Borgfirðingabók - 01.12.2015, Síða 39

39
B O R G F I R Ð I N G A B Ó K 2015
eftir átökin við vökina og
loppinn á höndum. Ég varð
því að draga hann liggjandi á
bak inu eftir svellaðri jörðinni.
Fyrst hélt ég í hendurnar á
honum en síðar dró ég hann
á fót unum, það var léttara.
Ég varð margoft að rykkja
í hann og kasta mæðinni á
milli. Um tíma hélt ég að mér
tæk ist ekki að koma honum
inn í bæ, en einhvern veginn
gekk það nú samt og ég man
að þegar ég dröslaði honum
inn fyrir þröskuldinn og lok-
aði útihurðinni lá við að ég
hnigi niður líka þrotinn að
kröftum. Hvílíkur léttir að
vera kominn í hús. Ég dró
Knút inn ganginn og niður
steinþrepin á eldhúsgólfið. Þar
tókst mér með erfiðismunum
að klæða hann úr hverri spjör
og ef einhver hreyfing var með honum fannst mér hann heldur streitast
á móti. Þilofninn var orðinn vel heitur og velti ég Knúti að honum,
kveikti á öllum tökkum Rafhaeldavélarinnar og galopnaði bakarofninn.
Síðan tók ég til við að þurrka Knúti, sem var ískaldur og náhvítur, og
nudda hann frá hvirfli til ilja með handklæðum og teppum. Eftir góða
stund fór hann að skjálfa meira en nokkru sinni fyrr, og varð mér þá
ekki um sel. Ekkert símasamband var og engin leið að leita hjálpar.
Meðan þessu vatt fram vissi ég ekkert hvað tímanum leið, en smám
saman fór að færast eðlilegur húðlitur á félaga minn og seint og um
síðir var hann farinn að svara mér og gat að lokum staðið upp, staulast
upp á loft og undir sæng. Þá var líklega komið miðnætti, því ég man að
þjóðsöngurinn var leikinn í útvarpinu í dagskrárlok. Ég fór líka í mitt
rúm og lá þar andvaka lengi og hryllti við tilhugsuninni um það, að ef
við hefðum gengið samsíða að ísröndinni hefði enginn verið til frásagnar
um afdrif okkar.
Knútur Jeppesen (1930­2011) ásamt tveim ur
aðstoðarveiðimönnum í fjörunni við Grjót eyri á
9. áratug seinustu aldar.