Borgfirðingabók - 01.12.2015, Qupperneq 126

126
B O R G F I R Ð I N G A B Ó K 2015
gang og að vel væri farið með allar skepnur. Hann var mikill dýravin ur,
þó að hann flíkaði því ekki mikið, fremur en öðrum tilfinningum, sagði
í minn ingargrein um hann. Þar og víðar er gefið til kynna að Sigurður
hafi verið formfastur og stífur – dálítið forn í skapi. Sagt var að hann
hefði kunnað því betur að alþýða manna sýndi honum og valdi hans
virð ingu, en á móti þótti hann oftast fara vel með vald og var annt
um em bættisheiður sinn. Hann þótti ekki refsingasamur, var hverj um
manni reglusamari og kunni illa hvers konar hroðvirkni.

Sigurður og ættingjar hans voru alkunnir fyrir tónlistargáfu og áreiðan-
lega hefur oft verið gleði í garði sýslumanns langar stundir. En margt
af frænd fólki hans dó á ungaaldri þannig að stundum hefur líka verið
sorga samt í Stafholtstungum. Þjóðólfur segir frá því í ársbyrjun árið
1900 að 16. janúar hafi andast úr taugaveiki að Stafholti „ ungfrú Jó-
hanna Andrea Pálsdóttir (síðast prests í Gaulverjabæ Sigurðssonar), rúm-
lega þrítug að aldri, góð stúlka og gáfuð. Hefur móðir hennar ekkju frú
Margrét Þórðardóttir í Arnarholti (systir Sigurðar sýslumanns þar) nú
misst 2 dætur sínar uppkomnar, á rúmu ári, því að önnur dóttir henn ar
andaðist 10. jan. f. á. 14 ára að aldri, og er það allmikil reynsla.“

Þeir bræður Árni og Þórður læknir í Borgarnesi voru landskunnir gleði-
menn eins og Sigurður frændi þeirra var á ungum aldri – og áreiðanlega
hafa kviðlingar verið látnir fjúka um borð á hinu fjölmenna heimili í
Arnarholti.
Söngmaður var Sigurður sýslumaður ágætur og hafði vandaðan tón -
listar smekk. Hann gekk í söngfélag stúdenta í Höfn sem þótti af bragðs
söngsveit – og æfði eftir ströngustu kröfum um nótnalestur og radd-
fegurð. Og heimkominn lagði hann einnig stund á söng og aðra tón-
list. Þannig segir frá því í Heimskringlu að sumarið 1898 hafi Borg-
firðingar og Mýramenn haldið sameiginlegan þjóðminningardag á
Hvít ár bökkum og segir blaðið að þar hafi verið saman komnar þúsundir
manna, sem kannski hefur verið ofmælt. Þar var sungið minni Vestur-
Ís lend inga eftir Sig. Júl. Jóhannesson, undir forystu Sigurðar Þórð ar-
sonar sýslumanns í Arnarholti. Taldi blaðið að það hefði verið í fyrsta
sinni á þjóðminningardegi sem sungið hefði verið á Íslandi við kvæði
eftir Vestur- Íslending. Um Sigurð var ort að leiðarlokum: