Borgfirðingabók - 01.12.2015, Qupperneq 68

68
B O R G F I R Ð I N G A B Ó K 2015
var gengin sama leið til baka, suður að Beilá og síðan eftir bílslóðanum
með hlíð Staðarhnjúks. Frá því að snjókomunni um morguninn linnti,
hafði verið léttskýjað og hægur andvari af norðri. Frost herti talsvert er
á daginn leið. Um það leyti er við gengum fram hjá Brúnavatni læddist
skammdegismyrkrið yfir en ekki fannst okkur það vera vandamál, því
allgóð birta var af tungli. Að kindur mundu finnast í þessari ferð, það
vorum við búnir að afskrifa.
Af suðurbrún Staðarhnjúks er mikið víðsýni yfir Borgarfjarðarhérað.
Þarna blöstu ljósin í héraðinu við okkur. Ekki eyddum við miklum tíma
í að horfa á útsýnið. Á þessum árum var ljósafjöldinn ekki meiri en svo
að sæmilega kunnugur maður gat með nokkurri vissu rakið sig bæ frá
bæ og greint hvar viðkomandi ljós var. Nú hallaði undan fæti og stefnan
sett á eyðibýlið Grísatungu, sem var vestasta jörðin í Ystu-Tungu og fór
úr byggð árið 1937. Göngum við fram hjá rústum bæjarins.
EN hvað heyrum við...! Kind jarmar rétt hjá okkur. Við erum búnir
að finna þær! Við að sjá okkur tóku kindurnar á rás niður brekkurnar
en ekki misstum við sjónar af þeim og brátt vorum við komnir með þær
að ármótum Litluár og Gljúfurár. Einhverjar smá stimpingar voru við
að koma þeim yfir Litluá, sem var ísilögð, þó tókst það að lokum. Þegar
komið var yfir Litluá lá leiðin suðaustur með Sauðhússkógi. Þar var þá
nokkuð greiðfær gata og girðing á aðra hönd svo gott var að reka þær
þessa leið. Þegar girðingunni sleppti, urðum við að stefna förinni meira í
austur , til að komast að Stapaseli en þar mátti segja að við höfum lokað
hringnum. Frá Stapaseli gengum við þá sömu leið er við komum um
morg uninn.
Með dyggri aðstoð hundsins röltu kindurnar á undan okkur alla leið-
ina að fjárhúsdyrum í Litla-Skarði. Alla vega man ég ekki eftir neinum
elt ingum eða öðru brasi með þær alla þessa leið. Birtan var aðeins frá
tungl inu, sem endurkastaðist frá hvítri jörðinni. Klukkan mun hafa verið
nálægt sjö þegar kindurnar voru komnar í hús og hafði því ferðin tekið
um tíu klukkutíma og þar af um helming tímans sem dagsbirtu naut.
Eins og áður sagði voru kindurnar þrjár. Veturgömul frá Munaðarnesi og
dilkær frá Eskiholti. Algjör tilviljun réði því að við fundum kindurn ar.
Nokkrir tugir metra til eða frá á gönguleið okkar hefðu skipt máli. Eins
hugsar kannski einhver að farin hafi verið löng leið að fundarstað. Vera
má að þegar þær sáust fyrst hafi staðurinn verið allt annar, en ísilagðar
ár stöðvað för til heimahaga. En markmið ferðarinnar var jú að leita
af sér grun um kindur á mun stærra svæði. Að loknu þessu var gott að