Úlfsvatni og þar
var Bergþór í Fljótstungu líka við veiðar. Jakob vinnumaður á Húsafelli
stjórnaði alltaf silungsveiðum á því heimili og voru sendir með honum