Borgfirðingabók - 01.12.2015, Blaðsíða 164

164
B O R G F I R Ð I N G A B Ó K 2015
í för, en bæði það að vegurinn niður í Straumfjörð var oft illfær og svo
þurfti alltaf að sæta sjávarföllum. Þetta gerði mér oft mjög erfitt fyrir,
en breyttist þó til hins betra þegar ég eignaðist bíl, en ég keypti mér
notaðan Land-Rover jeppa árið 1967, og þá gat maður nú farið og gert
ýmislegt sem ekki var möguleiki á fyrr.
BREYTTIR TÍMAR
Um aldamótin 1900 bar umhverfið í Straumfirði og nágrenni þess að
mestu svipmót þess tíma sem verið hafði þar um aldir. Verslun Ásgeirs
Eyþórssonar var að líða undir lok og verslunarhúsanna beið nýtt hlutverk
á nýjum stað. Lágreistur bær og nokkrir kofar að mestu byggðir úr torfi
og grjóti kúrðu í túninu í Straumfirði. Þessi hús og önnur þeim svipuð
höfðu þjónað bændum þar um langan aldur. En fyrir þeim lá nú að víkja
fyrir framförum nýrrar aldar. Og breytingar urðu einnig á fleiri sviðum.
Á heimaeyjunni varð mun meiri gróska með auknum bústofni og
ræktun. En aftur á móti sést nú greinilega, einkum við ströndina hvernig
gróðurþekjan hefur blásið upp og naktir klettar sjást þar sem áður voru
grónir balar. Sömu sögu er að segja um eyjar og sker í nágrenninu, þær
voru margar grasi grónar og á þeim var lífleg lundabyggð en þær eru nú
nánast frá því sem áður var, berangurinn einn og einungis skarfurinn sér
ástæðu til að tylla sér þar niður. Nægir þar að nefna Þormóðsskerið, sem
er um 3,7 sjómílur frá Straumfirði. Mikill munur er því á þessu frá því
við komum í Straumfjörð árið 1939. Eflaust hafa fræðimenn einhverjar
skýringar á þessu, en sennilegt er að lundinn eigi þarna mikla sök. Þessi
skemmtilegi fugl er sjálfsagt með greftri sínum hálfgerður vargur í
náttúrunni. En örugglega á kólnandi veðurfar á seinni hluta síðustu aldar
samfara auknum uppblæstri mikla sök. Eftir að ég hætti búskapnum
í Straumfirði fór ég á vertíðir bæði í Vestmannaeyjum og Grindavík
og vann þannig mun meira utan heimilisins en ég hafði áður gert. Ég
yfirgaf svo Straumfjörð að mestu og tók upp fasta búsetu í Borgarnesi
uppúr 1980. Síðustu 10 ár starfsævinnar vann ég í steypustöð Loftorku í
Borgarnesi. Straumfjarðareyjan er nú að mestu nýtt sem frístundasvæði,
en Sigrún systir mín og Steinar Ingimundarson maður hennar hafa lengi
vel verið með bústað þar. Þá hefur Bjarni sonur þeirra gert upp gamla
íbúðarhúsið og notar það sem frístundahús, og yngri börn þeirra þau
Svanur og Sigurlín hafa einnig komið sér upp sumarbústöðum í eyjunni.